Arkadaşlar beşinci bölümü yazdım biraz önce ama 1000 kelime oldu, o bölümde yaşayacağınız şoktan sonra daha da fazla uzatma gereksinimi duymadım, olaylar beşinci bölümden sonra karışıyor
ATTIĞIM SPOİLERI GÖRDÜNÜZ MÜ PROFİLİMDE VAR O SAHNELERİ YAZARKEN ÖLÜP ÖLÜP DİRİLİYORUM
Bu bölüm içerik açısından zayıf, Jimin eskiden yaşadığı şeyleri gün yüzüne çıkarıyor ve Yoongi'ye karşı daha büyük bir öfkeyle doluyor, başka da bir şey yok
Umarım daha sonraki bölümlerde Jimin'e çok fazla kızmazsınız😭🥺👉🏻👈🏻
sizi seviyorum çok, iyi okumalar dilerim
Jimin'in şu saçlarını uzun hayal edince bir fenalık geliyor
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eski zamanları özlediğimi fark ediyordum.
Gerek Yoongi, gerekse arkadaşlarım açısından yaklaşık birkaç ay önce her şey çok güzeldi ve şimdilerde o güzellikten eser kalmıyor oluşu beni yıkmaya başlamıştı. Yoongi'nin beni tamamen bitirdiği o gün, bir an bile olsun aklımdan çıkmıyordu. Tamam, biz lise hayatına atıldığımızdan beri kanlı bıçaklı çocuklardık ama iki ay öncesinde tamamen ruhsuzlaşmış, eski Jimin'in hayatımdan ayrıldığını hissetmiştim. Gülmesini, eğlenmesini bilen bir çocuktum ama şimdi her şey iyice sarpa sarmıştı.
Geçmişimden bahsetmeyi sevmezdim, benimseyememiştim geçirdiğim çocukluğu. Arkadaşlarım bile bilmezdi ki küçükken yazdığım günlükleri bir kez açma cesaretini bulamamıştım kendimde. Bulunduğum ortamda insanlar geçirdikleri mükemmel çocukluklarını anlatırken bir köşeye çekilir, sadece dinlerdim. Kalbim kırılır, gözlerim dolardı ama hissettiğim şeyleri dışarı yansıtmamayı çok iyi bildiğim için kimse anlamazdı bir şey.
Annemin intihar ettiğinde sadece dört yaşında bir çocuktum ve olanlara dair hiçbir fikrim yoktu. Babam olacak adam piçin tekiydi ve annemi öylesine zor durumlara sokardı ki, kadın tek çareyi intihar etmekte bulmuştu. Hatırlamıyordum, dört yaşında başıma gelen şeyleri hatırlamıyor olmam normaldi ki zaten bunları hatırlamak da istemezdim. Anneannem ne kadar anlattıysa, o kadar çok şey biliyordum anneme dair. Ona ait eşyaları, anneannemin gösterdiği kadarıyla biliyordum.
