Ένας αιώνιος Αύγουστος

Κεφάλαιο 8

Ο Στέφανος άνοιξε την πόρτα και στην αρχή είδα μόνο μια κοπέλα. Κάποια φίλη του θα είναι μάλλον.
Είδα να αγκαλιάζει τον αδερφό μου, μωρέ μήπως τελικά είναι η κοπέλα του; Πάντως πολύ όμορφη κοπέλα και γλυκύτατη φαίνεται.Εκείνη μπήκε προς τα μέσα και στράφηκε προς το μέρος μου 

-Μην μου πεις ότι είσαι η Βενετία εσύ. Μου έχει μιλήσει ο αδερφός σου για σένα, αλλά τελικά είσαι πολύ πιο όμορφη στην πραγματικότητα, μου είπε με ένα χαμόγελο που έκανε όλο της το πρόσωπο να λάμπει. Τι όμορφο πλάσμα είναι αυτό, σκέφτηκα.

- Σε ευχαριστώ πολύ. Δεν θέλω να φανταστώ τι σου έχει πει ο αδερφός μου.

- Μην φοβάσαι, τα καλύτερα έχει πει. Εγώ είμαι η Νικόλ.

- Λοιπόν, τελειώσαμε με τις συστάσεις; Μήπως να πηγαίναμε επιτέλους; είπε ο Στέφανος. Κι εκεί που νόμιζα ότι έχει ηρεμήσει που αργήσαμε.

Η Νικόλ βγήκε από το σπίτι και την ακολούθησα. Βγαίνοντας όμως είδα και μια αντρική φιγούρα. Ήταν ο Παύλος. Καλά που ήταν κρυμμένος τόση ώρα; Τον πρόσεξα να με κοιτάει για αρκετά δευτερόλεπτα με ένα περίεργο βλέμμα. Συγγνώμη ήταν βλέμμα εντυπωσιασμού αυτό; Εντυπωσίασα τον Παύλο; Στιγμιαία ενθουσιάστηκα, αλλά αμέσως προσπάθησα να με επαναφέρω στην πραγματικότητα. Μα γιατί με ένοιαζε τέλος πάντων; Ούτε που τον ξέρω...

Κατεβήκαμε τις σκάλες της πολυκατοικίας και βγήκαμε στον δρόμο. Θα πηγαίναμε στο μαγαζί με τα πόδια, είχε υπέροχη μέρα άλλωστε, κρίμα θα ήταν να μην την απολαύσουμε.
Όσο προχωρούσαμε ο Στέφανος με την Νικόλ συζητούσαν για κάτι οπότε εγώ είχα μείνει πιο πίσω, δεν ήθελα να τους ενοχλώ.
Απολάμβανα την πόλη περπατώντας. Ξαφνικά με πλησίασε ο Παύλος. 

- Εμ γειά, δεν σε χαιρέτησα πριν, μου είπε.

- Ναι γεια, απάντησα νιώθοντας μια τεράστια αμηχανία, λογικό κιόλας αφού δεν είχαμε τι να πούμε. Ακολούθησε μια μικρή παύση, μέχρι που αποφάσισε να μιλήσει. 

- Κοίτα, συγγνώμη για το πρωί. Να ξέρεις πουυ..
Μα καλά γιατί δυσκολεύεται τόσο να πει ότι ήταν κάφρος; Εξάλλου για να ζητάει συγγνώμη σημαίνει ότι το έχει καταλάβει. 

- Που ήσουν κάφρος; συνέχισα ολοφάνερα πειραγμενη.

- Ντάξει όχι και κάφρος, είπε κερδίζοντας ένα άγριο βλέμμα μου. 
Εννοώ, εντάξει δεν έπρεπε να πω ό,τι είπα, αλλά που να ξέρω ότι είσαι αδερφή του Στέφανου. 

- Ναι γιατί όταν δεν ξέρουμε τι σχέση έχουν δύο άνθρωποι είναι απολύτως φυσιολογικό να αφήνουμε υπονοούμενα.