Gewoon Vrienden

Hoofdstuk 10: Thomas - Aspirines & zwarte gaten

Ik werd wakker met bonkende koppijn en ik kan mijn ogen niet openhouden omdat het zonlicht dat door de gordijnen scheen mijn oogballen leek te doen smelten. Ik kreunde en en deed mijn ogen halfopen zodat ik kon kijken hoe laat het was: half 12. Pfff, veel te vroeg.

"Thomas, opstaan! Het is al half 12!"

Great, net wanneer ik besluit om nog wat verder te slapen, verpest mijn moeder het weer. En zo luid roepen is echt niet nodig. Ik kom heel traag mijn bed uit en schuifel naar de badkamer waar ik de kraan koud water opendraai en het water in mijn gezicht gooi. Ik hoop dat het me iets beter doet voelen, maar momenteel merk ik nog niet veel verschil op. Ik loop de trap af en ga de keuken in waar mijn moeder alweer druk bezig is met het middageten. De geur van worst en bonen maakt me misselijk en even denk ik dat ik over mijn nek ga, maar ik kan de reflex onderdrukken en loop naar het koffieapparaat. Nadat ik mezelf een grote kop zwarte koffie heb ingeschonken ga ik aan tafel zitten en sluit mijn ogen opnieuw. Mijn moeder zucht en zet een bord met toast voor me en legt er een aspirine naast.

"Ik vermoed dat je nu niet veel zin hebt in worst?"

Bij de gedachte aan de worst voel ik me alweer misselijk worden en ik neem vlug een slok koffie. Mijn moeder leunt tegen de rand van het aanrecht en kijkt me aan met haar armen over elkaar geslagen.

"Ik heb je niet horen thuiskomen vannacht, eerlijk gezegd ben ik verbaasd als ik je toestand bekijk."

Ik dacht na over hoe ik vannacht naar huis ben gekomen, maar ik kon me eigenlijk niets herinneren... Het laatste wat ik nog weet, is dat ik en Steven een wedstrijd aan het doen waren wie het meeste shotjes kon drinken. Dat is waarschijnlijk ook de oorzaak van mijn plotselinge geheugenverlies.

"En zeg alsjeblieft dat je fiets niet gestolen is."

"Mijn fiets?"

"Ja je fiets ja, hij staat niet in de garage of in de tuin, dus ik weet niet waar je hem anders achter gelaten hebt."

Ik dacht na, maar kon me opnieuw niet herinneren wat er met mijn fiets gebeurd was. Ik zal Steven straks eens moeten bellen om te weten te komen wat voor domme dingen ik gisterenavond allemaal gedaan heb, als hij zich het zelf nog herinnerd.

"Ik zal hem straks wel gaan halen."

Ik probeerde zo vaag mogelijk te blijven over de locatie van mijn fiets zodat mijn moeder geen argwaan zou krijgen. Ik nam mijn beker koffie van de tafel en slikte de aspirine door, daarna liep ik terug naar mijn kamer waar ik op zoek ging naar mijn telefoon. Uiteindelijk vond ik hem ergens vanachter in mijn bed waar hij waarschijnlijk uit mijn broekzak gevallen was. Geen gemiste oproepen of sms'jes, misschien moest ik dat zien als een goed teken. Ik had niemand boos gemaakt of dingen gedaan die zo hard opvallen. Een jaar geleden was ik nog eens zo dronken geweest dat ik er me de volgende dag ook niets meer van kon herinneren, dan kreeg ik verschillende sms'jes binnen van mensen die me feliciteerden. Bleek dat ik mijn leerkracht geschiedenis een lapdans had proberen geven... Ja die dronken actie was me nog duur komen te staan, ik mocht een maand lang elk woensdag en vrijdag nablijven. 

Ik besloot Steven te bellen, maar de telefoon bleef maar over gaan. Net voor hij op voicemail zou springen hoorde ik Steven zijn slaperige stem iets brommen.

"Thomas, godverdomme man, ik lag nog te slapen."

"Sorry Steven, ik hoopte dat je al wakker was."

"Ja, nu wel he..."

"Sorry, maar ik vroeg me af of jij soms weet waar mijn fiets is en hoe ik ben thuis geraakt? De avond is één groot zwart gat voor mij."

"Wel ik weet nog dat Valentina naar mij kwam om te vragen of  ik op Sara wou letten terwijl ze jou naar huis bracht. Leuk, ik mocht babysitten op dat kind, ze was echt stomdronken man en probeerde de hele tijd mijn cocktail te stelen."

Ik lachte, maar kreeg opnieuw bonkende hoofdpijn dus hield er snel mee op.

"Dus Valentina heeft me naar huis gebracht?"

"Ja, en je fiets staat dus nog aan die zaal daar. En Valentina zag er trouwens goed uit, of kan je je dat ook al niet meer herinneren?"

Ik herinnerde me vaag een glitterend kleedje en Valentina's sprankelende lach.

"Ik weet het niet man, het is allemaal wazig, maar toch bedankt."

"Oké, nu ik je geholpen heb, kan ik terug gaan slapen? Ik ben echt dood."

"Ja, is goed, slaapwel..."

Nog voor ik mijn zin kon afmaken had Steven al opgehangen. Oké, nu had ik al wat meer duidelijkheid over hoe ik zo geruisloos thusigekomen  ben, maar de rest van de avond was nog steeds onduidelijk. Straks zou ik Valentina wel nog eens bellen, eerst nog een klein dutje doen...