Asansörde 90 Gün

Gün 41

Egehan gittiğinden beri kendimi çok yorgun hissediyordum. Fiziksel anlamda hiçbir sıkıntım yoktu. Sadece kafamı taşıyamıyordum. Düşünceler gerçekten çok yoruyordu ve içimden sürekli farklı senaryolar geçiyordu.

Yıllarımı ona adamıştım onu hep uzaktan uzağa sevmiştim, şu an benden mutlusu olmaması gerekirdi. Ki aslında gerçekten de benden mutlusu yok. Ama içimi kemiren bir şeyler var ve bu beni fazlasıyla yoruyor.

Egehanla vakit geçirmek, onunla mesajlaşmak ya da onunla konuşmak benim için yaptığım en iyi şeylerden. Her şey tahmin edemeyeceğim kadar mükemmel. Ama.. Ama demekten nefret ediyorum! 

Uzandığım yatağımdan kalkıp hızla camı açtım. Gecenin körü olduğu için soğuk olan hava odamı doldururken derin bir nefes alıp verdim ve tekrar yatağa uzandım. Egehan çoktan uyumuştu. Çünkü sabah erkenden uyanmıştı ve günü yine yoğun geçmişti. Ve bana sadece tıpkı dün yaptığı gibi 2 kelimeyle günü özetlemişti.

Neden kimlerle neler yaptığından bahsetmiyordu? Ya da neden konuşmalarımızı hep kısa tutuyordu? Tatilde olması günün sadece 5 dakikasını bana ayırabileceği anlamına mı geliyordu? Neden kafamda cevaplanması gereken bu kadar çok soru vardı? Of.

Derin bir nefes daha alıp verdikten sonra pencereye dönük bir şekilde uzandım. Onu uzaktan izlediğim meşhur pencereme. Acaba onu uzaktan sevmek mi daha kolaydı, yoksa yakından severken bu kadar uzak olmak mı? Bilemiyordum..

x

Yeni bölümler gelmeye devam edecek. Umarım beğenirsiniz. Bu arada gidişat tamamen doğaçlama, ne olacağı konusunda benim bile bilgim yok. Yeni bölümde görüşmek üzere.