[tamamlandı] Gösterdikleri ve sahip oldukları karakterleri tamamen farklı olan iki insan.
4 düşman aile, sayısız sır, kast sistemi ile işleyen bir okul... Ve birbirleri ile ölüm oyunu oynayan ikili. Kim Taehyung ve Lalisa Manoban. Bu oyunun bir ka...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~•~ Yorgun bedenime rağmen gözlerime uyku girmediğinde sinirle yatakta doğruldum. Bana seni sorumlu tutmuyorum bile diyememişti. Ailelerimizin arasında olanlar dışında aramızda ayrı bir düşmanlık yaratmaya çalışıyo gibiydi.
Kim Taehyung.. Ne zaman ne amaçladığını asla anlayamazdınız.
Yataktan kalkıp odayı incelemeye başladım. Çalışma masasının üzerinde Jennie ile bir fotoğrafı vardı.
"Bu fotoğrafta birisi daha olabilirdi.." mırıldandığımda belimden çekilmeme çığlık attım.
Çarptığım bedenle canım acıdığında hafifçe inledim. Mezarlıkta yerde kaç saat yattığımı ya da ne kadar ıslandığımı bilmesem de canımı her hareketimde oldukça yakacak kadar yaralanmıştım. Gözleri gözlerime değdiğinde belimdeki tutuşu nazikleşti.
"Olabilirdi Lalisa, ama yok. Kendini suçlamayı kes. Seninle bir ilgisi yok." sessiz kaldığımda geriye çekildi.
"Neden uyumadın?" sorduğu soruya sadece omuz silkmekle yetindim. Bir sürü sorunum vardı. Yetmiyo gibi ağrılarım vardı ve zaten normalde de uykusuzluk çekiyordum.
"Kafam doluydu.Sadece bu." Beni hızla yeniden çekip duvara yasladığında belimdeki ağrı yüzünden gözlerim dolmuştu. Ellerini çekip gözlerini gözlerime dikti.
"Canın yanıyorsa bunu neden saklıyorsun Lalisa. Sanki seni evinden mi alıp getirdim buraya. Önemli bir şey olabilir hastaneye gidelim." Kahkaha attığımda suratı asılmıştı. Hastaneleri sevmezdim. Mümkün olmadığınca da gitmezdim. En son aylar önce hastaneye gitmiştim ve o da Taehyung yüzündendi. Onun öncesi yıllar önceydi sanırım.
"Hayır. İyiyim.Çok soğukta kaldığım için ağrılarım var. Bu seni ilgilendirmez Taehyung. Zaten beni neden buraya getirdin? Kendi evime gideceğim iyi hissediyorum." Kaşlarını sinirle çattığına beni duvarla arasında sıkıştırdı.
"Seni mezarlıktan bulup buraya getiriyorum, sayemde kendine geliyorsun ve seni neden buraya getirdiğime mi takıldın?" söylediği şeyler iyice asabımı bozuyordu.
"Beni sürekli öldürmeye çalışan birisisin. Sırf ortak bir düşmanımız ortaya çıktı bu planına ara verdin diye bu kararından döndüğünü sanmıyorum. Karşında salak mı var Taehyung? Ne sanıyosun beni bi iki kez kurtardın ve oyunları durdurdun diye sana güvenip kucağına atlıyacağımı mı?" gözleri koyulaştığında haklı olduğumu anlamam çenemin daha da düşmesini engellemişti. Daha fazla konuşmama gerek yoktu çünkü dediklerimi doğrulamıştı.
"Doğru, e madem gerçekleri anladın senin gözünü boyayıp kandırmak için sana bebek bakıcılığı yapmayı kesebilirim. Sürekli paçanı kurtarmak rahatsız edici olmaya başlamıştı." ses tonunda anlayamadığım bir tını vardı. Hayal kırıklığı? Belli ki gerçekten beni salak yerine koyuyordu ve anlamamı beklemiyordu.
