Asansörde 90 Gün

Gün 13

Saat gece yarısına yaklaşıyordu ve ben yatağımda oturmuş telefonumla bakışıyordum. Dünden beri onla tek bir kelime bile konuşmamıştım. Ne o bana bir şey yazmıştı - ki böyle bir şey yapmasını ben de beklemiyordum ama böyle bir şey yapmasını isteyecek kadar salaktım - ne de ben ona bir şey yazmıştım. Arkadaşlarıyla dışarı çıktığını ve her an eve döneceğini biliyordum.

Dışarı çıkıp asansörde azıcıkta olsa onla birlikte olmayı istesem de bunu yapacak yüzüm yoktu. Yatağımdan kalkıp pencereme gittim ve perdeleri çektim. Onu izlemeyeceğimi zannediyorsanız yanıldınız. Perdeyi minnacık açıp tek gözümle dışarı bakmaya başladım. Henüz gelmemişti.

Kendimi geri çekip derin bir nefes alıp verdim ve tekrar dikkatlice perdeyi minnacık açtım. Onu görmemle neredeyse perdeyi sökecek olacağımı hesaba katmazsak her şey güzel gidiyordu. Yani beni fark ettiğini zannetmiyordum. Bugün simsiyah giyinmişti ve nefes kesici gözüküyordu. Hızlı hızlı yürüyüp binaya girince kendimi yatağıma attım.

Beyaz tavanıma bakarken kendi kendime sırıtıyordum. Benim mutlu olmam bu kadar basitti işte.

Bir süre yatağımda dönüp durdum ve dünün de yorgunluğuyla uyumaya karar verdim. Uyumadan önce ise ona mesaj atmıştım.

Beril: İyi geceler Egehan.

16 dakika telefonum elimde bekledim. Gözlerim kapanmak üzereydi ama yinede görüldü yapmasını bekliyordum. Mesaj yazıp yazmayacağı hakkında en ufak fikrim bile yoktu. Çevrimiçi olunca derin bir nefes aldım. Attığım mesaj mavi tik olurken gözlerimi yumdum ve açtım. Yazıyor yazısını görünce ise kocaman gülümsedim.

Egehan: İyi geceler Beril.

×

Arkadaşlar sizce yeni kapak nasıl? Ve umarım bölümü beğenmişsinizdir. Oy verip yorum yapmayı unutmayın. Bir de bazılarınız bölümler çok kısa, daha uzun olsun gibisinden şeyler yazıyor. Bu kitap kısa hikaye kategorisinde olan bir kitap. Ve ayrıca gün gün yazılıyor. Yani hangi gün olaylı geçtiyse o bölüm uzun olur. Olaylı geçmeyen gün ise kısa olur. Kısacası elimden gelen bir şey yok arkadaşlar. Sizleri seviyorum♡ Yeni bölümde görüşmek üzere!