Ένας αιώνιος Αύγουστος

Κεφάλαιο 15

Μπαίνοντας στην καφετέρια κατευθυνθήκαμε προς το ίδιο τραπέζι που κάτσαμε και την προηγούμενη φορά, μάλλον θα είναι κάτι σαν στέκι τους. Με το που μας είδε η Γιάννα ήρθε και αγκάλιασε τον Παύλο, αρκετά θερμά θα έλεγα μάλιστα. Ψυχραιμία, είπα από μέσα μου, δεν θα με ρίξουν, μπορεί να ήταν φιλική αγκαλιά.

Επιτέλους καθίσαμε αλλά για κακή μου τύχη απέναντι μου κάθισε εκείνος, δίπλα στην Γιάννα φυσικά. Στην αρχή συζητούσαμε για διάφορα, περί ανέμων και υδάτων, δεν άργησε όμως η στιγμή που ο καθένας θα μιλούσε μόνο με συγκεκριμένα άτομα. Ευτυχώς δίπλα μου ήταν η Νικόλ που συνεχώς μου άνοιγε θέματα προς συζήτηση τα οποία φυσικά δεν μπορούσα να παρακολουθήσω εξαιτίας του διαπεραστικού γέλιου που ερχόταν από απέναντι, ναι από την Γιάννα. Φαίνεται ότι συζητούσαν κάτι ξεκαρδιστικό με τον Παύλο αν κι αυτός δεν ακουγόταν να γελάει τόσο. Μάλλον ήταν κάτι συνηθισμένο αφού κανένας δεν της έλεγε κάτι, μόνο η Νικόλ φαινόταν εκνευρισμένη βασικά. Οι δύο τους δεν είχαν σταματήσει να μιλάνε και εκείνη να γελάει δυνατά. Τι ήθελα και άκουσα τον Άγγελο; Σίγουρα κάτι έτρεχε μεταξύ τους. 

Όσο κι αν προσπαθούσα να κρατήσω την ψυχραιμία μου η όλη κατάσταση δεν βοηθούσε και πολύ. Δεν ήταν εύκολο να βλέπω το άτομο που μ'αρέσει με την κοπέλα του, γιατί πλέον ήμουν σίγουρη ότι ο Παύλος μ'άρεσε, πολύ μάλιστα.

-Εγώ πάω μια βόλτα στην παραλία, θα γυρίσω σε λίγο, ανακοίνωσα αποφασιστικά θέλοντας να το ακούσει μόνο ο Στέφανος. Φεύγοντας γύρισα να κοιτάξω τον Παύλο, εκείνος με κοιτούσε ήδη. 

Δίπλα στην θάλασσα μπορούσα επιτέλους να αναπνεύσω φυσιολογικά, πριν ένιωθα να πνίγομαι. Κάθισα κάτω στην χρυσή άμμο και χάζευα το μεγαλείο της θάλασσας, πλησίαζε το ηλιοβασίλεμα και όλα φάνταζαν μαγικά. Δεν έχω υπάρξει πιο ήρεμη τις τελευταίες μέρες. Νομίζω δεν θα σταματήσω ποτέ να αγαπώ την θάλασσα και να την αναζητώ στις δύσκολες στιγμές μου. Ίσως και να είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά μου, η καλύτερη μου φίλη, πάντα εκεί όταν την χρειάζομαι δίνοντας μου απαντήσεις χωρίς να μιλάει καν. 

-Όλα καλά; ρώτησε κάποιος από πίσω μου, τρομάζοντάς με. Ήταν πολύ γνώριμη φωνή… Μα γιατί δεν με άφηνε ήσυχη; 

- Εμ Ναι μια χαρά, είπα διστακτικά, δεν τον ήθελα εδώ 

-Ξέρεις ανησύχησα, γι'αυτό ήρθα να σε ψάξω, είπε με διαφορετικό τρόπο από τον συνηθισμένο, μου έμοιαζε αμήχανος. 
Δεν περνούσες καλά μέσα ε;