My Life

De volgende ochtend werd ik wakker en moest het eerst even tot me doordringen waar ik ook alweer was. Langzaam kwam alles weer naar boven.. Hoe ik 'S avonds ging slapen en hoe heerlijk Daivin naast me kwam liggen. Ik voelde bij die gedachte gelijk al weer kriebels in mijn onderbuik. Waar was hij eigenlijk? Ik keek naast me maar er lagen alleen een hoopje verwarde dekens.. Hij zou hem toch niet weer gesmeerd zijn!? Vlug stond ik op en liep de trap af naar beneden. De geur van lekkere verse broodjes kwam me tegemoet. Gelukkig! In de deuropening bleef ik stilstaan en zag hem in de keuken bezig met de thee. Hij stond met zijn rug naar me toe en zag dus niet dat ik naar hem stond te kijken. Op mijn tenen liep ik zo stil als ik kon naar hem toe. Voorzichtig gaf ik hem een kusje in zijn nek. "Aahhh!" De jongen schrok en draaide zich om. Shit. Dit was Daivin helemaal niet! "Sorry sorry.." verschrikt sloeg ik mijn handen voor mijn mond. "Geeft niet hoor.." lachte de jongen vriendelijk. De jongen keek me aan met groene pretoogjes en vrolijk zwart krullend aan. Zijn kapsel leek sprekend op die van Daivin. "Ik dacht dat je Daivin was.." stotterde ik blozend. "Wie ben je eigenlijk?" De jongen keek me nieuwschierig aan. "Ik ben Jody, een vriendin van Daivin" "Oke en ik ben Yordi de neef van Daivin en tegelijkertijd ook een goeie vriend van hem." Yordi gaf me een knipoog. "Weet je waar hij is toevallig?" Yordi trok zijn schouders op. "Hier ben ik!" Daivin kwam binnenlopen met een tas en gooide die op de grond. Ik zag dat hij had gehuild. "Waar kom je vandaan?" vroeg ik. "Van thuis" En Daivin maakte een wegwerpgebaar dat hij het liever niet daarover wilde hebben en vervolgens plofte hij neer op de bank. "Wil je ook een kopje thee?" vroeg Yordi. "Ga toch weg met je thee!" Daivin keek nors naar de tv. "Oke dan niet." "Wil jij thee?" Yordi keek me vragend aan. "Ja doe maar.." Toen ik dat zei bedacht ik me dat ik eigenlijk helemaal geen zin in thee had. Geheel onverwachts merkte ik dat ik misselijk begon te worden. En ging gouw op de bank zitten. Ik probeerde het niet te laten merken aan Daivin want dat zou hij vast aanstellerig vinden. Shit. De misselijkheid werd erger. Met mijn handen duwde ik op mijn buik om het vervelende gevoel weg te drukken maar het hielp niet echt. "Gaat het wel goed met je..?" Yordi keek me vragend aan toen hij de kamer binnenliep. "Eh ik voel me misselijk opeens" Piepte ik met een benauwd stemmetje. "Jeetje" Yordi keek me bezorgd aan. Daivin had niets door en was diep in gedachten verzonken naar een of ander programma op tv aan het kijken. "Misschien kun je beter maar weer even in bed gaan liggen.." stelde Yordi voor. "jah" Ik was er nodig aan toe om even te gaan liggen dus gouw liep ik naar boven en liet me zakken op bed. Ik sliep niet, maar langzaam merkte ik dat de misselijkheid afzakte. Beneden hoorde ik Daivin vaag met Yordi praten. Ik vroeg me af waar ze het over hadden. Ik legde mijn oor tegen de grond in de hoop dat ik hun gesprek zou kunnen opvangen.

