Gewoon Vrienden

Hoofdstuk 11: Valentina - Sara's advies

Ik was onrustig. Ik had misschien maar 3uur geslapen, maar voelde me toch fit en klaarwakker. De adrinaline raasde door mijn lijf en ik wist niet wat ik met al die energie moest doen. Ik had al mijn huiswerk al gemaakt, mijn kamer opgeruimd en zelfs de vaat gedaan zonder zagen, iets wat ik normaal gezien echt haatte. Ik kon Thomas en onze kus maar niet uit mijn hoofd zetten, jammer genoeg had ik nog niets van hem gehoord. Maar ik moest niet zo wanhopig doen, waarschijnlijk was hij gewoon zijn roes aan het uitslapen.

Rond half 4 hield ik het niet meer vol, ik wist echt niet meer wat ik kon doen om mijn gedachten te verzetten. Ik nam mijn tas en gsm en liep de trap af, op zoek naar mijn ouders. 

"Pa, ik ga nog even langs bij Sara oké?"

"Is goed schat, ben je op tijd thuis voor het eten? Ik maak pizza!"

Ik lachte, met 'pizza maken' bedoelde mijn vader dat hij de diepvriespizza uit de verpakking haalde en de oven inschoof. Ik gaf hem een kus en sloot de voordeur achter me.

"Daaaag!"

Normaal gezien zou ik te voet naar Sara gaan aangezien het maar 5 minuten stappen was, maar zelfs 5 minuten was te lang om alleen te zijn met mijn gedachten. Ik sprong op de fiets en fietste zo snel als ik kon naar Sara. Eenmaal daar belde ik aan en deed haar moeder de deur open.

"Goeiemiddag mevrouw Vandenberghe, is Sara hier?"

"Ja ze is boven, waarschijnlijk is ze nog aan het bekomen van gisterenavond. Heb jij ook zoveel gedronken Valentina?"

"Ehm, nee, ik heb toch niet last van een kater of gaten in mijn geheugen."

"Je zou beter een beetje van jouw goed gedrag aan mijn dochter doorgeven!"

Ik lachte ongemakkelijk en Sara's moeder hield de deur voor me open zodat ik de trap kon oplopen. Ik klopte zachtes op Sara's slaapkamerdeur en hoorde haar iets mompelen. Ik vermoede dat dat betekende dat ik binnen kon komen. Sara lag op haar bed met haar kussen over haar hoofd en een doosje aspirines naast haar.

"Hey, last van een kater he?"

"Je hebt geen idee Val, mijn kop lijkt uit elkaar te barsten! En waarom heb je me gisterenavond alleen achtergelaten bij Steven?"

"Wel, daarom ben ik eigenlijk naar hier gekomen..."

"Om je excuses aan te bieden en met me mee te leven? Wat ben je een goede vriendin!"

"Haha, onder andere, maar ik moet je nog iets anders vertellen, maar je moet me beloven dat je niet boos zal worden!"

En dan kwam heel het verhaal eruit. Hoe ik sinds een maand gevoelens voor Thomas had en hoe jaloers ik wel niet was als ik hem weer eens samen zie met een ander meisje en uiteindelijk kwam ik bij het deel van hoe hij me gisteravond gekust had.

"...en nu weet ik echt niet wat ik moet doen Sara! Wat als onze vriendschap volledig verpest is? En ik heb al de hele dag niks van hem gehoord!"

"Rustig Valentina, het komt allemaal wel goed. Je weet dat Thomas een klootzak is dus het is normaal dat hij nog niets van zich heeft laten horen, dat is waarschijnlijk één van zijn versiertrucjes, zo hoopt hij interessant en mysterieus over te komen ofzo. Je moet toch niet wachten op hem, als je echt wil weten wat hij er van denkt, waarom ga jij dan niet naar hem toe?"

"Ik weet het niet Sara..."

"Tuurlijk wel! Komaan wees een sterke vrouw en zeg wat je voor hem voelt!"

"Misschien heb je gelijk. Waarom zou ik hier moeten wachten tot hij iets van zich laat horen? Ik ben een sterke, onafhankelijke vrouw! Ik ga naar hem toe! Bedankt Sara, je bent een geweldige vriendin."

Ik gaf haar een knuffel en liep vlug de trap af, ik hoorde haar nog roepen: "Weet ik! Zet hem op Val! En laat me iets weten vanavond!"

Ik zei nog vlug dag tegen Sara's moeder en sprong op mijn fiets, ik denk niet dat ik ooit zo snel gefietst heb. Ik kwam buiten adem aan bij Thomas' huis en belde aan. Ik had zo veel haast gehad om naar hier te komen, maar nu ik aan zijn deur stond wist ik niet wat ik hem zou gaan zeggen. De deur ging open en ik zag Thomas zijn slaperige gezicht.

"Hey, Valentina, ik wou je nog bellen, maar ik was opnieuw in slaap gevallen." Daarna vervolgde hij op fluistertoon: "Ik heb last van een serieuze kater."

Ik vermoedde dat zijn moeder niet mocht weten hoeveel hij echt gedronken had en lachte. We liepen naar zijn kamer en Thomas riep naar zijn moeder dat ik hier was. Ik ging op zijn bed zitten terwijl Thomas iets te drinken ging halen. Ik was superzenuwachtig en had zweethanden, in mijn hoofd probeerde ik zinnen te formuleren om straks tegen Thomas te zeggen. Hij kwam terug de kamer binnen, gaf me een glas fruitsap en ging naast me zitten.

"Normaal gezien zou ik je een cocktail aanbieden, maar dat is niet zo'n goed idee in mijn situatie."

We moesten allebei lachen en ik haalde diep adem.

"Thomas, luister, over gisterenavond..."

"Ik weet het Valentina, je hoeft me niks te vertellen, ik snap het."

"Je snapt het? En...wat denk je ervan?"

"Wel, het is nu niet echt iets om trots op te zijn he."

"Oh, echt, ik dacht... Wacht over wat ben jij bezig?"

"Over wat ben jij bezig? Ik heb het natuurlijk over jij die me bijna naar huis moest dragen omdat ik zo dronken was! En het ergste van al is nog dat ik me er niets van kan herinneren!"

Ik was sprakeloos. Hij herinnerde zich niets meer?

"Daarom wou ik je ook nog bellen, wat voor erge dingen heb ik gisteren allemaal gedaan? En wat is er met mijn fiets gebeurd?"

Ik had even tijd nodig om me van deze schok te herstellen.

"Ehm... niks speciaals eigenlijk, je had inderdaad gewoon veel te veel gedronken. En je fiets staat nog aan de zaal."

"Aah dat dacht ik al en gelukkig, stel je voor dat er iets megagroots gebeurd zou zijn en dat ik me het niet eens zou kunnen herinneren!"

"Ja, stel je voor..."

"Nou, bijf je eten?"

"Eh, nee, mijn pa maakt pizza. Ik moet vertrekken, hij zou het niet leuk vinden als ik dat zou missen."

"Het is nog maar 5uur!"

"Ik moet helpen met de tafel dekken enzo."

"Eh, oké..."

Ik liep zijn kamer uit en riep nog vlug tot morgen.

"Geen knuffel dan maar? Tot morgen Val!"

OMG, wat was er gebeurd? Hij herinnert er zich gewoon niks meer van? Hoe kan dit? Ik moest Sara bellen. Ik liep met mijn fiets aan de hand naar huis en typte ondertussen Sara haar nummer in.

"Hallo Sara? Ik ben net buiten bij Thomas, je gaat het niet geloven, hij herinnert er zich niks meer van!"