My Life

Ik lag al een kwartier lang op mijn ziekenhuis-bed en mijn ogen waren gesloten. In mijn hoofd spookte het woord 'zwanger' rond. Mijn ouders zouden me echt afmaken als ze er achter kwamen.. Wat een elende.

De deur ging open en een vrouw met een veel te grote bril op stapte binnen. In haar handen handen hield ze een map en pen vast. "Goedemorgen, ik ben Heidi en ik ga jou wat vragen stellen." Ik knikte. "Wat is je naam?" "Ik heet Lisa" "Oke Lisa, waarom lieg je over je naam?" Verbaasd keek ik naar de vrouw. Hoe kon zei weten dat ik niet Lisa was? "Ik.. Weet het niet.." "Doe niet zo dom.. Zeg het nou maar gewoon" Er zat niks anders op denk ik, dus met veel tegenzin begon ik haar vragen serieus te beantwoorden. Na het beantwoorden van al haar vragen wist de vrouw bijna alles van me. Waar ik woonde, dat ik was geadopteerd, dat ik was weggelopen en wat de reden daar van was. Dat ik eigenlijk op zoek was naar Daivin.. enz. Eigenlijk voelde het wel opgelucht om dit alles te vertellen. "Ik ben trots op je dat je dit alles hebt vertelt" De vrouw keek me vriendelijk aan. "Je ouders zijn al ingelicht dat je hier bent en zullen je straks halen.." "WAT?!" Met grote ogen keek haar aan. Ik wilde niet terug naar mijn ouders. Ik begon te huilen. "Je hoeft niet te huilen, Ik weet bijna alles van je en zal het je ouders uitleggen." Ik was vermoeid en had geen zin om er tegenin te gaan. Met een zucht plofte ik weer achterover in mijn kussens.

Mijn gedachten sloegen weer hevig op hol en de beelden van Simon tolden door mijn hoofd. Wat een klootzak, wat een elendeling, echt het naarste persoon ter wereld. Het idee om een kind van hem te krijgen stond me voor de meters niet aan, dus zou ik het absoluut weg laten halen. Ik moest er ten slotte niet aan denken om een kind te krijgen die leek op Simon! Dat zou echt een hel zijn. Hoe langer ik er bij nadacht, hoe gekker ik in mijn hoofd werd. Het idee dat er iets van Simon in mijn lichaam zat maakte me misselijk. "Aaaaaaah" ik schreeuwse plotseling heel hard, en schrok van mezelf. Ik merkte dat ik gek werd in mijn hoofd. Langzaam telde ik tot 10 om tot rust te komen. "Wat is er aan de hand met je?" Een bezorgde verpleegster stond over me heen gebogen. Ik wees naar mijn buik. "Haal dat ding uit me buik, anders word ik helemaal gek!" Mijn stem stokte en beefde. "Meid toch. Je Moet geen overhaaste beslissingen nemen! Je zult het eerst moeten overleggen met je ouders. De verpleegster keek me medelijdent aan. "Maar het maakt me helemaal gek!" snikte ik wanhopig.

Plotseling werd er op de deur geklopt en vervolgens opengedaan. Mijn vader en moeder liepen naar binnen en huilden opvallend. Onder hun ogen waren grote wallen te zien. "Hoe gaat het met mijn meisje?" Moeder keek me aan met een soort nepvriendelijke bezorgde blik aan. Alsof ze eigenlijk niet echt bezorgd was. Mijn vader hielt zich stil op de achtergrond. "Ik voel me beroerd.." Zei ik zachtjes. "Arme schat.." Het kwam eruit alsof ze moeite had om het te zeggen. "Ik wil mijn baby weg laten halen". Ik probeerde de reactie van mijn moeder te pijlen en hoopte dat ze met met me eens was. "WAT?!" Duidelijk was ze het hier niet mee eens. "Dit is een kerkelijk geschenk van God en jij wilt dit weg laten halen?!" Ik schrok. Dit had ik niet verwacht. "Ik ehh.." Het zweet brak me uit. "Ik zie het niet als een geschenk.. Maar meer als bewijs dat ik ben misbruikt." Zij ik dapper. De ogen van moeder veranderden in een blik vol ongeloof en ontsetting. Ze wende haar blik naar de verpleegster en vroeg of de verpleegster de kamer wilde verlaten. Toen de verpleegster was vertrokken veranderde de blik in mijn moeders ogen in haat. "Jij vuile dochter! Hoe durf je Simon de schuld te geven! Die arme man zit overstuur bij de politie en heeft gezecht dat jij degene bent die hem heeft verleid. Hij kon zich daardoor niet meer inhouden en kreeg een epeleptie-aanval. Vervolgens heb jij hem daarna verkracht." "WAT EEN ONZIN!" schreeuwde ik kwaat. "Je gelooft hem toch niet!" De tranen stroomden over mijn wangen en snikkend hield ik het beddelaken voor mijn hoofd. "Ziek van je dat je jezelf zo verlaagd om tegen ons te blijven liegen, en dat je tegen die therapeut ook een onzin verhaal hebt lopen vertellen, vinden wij als ouders erg laag van je." Geschokt keek ik mijn ouders aan. Hoe konden ze ooit een vreemde man geloven en niet eens hun eigen dochter! Er was zoveel wat ik wilde zeggen maar er kwam geen woord meer uit mijn keel.

De dokter kwam de kamer binnen en gelijk speelden mijn ouders weer de 'bezorgde-ouder' rol. "Hebben jullie al een beslissing genomen of de baby gehouden word?" Vroeg de dokter. "Het word gehouden" Zei mijn moeder voordat ik iets kon zeggen. "Dat is een goede keuze bevestigde de dokter en hij knikte me bemoedigend toe. "Dan kunnen jullie nu wel naar huis gaan. Jody kan beter een tijdje niet naar school gaan en een tijdje rust nemen voor haar enkel. Over een aantal weken mag ze terugkomen voor controle. Moeizaam stond ik op uit het bed en liep strompelend naar de deur gevolgd door mijn ouders.