Ik hoorde alleen vaag gemompel en hoorde dat Daivin boos was. Met een harde trap en veel gevloek werd de deur dichtgegooit en daarna hoorde ik ook de buitendeur die werd dichgeslagen. Oh shit. Dit gaat niet goed. Vlug liep ik naar beneden en keek om het hoekje van de deur. "Yordi? Wat was er aan de hand net?" zei ik terwijl ik binnenliep. "Oh niks hoor" Yordi keek ongeinteresseerd naar iets op tv. "Wat was dat voor gevloek dan net?" Ik keek hem vragend aan. "Daivin moest weer eens moeilijk doen.." Ik vroeg alleen waarom jij hier bleef slapen enzo en toen ik doorvraagde werd hij boos" "Oh.." Zei ik beetje ongemakkelijk. "Maar nu je hier toch bent.., kan ik het net zo goed aan jouw vragen" Yordi keek me vragend aan met zijn grote groene ogen. "Ik heb wat problemen thuis" Zei ik. "Wat voor?" "Weet je ook dat er een meisje vermist word?" Ik schrok op van zijn directe vraag. "Eh ja.." Ik durfde Yordi niet aan te kijken en staarde naar mijn voeten. "Ik vind je er verdacht veel op lijken!" Dat kwam hard aan. Ik voelde mijn hart kloppen en werd warm vanbinnen. De ogen van Yordi voelde ik prikken in mijn gezicht. "Dat ben ikk niet.." Zei ik met een benauwd stemmetje. "Dat ben je wel!" Yordi stond op van de bank en pakte me vast. Ik had me denk ik vergist in deze jongen. Yordi greep met zijn handen mijn gezicht vast en staarde naar mijn gezicht. "Laat me alsjeblieft los" Piepte ik. Yordi liet me los. "Ik weet het zeker" zei hij vastberaden. "Weet je wel dat je ouders naar je op zoek zijn?" Ze zijn op tv geweest en waren in paniek en zijn erg bezorgd om je." De woorden van Yordi deden me pijn. Ik wilde niet aan mijn ouders denken.. Ik voelde tranen prikken achter mijn ogen en moest moeite doen om ze binnen te houden. "Er moeten wel nare dingen gebeurd zijn als je zo lang bij je ouders wegblijft.." verzuchte Yordi. "Er zijn nare dingen gebeurd ja.." zei ik en ik keek weer naar mijn voeten." "Weet je eigenlijk ook wel dat er een beloning is uitgeloofd voor degene die je vind!?" Yordi keek me vragend aan met een vreemde twinkeling in zijn ogen. "Dat wist ik niet.." Zei ik verbaasd. "Dan weet je het nu" Yordi pakte zijn mobiele telefoon en toetse een nummer in. "Wie ga je bellen?!" Ik voelde me opeens niet veilig meer en had over dit hele gedoe een slecht gevoel.. "Ik ga bellen dat ik je gevonden heb" "NEEEEEE" ik snelde naar Yordi en greep naar de telefoon van Yordi. "Rustig rustig maar" En Yordi bergde zijn telefoon weer op. "Maar dan ga je nu wel vertellen wat er allemaal aan de hand is." Zei Yordi triomfantelijk. Bah wat een klootzak. En met tegenzin ging ik op de bank zitten en vertelde alles wat er was gebeurd. Gedurende mijn verhaal zag ik dat het gezicht van Yordi betrok. "Wat een klote ouders heb jij zeg!" Nu snap ik je pas.. en sorry dat ik zo raar deed daarnet. Spijtig keek Yordi me aan. "Hoe kan ik het goedmaken?" Ik wist eigenlijk niet wat ik moest zeggen en keek bedenkelijk. "Uhm.., ik weet het niet" "Mm ik heb zelf wel een voorstel.." Yordi keek me geheimzinnig aan. " Ik bied je een bioscoopavondje aan samen met Daivin, mij en een vriendin van me. Hoe lijkt je dat?" Waauw.. Ik wist niets te zeggen. Ik was er nog nooit geweest omdat het me altijd verboden werd. Ik voelde me op de een of andere manier slecht maar toch zei ik: "Ja, lijkt me gezellig!" "Oke dat is dan afgesproken!" Yordi was blij dat hij het goed kon maken.

De ochtend verstreek en Daivin was nog steeds weg. Yordi liep steeds zenuwachtig door het huis heen en kon geen seconde stil blijven zitten. "Doe alsjeblieft niet zo zenuwachtig, gister was hij ook weg en weer teruggekomen". Ik probeerde overtuigd te klinken maar diep van binnen had ik het gevoel dat ik niet gelijk had. Ik was bezorgd en bang dat Daivin gekke dingen zou doen en hem iets zou overkomen. Ook de middag verstreek en het werd avond. Buiten was het gaan sneeuwen en er lag zo langzamerhand al een dik pak sneeuw. Yordi was in slaapgevallen voor de tv. Gelukkig maar want dan had ik geen last van hem. In mijn buik borrelde een naar gevoel op. Beelden schoten in mijn hoofd. Daivin die stomdronken ergens op straat lag. Of dat hij misschien ook een ongeluk had gehad.. Misschien was ie dronken en daardoor de weg kwijtgeraakt.. De paniek stapelde zich op en ik had steeds sterker het gevoel dat er iets gebeurd was.. Langer kon ik me niet bedwingen en ik probeerde me zich zo goed mogelijk te vermommen. Mijn haar los over mijn schouders en ik leende de warme Nickelson jas van Yordi die voor het grijpen lag. In de tas met kleren die ik had gekregen van Nial zat een zwarte strakke broek. Ik trok hem aan en deed daarna nog een paar sneakers aan. In de spiegel keurde ik mezelf. In de spiegel was niets meer overgebleven van de Jody die ouderwetse kleren droeg.. en bij deze verzon ik een schuilnaam voormezelf. Voortaan noemde ik mezelf Lisa. Zo was ik totaal onherkenbaar! Wauw ik was best wel trots op mezelf. Ik keek nog even om het hoekje van de deur of Yordi sliep, die zo te zien in diepe rust was. Daarna trok ik de buitendeur achter me dicht en liep vervolgens met goede moed richting de winkelstraat..