Hoofdstuk 1: Valentina - De dag dat ik Thomas ontmoette

1.2K 48 8
                                    

Thomas was een speciale persoon, dat wist ik al van het eerste moment dat ik hem zag. Zes jaar geleden, de eerste dag van het middelbaar. Ik was zo zenuwachtig en wist niet wat ik moest verwachten. Ik weet nog dat ik de klas binnenkwam en ik al die nieuwe gezichten zag, sommigen kenden elkaar al, anderen keken net als ik een beetje verlegen om zich heen. Ik ging aan een leeg tafeltje zitten en luisterde naar het gelach en luide gepraat van mijn nieuwe klasgenoten.
Mijn blik viel plotseling op de deuropening waar een jongen met warrig bruin haar stond. Toen hij mijn blik ving, lachte hij en kwam hij naar me toe. Is deze plaats bezet? vroeg hij. Nee, ga je gang, zei ik terwijl ik mijn tas van de stoel naast me nam.
De jongen ging zitten en draaide zich naar me toe. Ik ben Thomas, zei hij terwijl hij zijn hand naar me uitstak. Valentina, zei ik terwijl ik zijn hand schudde. Mooie naam! Italiaans? hij keek me aan met zijn hoofd een beetje schuin. Nee, al denken mijn ouders van wel. Ze zijn gek van Italië en geloven dat ze zelf ook Italianen zijn, je zou mijn huis eens moeten zien! Overal hangen Italiaanse spreuken en we hebben meer pasta in huis dan een supermarkt! O jee, ik bleef maar ratelen, goede eerste indruk Valentina. Is dat een uitnodiging voor een date? Beetje vroeg vind je niet? Hij keek me aan en even dacht ik dat hij serieus was, maar toen zag ik een lichte flikkering in zijn ogen. Hij was me aan het testen, zou het verlegen meisje een gevat antwoord kunnen geven? Hm, je bent geen Italiaan, mijn vader zou je waarschijnlijk niet binnen laten. Ik keek hem recht aan en vroeg me af of ik het goede antwoord had gegeven. Nou, we kunnen best doen alsof, niet? Met mijn bruine haar, donkere ogen en onweerstaanbare charmes kan ik je pa wel doen geloven dat ik half Italiaans ben. Hij knipoogde naar me en ik moest lachen.
Ik mag jou wel, Valentina. zin om vanavond na school nog iets te gaan drinken? Wow, directe aanpak dacht ik bij mezelf. Leuk, betaal jij? nu was het mijn beurt om hem te testen. 
Tuurlijk! Ik ben half Italiaans weet je nog, en een Italiaan is een gentleman. 
Toen kwam de leerkracht binnen en moesten we zwijgen. Die avond gingen we iets drinken en we hadden onmiddellijk een klik. Dat was de dag dat we besloten om vrienden te worden.

Nu zijn we 6 jaar later en weet ik niet meer of we wel nog vrienden kunnen zijn.

Gewoon VriendenWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu