Asansörde 90 Gün

Gün 3

Bugün okulun son haftasının ilk günü olduğu için okula gitmemiştim. Aslında Egehan da okula gitmediği için gitmemiştim ama her neyse. Saat 2'ydi ve ben yatağımda öylece uzanıyordum. Gözlerimi yumdum ve gülüşünü hayal ettim. Gülüşü içimi ısıtıyordu.

Yatağın ucundaki telefonumu aldım ve onla olan sohbet kutuma girdim. Dün açık bir şekilde benim kim olduğumu merak etmediğini söylemişti. Evet bu beni üzmüştü. Ama biliyor musunuz beni üzen o olsada yine onun yazacağı birkaç mesaj mutlu edecekti.

Bilinmeyen: Napıyorsun?

Bir süre cevap bekledim ama cevap gelmedi. Son görülmeside gecenin körüydü zaten. Acaba o saatlere kadar kiminle mesajlaşmıştı?

Bilinmeyen: Ben yatağımda uzanıyorum.

Bilinmeyen: Gözlerimi kapatıp gülüşünü hayal ediyorum.

Bilinmeyen: Bir şey sorabilir miyim?

Bilinmeyen: Neden bu kadar güzel gülüyorsun?

Çevrimiçi olduğunda kocaman gülümsedim. Birkaç dakika boyunca çevrimiçi oldu ama mesajlarıma bakmadı. Mesajlarıma görüldü bile atmadan çıktığını görünce gözlerimi yumdum. Galiba komşusuyken bile daha çok umrundaydım. En azında birbirimizi görünce selamlaşıyorduk.

Bir süre öylece son görülme saatini izledim ve sonra onla olan sohbet kutumdan çıktım.

Saatlerce evde bir şeyler yaptım. Saat gece yarısına yaklaşırken ise çoktan pencerenin önünde yerimi almıştım. Bugün aşağı inip onu yakından görmeyecektim. Kendimce mesajlarıma görüldü bile atmadığı için ona ceza veriyordum. Aslında kendime ceza veriyordum ama her neyse.

Saat gece yarısını geçmiş olmasına rağmen gelmedi. 1 saat boyunca onu bekledim ama gelmedi. Acaba bir şey mi olmuştu? Merak duygusu içimi tırmalarken evden çıktım ve asansöre bindim. Girişteki güvenliğe onun gelip gelmediğini soracaktım.

Asansör zemin kata geldiğinde derin bir nefes alıp verdim bakışlarımı açılan kapıya çevirdim. Hızla binadan çıkıp güvenliğe doğru ilerlemeye başladım. İşte tam o sırada siteye giriş yaptı. Göz göze geldik. Ne yapacağımı şaşırmıştım. Ben bizim binaya doğru yavaş yavaş yürürken onun ayak seslerini duyabiliyordum.

Binaya girdiğimde yanıma geldiğini fark ettim. Asansörü çağırdı ve beklemeye başladık.
"3 gündür karşılaşıyoruz"
Dediğinde sakin olmaya çalıştım. Bilinmeyenin ben olduğumu anlaması imkânsızdı. Bu yüzden sakin olmalıydım.
"Aynen"
Diye mırıldandım sesimi soğuk tutmaya çalışarak. Asansör geldiğinde geçmem için yol verdi. İkimizde çıkacağımız katlara bastıktan sonra her zamanki gibi sessizlik oldu. Ama bu sefer onu izleyemedim. Çünkü telefonuna bakmak yerine aynaya bakıyordu.

İneceğim kata geldiğimde hızla asansörden dışarı çıktım.
"İyi akşamlar"
Diye mırıldandım bakışlarımı yüzünde gezdirirken. Bugün yüzüne bakamamıştım! Alaycı gülüşü yüzünde oluşurken
"Umarım bu karşılamalarımız tesadüftür"
Dedi ve asansörün kapısı kapandı.

Sanırım.
Bayılmak.
Üzereydim.

×

Oy verip yorum yapmayı unutmayın. Sizi seviyorum♡ Yeni bölümde görüşürüz!