My Life

Een moment lang staarden we elkaar aan. Zijn ogen boorden in die van mij. Ik bewoog niet en zei niks, maar bleef alleen kijken. Verstijfd van angst. Zou hij mij herkennen? Mijn ogen gleden over zijn lange jas.. En de jas hing een srukje open.. Bah. Ik wilde het niet zien en geloven. Het was dezelfde jas die hij droeg naar de kerk! Volgens mij herkende Simon me niet want hij wierp me alleen nog een boze blik toe en toen wendde hij zijn ogen van me af en liep weg. Ik voelde een opluchting door me heen gaan toen hij verder liep. En een diepe zucht ontsnapte uit mijn keel. Ik keek voorzichtig nog een keer achterom of ik Simon nog zag. Onee! m'n hard bonkte in mijn keel. Tien meter bij me vandaan stond Simon naar me te kijken! Met zijn grote duistere ogen. Ik griezelde en walgde ervan en rende zo snel als ik kon weg. Ver weg. Totdat ik mijn benen helemaal niet meer voelde en neerviel op de grond. Met mijn gezicht viel ik in de sneeuw en mijn enkel deed zeer. Met mijn handen greep ik naar mijn enkel en ik kon het niet nalaten om te gaan huilen. Helemaal ellendig en koud met een zere enkel lag ik nu ergen in de sneeuw. En ik had geen idee waar ik was. Nu was ik degene die kwijt was in plaats van Daivin. Ik zuchte en probeerde op te staan. Ik stond op en viel weer neer. Plotselinge buikpijn overviel me weer en ik greep naar mijn buik. Het duizelde helemaal en kreeg het plotseling benauwd terwijl ik het net nog zo koud had. Het nare gevoel in mijn buik werd erger en nog geen minuut later moest ik flink overgeven. Mijn hele maaginhoud kwam naar buten. Toen ik eindelijk klaar was met overgeven voelde dat al eenn stukje opgeluchter aan gelukkig. Ik begraafde met mijn handen de kots in de sneeuw en vevolgens sleepte ik mezelf een stukje verderop de stoep op. Ik leunde uitgput tegen de muur aan. In mijn hoofd vertelde een stemmetje dat ik niet hier moest blijven zitten omdat ik anders dood zou vriezen. Maar ik had de kracht niet om op te staan en mijn enkel deed veel te zeer. Jammergenoeg was ik niet meer in het centrum van de stad en was dit een rustige buurt. Er liep hier niemand en was hier doodstil. Enkel het geluid van auto's en blaffende honden verderop was te horen. Na 5 minuten voor me uit zitten te staren kwam er eindelijk iemand aanlopen een eindje verderop. Met mijn ogen keek ik toe hoe de persoon dicht bij kwam, zo te zie had diegene haast want het had er flink de pas in. Toen de persoon dicht bij was.. zei ik: "Help me.." Ik schrok van mijn stem.. het klonk bevroren en zacht. "Loop alsjeblieft niet weg!" Smeekte ik. Ik was helemaal wit gesneeuwd en waarschijnlijk had de persoon me niet gezien. "Kom alsjeblieft teruugg" Riep ik zo hard als ik kon. Verderop zag ik de persoon stil staan en om zich heen kijken. "Hieeer" klonk ik schor. Gelukkig. De persoon had me gehoord en kwam naar me toe. "Wat is er met jou?" klonk een meisjesstem. Ze klonk bang en wist niet goed wat ze moest doen. "Help me overeind" zei ik. Het meisje pakte mijn handen en trok me overeind. "Dankje" stamelde ik. Het duizelde voor mijn ogen en ik wankelde even. "Je ziet er erg slecht uit.." Het meisje ondersteunde me net op tijd want anders was ik weer gevallen. Het meisje pakte haar telefoon en toetste een nummer in. In een snelle vreemde taal praatte ze tegen iemand en daarna stopte ze haar telefoon weer weg. "Heb nog even geduld, we worden zo opgehaald door mijn vader en dan kunnen we je verder helpen." Ik wierp het meisje een dankbare blik toe. "Dankjewel." Een paar minuten later stopte er een blauw klein busje voor de stoep. Een klein mannetje stapte uit en liep naar me toe. "Ik help auto jou" De man keek me vriendelijk aan. Zijn nederlands was best beroerd maar dat gaf niet. In de auto was het aangenaam warm. Ik genoot ervan. Na paar minuten rijden stopte de auto alweer en we stapten uit. De man hielp me het huis binnen en droeg me naar de bank waar ik op moest gaan liggen van hem. Ik liet mijn hoofd rusten in de kussen en sloot mijn ogen. Al gouw was ik vertrokken in een diepe slaap..

Witte jassen, witte muren en bezorgde gezichten draaiden om me heen. Het was wazig. Langzaam kwam alles vast op zijn plek te staan. Een Rimpelig gezicht boog zich over me heen. "Hallo, hoe gaat het?" Vroeg hij vriendelijk. "Eh.. ja wel goed." Wist ik uit te brengen. "Dat is mooi!" En de man keek opgelucht. "Wat is er gebeurd?" Ik keek de man verdwaasd aan. "Tja dat kan ik je ook niet goed vertellen" en de man keek me spijtig aan. Om me eerst even voor te stellen, ik ben dokter Bloed. De dokter ga me een hand. "En wat is jouw naam?" Bijna zou ik mijn echte naam zeggen maar nog net hield ik me in. "Ik heet Lisa." Ah oke, Lisa ik zal je vertellen wat je hebt. Je hebt gisteravond kouw gevat waardoor je spieren zijn verkramt en daarnaast heb je een Gekneusde enkel. En.. er is nog iets.." De man keek me aan met ernstige ogen." "Wat is er dan?" Ik keek hem met grote ogen aan. "We hebben bij onderzoek iets ontdekt. En heel waarschijnlijk wist je dat zelf nog niet." "Vertel nou!" Ik werd echt heel nieuwschierig nu. "Oke dan. Je bent zwanger."

Het nieuws wilde nog niet helemaal tot me doordringen. "Zwanger?!" Ik staarde de dokter verbouwereerd aan. "Ja je verwacht een kindje" verduidelijkte hij. Verbaasd staarde ik naar mijn buik. Ik legde mijn hand erop om te voelen of ik iets voelde. Natuurlijk voelde ik niets. "Ik voel niets, Je liegt!" Paniekerig keek ik de dokter aan. "Het is nog heel klein, het is haast nog niets. Het is een klompje cellen wat zich heeft genesteld in je baarmoeder." Ik keek de dokter aan. "Ja dat weet ik ook wel." zuchte ik. "Als je het niet wilt dan kun je een abortus overwegen.." De dokter keek me vragend aan. "Oh" Ik wist werkelijk niet wat ik zeggen moest. Het nieuws moest nog tot me doordringen.. "Ik laat je nu even alleen.. er komt straks iemand die je wat vragen gaat stellen." De dokter gaf me een hand en liep de kamer uit.