Ένας αιώνιος Αύγουστος

Κεφάλαιο 6

Το επόμενο πρωί έφτασε πολύ πιο γρήγορα από όσο φανταζόμουν. Περίμενα με ανυπομονησία να περάσουν οι ώρες για να φύγω.
Είχα πολύ άγχος για το ταξίδι, αλλά δεν επηρέαζε την ανυπομονησία μου.
Ήθελα να φύγω μακριά από τους δικούς μου, αλλά ταυτόχρονα ενθουσιαζομουν και στην ιδέα των διακοπών στην συμπρωτεύουσα.

Η ώρα πλησίαζε και οι γονείς μου με πήγαν στο αεροδρόμιο.
Αφού τους χαιρέτησα,κατευθύνθηκα προς τον χώρο υποδοχής.
Υστέρα από αρκετή ώρα βαρετών διαδικασιών που όφειλα να περάσω και μετά από πολύ υπομονή, μπήκαμε επιτέλους στο αεροπλάνο.
Η πτήση ήταν ήρεμη και εγώ σε όλη την διαδρομή χάζευα την θέα από το παράθυρο.
Κάπως έτσι, δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε.
Είχαμε συνεννοηθεί με τον Στέφανο να έρθει να με πάρει από το αεροδρόμιο μόλις φτάσω, και όντως με το που βγήκα από το αεροδρόμιο τον είδα εκεί.
Χάρηκα πάρα πολύ που τον είδα και έτρεξα κατευθείαν να τον αγκαλιάσω.
 
-Μου έλειψες μικρή, μου είπε όσο με αγκάλιαζε. Άντε,πάμε να φύγουμε,δεν μπορώ άλλο τόση βαβούρα.

Ύστερα από μια σύντομη διαδρομή με το αμάξι, όπου εγώ για ακόμη μια φορά χάζευα σαν μικρό παιδάκι την πανέμορφη αυτή πόλη, φτάσαμε έξω από μια μεγάλη πολυκατοικία.
Αφού πάρκαρε ο Στέφανος και πήραμε τις αποσκευές μου, ανεβήκαμε στο διαμέρισμα του.
Ήταν ένα όμορφο μικρό διαμέρισμα, πολύ όμορφο για φοιτητή δηλαδή, και αρκετά τακτοποιημένο για τον αδερφό μου, τον "κύριο ακαταστασία". 

-Ωραίο το σπίτι σου.

- Ναι, θα το ήξερες αν ερχόσουν και πιο συχνά, μου είπε ειρωνικά 

- Όχι πάλι τα ίδια, αφού ξέρεις ότι έτυχε, δεν μπόρεσα και δεν ήρθα.
Δεν ήξερα ότι ήθελες να έρθω, μου έκανε εντύπωση το παράπονο του, μου είχε ξανά πει ότι του έλειπε η συχνή επικοινωνία μας αλλά δεν μου είχε πει ποτέ ότι ήθελε να πάω.

- Αδερφή μου είσαι, γιατί να μην θέλω; Μου έχεις λείψει τόσο καιρό και εγώ δεν μπορώ να έρχομαι συχνά.

- Δεν μου το είχες πει ποτέ αυτό. Νόμιζα θα θες την ηρεμία σου από την οικογένεια, την ανεξαρτησία σου.

- Μικρή, δεν μου κλέβεις καμία ανεξαρτησία. Ζω δύο χρόνια μόνος μου, είμαι αρκετά ανεξάρτητος, αλλά ανεξαρτησία δεν σημαίνει αποκοπή από όσους αγαπάμε. Τέλος πάντων, μεσημέριασε, πάω να φτιάξω κάτι να φάμε. Τακτοποιήσου εσύ. 

Με συγκίνησαν τα λόγια του. Δεν είναι ότι δεν είμασταν αγαπημένα αδέρφια, αλλά κανένας από τους δύο δεν το παραδεχόταν. 
Πήγα μέσα να τακτοποιήσω τα πράγματα μου στο δωμάτιο που μου είχε δείξει ότι θα μένω.
Παρατηρούσα το δωμάτιο και πραγματικά ήταν πολύ όμορφο.
Είχε ένα τεράστιο παράθυρο από όπου έμπαινε διάχυτο το φως και έλουζε όλο το δωμάτιο. Δεν είχε πολλά έπιπλα, όχι ότι χρειαζόντουσαν κιόλας. Αυτό που με τράβηξε όμως ήταν η ντουλάπα. Ως άτομο με αγάπη προς την μόδα, λάτρευα να πειραματίζομαι και γι'αυτό είχα και πάρα πολλά ρούχα,έτσι μια τεράστια ντουλάπα σαν αυτή που έβλεπα μπροστά μου ήταν για μένα παράδεισος.
Το φως που έμπαινε δεν με άφηνε σε ησυχία και κάτι μου έλεγε πως πίσω από αυτό το τζάμι κρύβεται μια πανέμορφη θέα.
Όταν πλησίασα το παράθυρο, συνειδητοποίησα ότι είχα δίκιο. Μπροστά μου απλωνόταν -σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων- ένα κομμάτι του Θερμαϊκού. Ο ήλιος που έδυε σε συνδυασμό με τα γαλανά νερά, έκαναν το τοπίο ειδυλλιακό,ιδανικό για να ηρεμήσει μέχρι και την πιο ανήσυχη ψυχή.

