Ένας αιώνιος Αύγουστος

Κεφάλαιο 4

Ένιωθα αποφασισμένη. Αυτή η κουβέντα θα γινόταν σήμερα κιόλας.

Έμεινα ακόμα λίγο στον Άγγελο, όμως το άγχος και η αγωνία για την συζήτηση που οργάνωνα στο μυαλό μου δεν με άφηναν να μείνω άλλο εκεί. Στο δρόμο για το σπίτι ευχόμουν να έχει γυρίσει ο πατέρας μου από την δουλειά, τώρα που το είχα πάρει απόφαση δεν άντεχα άλλη αναμονή.

Ευτυχώς οι σκέψεις μου βγήκαν αληθινές, αφού φτάνοντας έξω από το σπίτι είδα παρκαρισμένο το αυτοκίνητο του.
Τώρα είναι η ευκαιρία μου,σκέφτηκα και προσπάθησα να γεμίσω με θάρρος παίρνοντας βαθιές ανάσες. Μπαίνοντας όμως μες το σπίτι ότι θάρρος μάζεψα πριν χάθηκε.
Με το που μπήκα τον είδα αμέριμνο στην κουζίνα να πίνει τον καφέ του. Πώς γίνεται να είναι τόσο χαλαρός; Εμένα μου κόβονται τα πόδια μόνο που τον βλέπω κι εκείνος περιφέρεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα, κανένα σημάδι ενοχής...
Σκεπτόμενη αυτά έγινα έξαλλη για ακόμη μια φορά και δεν κατάλαβα καν ότι μου μιλούσε. 

-Βενετία σου μιλάω. Όλα καλά; 

- Εμ ναι ναι. Αφαιρέθηκα. 

- Κοριτσάκι μου είσαι καλά; Μήπως έπαθε τίποτα ο Άγγελος;

- Όχι,όχι όλα καλά και ο Άγγελος εντάξει είναι σήμερα.

 Με κοιτούσε περίεργα αλλά δεν είπε τίποτα άλλο,ενώ εγώ προσπαθούσα να ξεκινήσω την άβολη συζήτηση που με βασάνιζε. Επιτέλους μπόρεσε να ακουστεί η φωνή που υπήρχε τόση ώρα στο κεφάλι μου αλλά δεν έβγαινε προς τα έξω. 

- Μπαμπά, μπορώ να σου μιλήσω; είπα σχεδόν τραυλίζοντας

-Φυσικά , αγάπη μου, πες μου.

- Μπαμπά, είναι πολύ δύσκολο...
είπα και προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Δεν ήξερα τι δάκρυα ήταν αυτά, ένιωθα ανάμεικτα συναισθήματα θυμού, προδοσίας, λύπης.

- Βενετία τι έγινε; Το ξέρεις ότι μπορείς να μου μιλήσεις για όλα, μην φοβάσαι μιλα μου, μου είπε ενώ φαινόταν πραγματικά ανήσυχος

- Όταν...όταν γυρνούσα από το κλαμπ..τις προάλλες από το πάρτι μου… άρχισα να λέω αφήνοντας τα πρώτα δάκρυα να ξεφύγουν από τα μάτια μου 

- Τι έγινε Βενετία; Σε πείραξε κάποιος; 

- Σε..Σε είδα μπαμπά, όσο μιλούσα τον έβλεπα να ξεροκαταπινει,φαινόταν αγχωμένος, μάλλον είχε καταλάβει πλέον για τι πράγμα μιλούσα. 

- Βενετία..πήγε να μιλήσει αλλά τον διέκοψα, δεν άντεχα πλέον, είχε έρθει η ώρα να ξεσπάσω

- Μπαμπά.. Με την Νάντια; Δίπλα από το σπίτι μας; Δεν με νοιάζει καν που ήταν τα γενέθλιά μου και δεν σεβάστηκες ούτε αυτό, αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι, αλλά αν σε έβλεπε η μαμά; Δηλαδή τι σκεφτόσουν ακριβώς; Πώς γίνεται να μας κοροϊδεύεις τόσο εύκολα; Τι ακριβώς σου λείπει και το βρίσκεις σε αυτήν; Σε τι δεν είμαστε αρκετοί; Έχεις ολόκληρη οικογένεια και την ρισκάρεις για εκείνη;
Δεν το πιστεύω μπαμπά ότι μας το έκανες αυτό, δεν σε αναγνωρίζω..
μιλούσα με κατεβασμένο κεφάλι, δεν άντεχα να τον κοιτάω αλλά όταν σήκωσα το κεφάλι μου αυτό που είδα με τσάκισε περισσότερο.
Ο πατέρας μου έκλαιγε. Δεν περίμενα ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να με διαλύσει.. Τις τελευταίες μέρες ένιωθα τεράστιο θυμό για εκείνον και είχα ξεχάσει την αδυναμία που του είχα.  Βλέποντας τον όμως να κλαίει μπροστά μου - εξαιτίας όσων του είχα πει - άρχισα να σκέφτομαι ότι όσο κι αν έχω πληγωθεί, μπροστά μου έχω ακόμα τον πατέρα μου, τον άνθρωπο που αγαπάω περισσότερο από τον καθένα.
Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι ήμουν διατεθειμένη να του δώσω μια ευκαιρία όχι μόνο για να μου εξηγήσει αλλά και για να τον συγχωρέσω, όσο καιρό κι αν έπαιρνε, όσο επίπονο και δύσκολο κι αν ήταν.

- Βενετία μου, έχεις σε όλα δίκιο..είμαι απαράδεκτος, αλλά αυτή είναι μια κουβέντα που δεν μπορούμε να την κάνουμε οι δύο μας… είναι απαραίτητο να είναι μπροστά και η μητέρα σου 

- Περίμενε, θα το πεις στην μαμά;

Πραγματικά ήμουν σοκαρισμένη. Ήθελα να μιλήσουμε αλλά δεν ήθελα να τον αναγκάσω να μιλήσει στην μητέρα μου. Ίσως να ήταν μια παροδική σχέση εξάλλου, να μην χρειαζόταν τόση αναστάτωση.

- Η μαμά σου γνωρίζει ήδη Βενετία μου, είπε και τώρα ήταν αυτός που κατέβαζε το κεφάλι από ντροπή 

Το δικό μου το κεφάλι από την άλλη το ένιωθα απίστευτα βαρύ. Δεν πίστευα όσα άκουγα. Τι συμβαίνει εδώ πέρα; Πώς γίνεται να ζω σε ένα ψέμα τόσο καιρό και να μην έχω καταλάβει τίποτα;
Πλέον ήθελα απλά να ακούσω τις δικαιολογίες τους, είχα κουραστεί από όλα αυτά. 

-Ώστε το ξέρει και η μαμά...Μάλιστα…
ήταν το μόνο που κατάφερα να πω. 
Όταν λοιπόν αποφασίσετε να μου μιλήσετε ενημερώστε με, μέχρι τότε θα είμαι πάνω, συνέχισα γεμάτη ειρωνεία και πήγα τρέχοντας στο δωμάτιο μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι άλλο θα άκουγα...

-----------------------------------------------------------
Πολλά τα χτυπήματα για την Βενετία...Για να δούμε τι άλλο θα συμβεί.. Αν σας άρεσε πατήστε ⭐ και πείτε μου την γνώμη σας....