The daughter of Dark Lord

Είμαστε μόνο φίλοι

Christina's POV

[...]

Κάποιος με πλησίασε και με έπιασε από τους ώμους. Γύρισα και είδα τον Cedric.

Του έδωσα ένα πεταχτο φιλί και αμέσως μετά ξανά κοίταξα το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής.

Ο Cedric παρατήρησε πως τους κοιτούσα και είπε.

Cedric- Τι φάση με αυτούς από πότε τα έχουν?

C- Από σήμερα μάλλον. Ίου απλά ιού. Είπα αηδιασμένη

Cedric- Έλα μωρέ σιγά. Δεν χαίρεσαι για τον κολλητό σου και που βρήκε επιτέλους μια κοπέλα να τον ανέχεται?

C- Δεν χαίρομαι που βρήκε αυτήν.

Cedric- Ναι ισχύει. Θα μπορούσε και καλύτερα Αλλά τι σκας. Εσύ την φασωνεις?

Γελάσαμε και οι 2 και μπήκαμε μέσα στην τραπεζαρία και καθίσαμε περιμένοντας να σερβιριστεί το βραδινό.

Μέχρι να γίνει αυτό απλά καθόμουν στην αγκαλιά του Cedric και σκεφτόμουν τον Draco και την Pansy.

Δεν ξέρω γιατι είχα φάει τοοοσο κόλλημα μαζί τους αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να τους βγάλω από το μυαλό μου.

Oh oh...

Δεν πιστεύω να ζηλεύω? Όχι όχι όχι όχι όχι. Αυτό δεν γινόταν.

Ποιον να ζηλεύω αρχικά? Την Pansy? Χα. Ας γελάσω.

Τι ήταν η Pansy μπροστά μου... μια τιποτένια.

Μια τιποτένια όμως που τα έχει με τον Draco... είπε το υποσυνείδητο μου.

Γαμωτο!

Οκευ... Ίσως να ζηλεύω. Ίσως...

Όχι όχι!! Δεν πρέπει να ζηλεύω! Είμαι με τον Cedric και νοιάζομαι πάρα πολυ γι'αυτόν.

Βέβαια και για τον Draco νοιάζομαι πολύ αλλά όχι! Νοιάζομαι φιλικά. Αυτό είναι, αυτό πρέπει να ειναι που νιώθω. Δεν ζηλεύω απλά ανησυχώ που τα έχει με μια τοοοσο κατώτερη του.

Αυτό είναι... Αυτό ειναι, είπα καθησυχαστικά στον εαυτό μου.

Την ίδια στιγμή άρχισε να σερβίρεται το βραδινό και επανήλθα για τα καλά στην πραγματικότητα. Έβαλα στο πιάτο μου ότι ήθελα να φάω από το τραπέζι και γύρισα να μιλήσω στον Cedric.

Ατύχησα, μιλούσε με τους φίλους του.

Γαμωτο... είναι τόσο όμορφος όταν μιλάει και χασκογελαει με τους φίλους του. Αχχχ... νομίζω πως τον έχω ερωτευτεί. Λες να νιώθει κι αυτος το ίδιο? Ξέρω πως τα έχουμε μόνο λίγους μήνες αλλά γνωριζόμασταν άλλους τόσους.