Αμέσως θυμήθηκα τον Άγγελο.
Πάντα μας άρεσε να χαζεύουμε μαζί το ηλιοβασίλεμα, ειδικά όταν είμασταν δίπλα στην θάλασσα. Τράβηξα μια φωτογραφία και του την έστειλα, όπως ακριβώς μου είχε ζητήσει.
Πλέον είχα βάλει την αγαπημένη μου μουσική να παίζει και κοιτάζοντας την μαγευτική αυτή θέα, αναλογιζόμουν διάφορα.
Ο νους μου έτρεχε από τους γονείς μου, τον Στέφανο και τον Άγγελο ως και την Αλεξάνδρα.
Όσον αφορά την τελευταία, σκεφτόμουν την αντίδραση της στην ανακοίνωση μου ότι φεύγω. Προφανώς δεν ήξερε τον πραγματικό λόγο αλλά μου έκανε εντύπωση που δεν ρώτησε για κάτι παραπάνω, δεν ήταν ότι έφευγα και τόσο συχνά κιόλας. 
Η Αλεξάνδρα ήταν ένα άτομο περίεργο. Αυθόρμητη, χαρούμενη, γλυκύτατη, πανέξυπνη. Πάντα ξεκαρδίζομαι όταν βρίσκομαι μαζί της, είναι πολύ σημαντική για μένα. Παρόλα αυτά όμως,δεν ένιωσα έτοιμη να της μιλήσω για τους γονείς μου. Ναι μεν είμαστε πολύ κοντά, αλλά δεν είναι και ότι γνωρίζουμε κάθε λεπτομέρεια η μια για την ζωή της άλλης. Συνήθως επεξεργαζόμαστε τα γεγονότα και μετά τα συζητάμε μεταξύ μας. Δεν είναι ότι δεν την εμπιστεύομαι, απλά δεν είναι το πρώτο άτομο που θα σκεφτώ να μιλήσω μόλις μου συμβεί κάτι. Αυτόν τον ρόλο τον έχει ο Άγγελος στην ζωή μου. 

Χαμένη μες τις σκέψεις μου, άκουσα ξαφνικά τον Στέφανο να με φωνάζει. Επιτέλους το φαγητό ήταν έτοιμο, πεινούσα σαν λύκος. 
Ο Στέφανος είχε φτιάξει την αγαπημένη μου μακαρονάδα. Ύποπτο,σκέφτηκα. Πιθανότατα με καλοπιάνει για να μιλήσουμε για τους γονείς μας.
Η υπόθεσή μου δεν άργησε να βγει αληθινή.

-Λοιπόν, του μίλησες; με ρώτησε δειλά
 
- Του μίλησα, ναι. Μου είπε ότι το ξέρει και η μαμά. 

-Και; Δεν είπατε κάτι παραπάνω; 

- Όχι, το απέφυγα, του είπα και τον είδα απελπισμένο. Ξέρω, είπαμε να μιλήσω μαζί τους,να το ξεκαθαρίσω το θέμα, αλλά δεν μπορώ. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Γι'αυτό ήρθα Στέφανε. Θέλω να μου εξηγήσεις πως εσύ τα κατάφερες. 

- Βένι, δεν υπάρχει κάτι να σου εξηγήσω. Τα πράγματα είναι απλά, μιλάτε, σου εξηγούν και προχωράς.

- Το κάνεις να ακούγεται τόσο εύκολο..

- Το λες επειδή δεν τους έχεις ακούσει. Αν τους ακούσεις θα καταλάβεις. Μην προδικάζεις τίποτα.

- Εντάξει, ό,τι πεις. Απλά σε παρακαλώ, όσες μέρες κάτσω μην μιλήσουμε άλλο για αυτό το θέμα και σου υπόσχομαι όταν γυρίσω θα τους μιλήσω. 

- Εντάξει, όπως θες. Εγώ πάω να κάνω ένα μπάνιο. 

-----------------------------------------------------------
Έφτασε λοιπόν η Βενετία στην Θεσσαλονίκη...
Για να δούμε πως θα είναι εδώ...
Αν σας άρεσε το κεφάλαιο, μην ξεχάσετε να πατήσετε το ⭐