Ένας αιώνιος Αύγουστος

Κεφάλαιο 12

-Μικρή τι κάνεις εδώ;

- Θα σταματήσεις ποτέ να με λες μικρή; του είπα απότομα. Με είχε κουράσει αυτό το μικρή συνέχεια 

- Δεν είσαι; 

- Είμαι μικρότερη, όχι μικρή.

- Μάλιστα. Θα μου πεις επιτέλους τι κάνεις εδώ; 

- Έχω βγει μια βόλτα. 

- Ο Στέφανος το ξέρει;

- Λες να το έσκασα; Τι θέλεις πια; Προς τι η ανάκριση;

- Εσύ θα σταματήσεις ποτέ να επιτίθεσαι; Εγώ φταίω που ρώτησα. 

- Ντάξει σορυ, το ξέρει ο Στέφανος ναι.

- Ξέρει και ότι έχεις απομακρυνθεί τόσο; 

- Μετά φταίω εγώ που επιτίθομαι ε; 

- Απλά λέω ότι είσαι μακριά από το σπίτι. Ξέρεις να γυρίσεις πίσω;

- Εεε ναι φυσικά και ξέρω..είπα προσπαθώντας να τον πείσω 

- Χάθηκες έτσι; είπε προσπαθώντας να κρατήσει το γέλιο του 
Έλα πες ότι χάθηκες..

-Όχι δεν χάθηκα, του είπα με πείσμα.

- Ωραία τότε δείξε μου τον δρόμο και εγώ θα σε ακολουθήσω.  

- Το απολαμβάνεις να μου πηγαίνεις κόντρα έτσι; Ντροπή σου να πειράζεις μικρά παιδιά, δεν νομίζεις; 

- Απλά πες ότι χάθηκες..

- Δεν χάθηκα σου λέω. Αμάν πια. 

- Πολύ πεισματάρα μας βγήκες εσύ. Ορίστε προχώρα και σε ακολουθώ 

- Εεε βασικά δεν θέλω να γυρίσω
ακόμα. Αν θες πήγαινε 

- Βενετία εγώ πάω σπίτι, αν θες έλα, είπε και άρχισε να προχωράει. Γαμωτο έπρεπε να τον ακολουθήσω, δεν ήθελα να αναγκαστώ να πάρω τηλέφωνο τον Στέφανο.

Μετά από μια μικρή μάχη με τον εαυτό μου, τελικά άρχισα να τον ακολουθώ. Όταν έφτασα δίπλα του, τον είδα να χαμογελάει αλλά δεν το σχολίασα. Είχε ωραίο χαμόγελο πάντως.  

Συνεχίσαμε να περπατάμε χωρίς να πούμε κάτι άλλο. Όταν επιτέλους φτάσαμε στον όροφο μας πήγα να μπω στο σπίτι αλλά τον ένιωσα να με τραβάει από το χέρι 

-Τι κάνεις; σχεδόν φώναξα 

- Μην φωνάζεις. Μέσα είναι ο Στέφανος με την Νικόλ σωστά; είπε και του έγνεψα καταφατικά, δεν είχα καταλάβει που το πήγαινε. 
Μήπως να τους αφήναμε λίγο μόνους; είπε ενώ τον κοιτούσα παραξενεμενη. 
Λέω μήπως να έρθεις σπίτι μου; Δεν μένουν συχνά μόνοι τους.