Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4.697 Beğeni 300 Yorum
¬I Don't Feel Good... Don't leave me alone...
I can't be good without you. I can't breathe without you. It's not a lie, it's a True... I can't live without you.
⤵️Yorumlar
A:İnjun... İyi misin?
S:Eski İnjun yok artık... Korkuyorum
D:Neler oluyor?
F:Belki de bir şarkı sözüdür?
G:Renjun ne oluyor?
Z:Bir şey diyebilir miyim? Renjun çok zayıflamış.
¬X:Ben de farkettim. Eskiden yanakları daha da tombuldu...
¬C:Neden yemiyorsun Renjun!
Win_Win:Bebeğim... Bana gelmek ister misin?
¬İn_Renjun:Olabilir Ge.
Baek_Park: Güzel kardeşim benim sıkma canını biz buradayız.
¬İn_Renjun:Biliyorum Hyung, seni seviyorum.
H:Güzelliğim iyi misin?
J:Sevgilisinden ayrıldığından beri üzgün...
K:O sana iyi gelmiyormuş bebeğim lütfen kendini üzme
L:Renjun iyi ol.
------—--
"İyi değilim. İyi olamıyorum. Onu İstiyorum, Hyuck olsun istiyorum. Kalbim parçalanıyor artık, ellerim... Kalbim, dudaklarım onu istiyor. Kokusunu özledim, sarılmasını özledim. Saçlarına dokunmayı ya da bana güzelce bakmasını özledim." hıçkırıkları tekrar kaçtı dudaklarından.
Yine istediği kollar arasında değildi, bu kollar onu rahatlatmıyordu. "Sicheng-Gege..." Sicheng kollarında haykırarak ağlayan bedene bakıp onunla beraber göz yaşı dökmemek için derin bir nefes aldı. Kollarındaki beden içini dökerken onunla ağlamak çok yanlıştı kendisine göre.
"Sakinleş bebeğim, shhh. Hepsi geçecek. Bunlar sadece alışma sürelerin." Onun saçlarını okşamaya devam ederek eğilip vanilya kokan saçlarına ufak bir öpücük bıraktı.
"Ge, kalbimde öyle bir pişmanlık var ki bu unutmamı engelliyor. Doğrusunu anlatamadığım yanlışlar peşimi bir kuyruk gibi bırakmıyor. Bella gibi kuyruğumun peşinde dönüp duruyorum." Renjun uzandığı kollardan kalkmak için geriye doğru çekildi. Yüzü her gün olduğu gibi kıpkırmızıydı. Yanakları yaşlar ile ıslanmıştı.
" Bak görüyor musun artık gözlerinde yaş kalmadı, sürekli ağlıyorsun. Yazık değil mi güzel bedenine, güzel ruhuna? Hm?" Sicheng elini kaldırarak onun sağ yanağında bulunan ıslaklığı baş parmağı ile sildi.
Küçüğünü böyle görmeye alışık değildi. Renjun her zaman gülümserdi, birileri ile uğraşmaya bayılırdı. Baekhyun ya da kendisi ile sürekli tartışmalar yapar küstükleri zaman kendisi haklı olsa bile gelip sırnaşırdı.
Minik bir fare gibiydi evde, her zaman bir şeyler yapardı. Hoplayıp zıplar yerinde duramazdı ama bazen bir oturduğu zaman kalkmazdı. Eskiden Sicheng onun ağladığını bile zor gördüğünü hatırlıyordu. Ama şimdi...
Her gün alıştığı manzaraydı.
Renjun yemekten kesmişti kendisini, geceleri kabuslar görüyordu, konuşmaz olmuştu, tartışmaz ya da uğraşmaz olmuştu ve en önemlisi gülümsemiyordu. "Şimdi o salağı dövmemem için bana bir neden ver."
Minik bebeğini böylesine harabe haline getiren bedeni yere yatırıp saatlerce dövme isteğini yüzlerce kez bastırmıştı sırf o üzülmesin diye ama artık dayanamıyordu Renjun'un böyle çökmesine. "Ge..."
"Görmüyor musun Renjun... Çöküyorsun, kaç aydır böylesin. Biz uzaklaşıyoruz ve ben eski İnjun'u istiyorum. Gülümsemeni özledim, güzelce gülümse... Yemek yemiyorsun. Korkuyorum anla artık. Deli gibi korkuyorum sana bir şey olur diye. Sen benim her şeyimsin, kuzenimsin, arkadaşım ya da bebekliğimsin. Sen daha ilk doğduğun anda gülümsemişsin, niye gülmüyorsun... Niye..."
Sicheng artık kendisini tutamamıştı. Salmıştı gözlerinde bekleyen yaşlara. İzin vermişti yanaklarından akmasına.
"Aaaa... Depresyon için bir şeyler almaya gittim ben giderken sadece Renjun ağlıyordu..." Baekhyun gülümsemeye çalışarak salona elindeki poşetlerle girmişti. İkili anında ona dönmüş toparlanmaya çalışıyordu.
"Üzgünüm Hyung..." Renjun hızla gözlerini silerek burnunu çekti. Sicheng'ın dediği gibi artık yaş bile kalmamıştı vücudunda.
" Renjun... Benim bir fikrim var."
İkili toparlanmak için su içerken Baekhyun cebine iliştirdiği küçük kamerayı çıkardı. Küçük siyah ve oldukça güzel olan kamerayı ona doğru uzattı. "Bu nedir Hyung?"
Baekhyun küçüklüğünden beri Çince öğreniyordu, İnjun'un babası yani üvey babası Çinliydi ve bir süre Çin'de yaşamışlardı. Sicheng çok zor Korece konuştuğu için Çince konuşmaya başlamıştı.
"Aslında benim değil Chanyeol'un. Bana bu kamerayı vererek sana vermemi söyledi ve sonra ise şunları söyledi. Duygular içinde sıkışıp kaldığı için uzun süredir sadece ağlıyor o nedenle kamera alarak videolar çeksin.
Yani her gün 5 dakikalık videolar çek, derdini ve hissettiğin her şeyi anlat. Bu sana iyi gelecektir bebeğim."
Sicheng ve Renjun kendisine şaşkınca bakarken Baekhyun omuzlarını sallayarak tekli koltuğa elindeki çikolata ile oturdu. "Psikoloji okuyan sevgili faydaları~"
Renjun bunu çok mantıklı bulmuştu. Evet bunu deneyecekti, her gün 5 dakikalık videolar çekerek içindeki sıkıntıyı anlatacaktı. Gerçeği anlatacaktı. DongHyuck'u anlatacaktı... Sevdiğini...
Ama olayın aslını bilmiyordu... Haechan'ın doğum günü yaklaşıyordu sadece Renjun'un bilmediği bir plan yapmışlardı.
Haechan'ın doğum günü tüm kayıtlar ona hediye olarak gidecekti.
