Ένας αιώνιος Αύγουστος

Κεφάλαιο 7

Αφού ο Στέφανος είχε πάει να κάνει μπάνιο εγώ αποφάσισα να πλύνω τα πιάτα, έχοντας μουσική στη τηλεόραση να παίζει.
-Γαμώτο,βράχηκα! Ως γνωστη ατσουμπαλη ήταν αναμενόμενο να γίνω μούσκεμα.
Πήγα στο δωμάτιο του Στέφανου και -αφού η ζέστη ήταν ανυπόφορη- φόρεσα μόνο μια μπλούζα του για να είμαι και πιο άνετη.
Καθώς πήγαινα στο σαλόνι, άκουσα το κουδούνι να χτυπάει.

-Στέφανε περιμένεις κάποιον; Του φώναξα, αλλά απάντηση δεν πήρα, οπότε πήγα να ανοίξω.

-Εμμ γεια, είπε σαστισμένος ο νεαρός άνδρας που βρίσκοταν μπροστά μου στην πόρτα.
Μπράβο ο Στέφανος,μουρμουρισε σιγανά αλλά για κακή του τύχη τον άκουσα.

-Θες κάτι τον Στέφανο; του είπα απότομα 

-Δεν είναι κάτι σημαντικό. Πες του όταν τελειώσετε να έρθει απέναντι.

-Να τελειώσουμε;Τον ρώτησα 

-Ναι ναι,είπε φεύγοντας και γελωντας πονηρά. 

Τι κάφρος θεέ μου, σκέφτηκα. 
Μόλις έκλεισα τη πόρτα βγήκε και ο Στέφανος από τον μπάνιο

-Τι έγινε; Με ποιον μιλούσες; με ρώτησε

-Ήταν ένας βλάκας που σε έψαχνε.Είπε όταν τελειώσουμε να πας απέναντι.

-Ο Παύλος θα ήταν, μόνο αυτός θα μπορούσε να πει κάτι τέτοιο, είπε και πήγε να ντυθεί.

Έκατσα στον καναπέ και χάζευα στην τηλεόραση, αλλά δεν υπήρχε τίποτα ενδιαφέρον.
Πέτυχα μια ταινία και την άφησα να παίζει, όμως στην πραγματικότητα το μυαλό μου δεν ήταν εκεί.
Θυμήθηκα την εικόνα του αγοριού που ήταν στην πόρτα πριν - Παύλο δεν τον είπε ο Στέφανος;- ωραίο όνομα και ακόμα πιο ωραίο αγόρι. Πριν μου φάνηκε πολύ κάφρος για να ασχοληθώ, αλλά τώρα για κάποιο λόγο δεν μπορώ να σταματήσω να τον σκέφτομαι...
Τα μάτια του, με το διαπεραστικό έντονο μπλε τους χρώμα.Ένιωθα το βλέμμα του πάνω μου ακόμα.
Δεν ήμουν παιδάκι, ήξερα ότι δεν τον είχα ερωτευτεί ή κάτι, αλλά η παρουσία του ήταν κάτι παραπάνω από εμβληματική.
Δεν περνούσε απαρατήρητος, αντιθέτως σου τραβούσε πολύ εύκολα το βλέμμα.

Είχα αφαιρεθεί στις σκέψεις μου και ευτυχώς με επανέφερε στην πραγματικότητα ο Στέφανος που με ενημέρωσε ότι έφευγε για να πάει στον Παύλο.
Αφού δεν είχα και τίποτα να κάνω, αποφάσισα -ως γνωστή λάτρης του ύπνου- να κοιμηθώ λίγο, ήμουν κουρασμένη και από το ταξίδι εξάλλου, σκέφτηκα και από μέσα μου γέλασα, λες και αν δεν ήμουν από ταξίδι θα έχανα ευκαιρία για ύπνο. Έτσι, γύρισα πλευρό στον καναπέ και αφέθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα.