My Life

Sorry voor de late update ;$ had het erg druk! Maar hier is hij dan eindelijk :)

-----

De lichten in het gebouw/huis waren uit en het was er helemaal donker. Stapvoets liep ik door het kleine gangetje naar de kamerdeur. Ik deed die open en tastte naar het lichtknopje. "Waar is die domme knop" mompelde ik. Ik deed het licht aan en knipperde met mijn ogen. Ik wilde niet geloven wat ik zag! Het was verschrikkelijk. Ik knipperde nog een keer met mijn ogen maar ik zag het toch echt goed. De mooie beschilderde muren waren nu niet meer mooi. Met zwarte verf stond er overal op de muur geschreven: FUCK THIS WORLD! De hele muur was beschreven met lelijke teksten en doodskoppen. Je kon de emotie van Daivin er gelijk in terugvinden. Nial was achter me komen staan en mompelde: "Shit" We keken elkaar aan en zeiden tegelijk: "Waar is Daivin?!" Ik weet het niet.. Ik keek in de keuken maar Daivin was er niet. Nial was boven gaan kijken maar daar was hij ook niet.. "Ik denk dat hij ergens naar een cafee is zegt Nial." "ja.. Ik denk het ook.." "Gaan we hem zoeken..?" vroeg ik aarzelend. Ik wilde eigenlijk helemaal niet zoeken want mijn ouders waren hoogst waarschijnlijk ook naar mij op zoek. "Ja dat lijkt me wel een slim idee" zei Nial. Ik zuchtte. Straks werd ik nog gevonden.. Alhoewel ik was haast niet herkenbaar in de kleding die ik nu droeg en ik droeg mijn haar in een paardenstaart.. Dus eigenlijk was ik haast onherkenbaar.

Ik en Nial waren al een tijdje aan het zoeken in het centrum. We gingen cafee in en cafee uit. Maar nergens was Daivin te bekennen. Ik merkte dat ik honger begon te krijgen en ik wreef over mijn buik. "Heb je honger?" Nial raadde mijn gedachtes. "Jah, best wel.." "Oke dan gaan we wel ergens wat eten. Nog voordat ik antwoord gaf, trok Nial me een patatzaak binnen. "Wat wil je hebben?" Nial keek me vragend aan." "Doe maar gewoon patat. Een vreemde stem achter me klonk opeens: "Ja een beeje vet kun je wel gebruiken!" Ik schrok en draaide me om. IEWL. Er stond een turkse man van middelbare leeftijd met vet in zijn baard en een vies lachje mij aan te staren! De vreemde man gaf me een kneep in mijn billen. Nial zag en hoorde het en trok me mee de patatzaak uit. "Geen tijd voor viese mannetjes"

Samen liepen we het centrum weer door. We waren op zoek naar een geschikte plek om wat te gaan eten. 2 Politieagenten kwamen in beeld. Ik vertstijfde en draaide mijn rug naar de 2 agenten toe. Mijn hart klopte in mijn keel. "Wat doe je?" Nial vond het vreemd dat ik zo acuut omdraaide. "Sorry.. ik dacht dat ik iets liet vallen.." Ik zag dat de agenten genaderd waren en mij gelukkig niet gezien hadden.

We liepen weer verder en kwamen een poffertjeskraam tegen. "Laten we hier wat gaan eten" stelde ik voor.

We waren nu al een hele middag aan het zoeken, maar nog steeds vonden we nergens Daivin. Mijn benen voelden zwaar aan van het vele lopen en mijn handen waren helemaal rood van de kou. "Ik denk dat hij terug is naar jullie vriendenhuis.." "Zou kunnen.." Nial klonk moe maar was niet erg overtuigd dat Daivin daar zou zitten.

Opeens werden we aangehouden door 2 agenten. "Mag ik jullie wat vragen?" De agent klonk best aardig.

"Vraag maar.." Nial zei het met tegenzin mertkte ik. "Hebben jullie dit meisje gezien vandaag?" Een foto kwam tevoorschijn. Het was een klassenfoto. De agent wees naar een meisje met een lange rok aan en ze droeg twee lange vlechten over haar schouders. Ik schrok! Dat was ik! Mijn hart sloeg over en ik moest er zelfs van hoesten. Ik werd volgens mij helemaal rood. "Gaat het jongedame?" Vroeg de agent zorgelijk. "Eh ja hoor" Ik staarde naar mijn schoenen. Ik had wel door dat Nial verbijsterd was. Hij had me duidelijk herkent op de fofo. "Nee ik heb haar niet gezien.." Zei Nial. "Oke bedankt voor medewerking" En de agenten liepen weer verder. Nial greep me vast en keek me met grote ogen aan. "DAT WAS JIJ!" fluisterde hij hard. "Ja ik weet het.." Ik keek weer naar mijn schoenen. "Jij hebt me straks heel wat uit te leggen Jody!"

We ploften neer op de bank. Het huis was nog precies zoals we het achtergelaten hadden, dus Daivin was er nog niet geweest. "Vertel eens..? Waarom is de politie naar jou op zoek?" Nial klonk nieuwschierig. "Ik heb geen zin om het uit te leggen" Ik was moe en het liefst deed ik gewoon helemaal niets. Maar aan de andere kant was Nial wel een verklaring schuldig.. Ik begon te praten. Over mijn strenge ouders, streng geloof, de kerk.. Ik begon te stotteren en een traan stroomde over mijn wangen. Hortend en stotend kwam het eruit dat ik werd misbruikt in de kerk. En tot slot dat ik de priester achtergelaten heb in de kerk terwijl hij een epileptie-aanval had. "Dat was het." Voorzichtig keek ik Nial aan. Met grote ogen staarde hij terug. "Jody toch! Wat erg!" hij gaf me een troostende knuffel en liet me huilen in zijn omhelzing. Ik was opgelucht dat ik het verteld had, want het zat me de hele tijd al dwars. "Hoe had je dit ooit voor je kunnen houden?!" Nial klonk echt verbaasd. "Dat komt door dat gedoe met Daivin.." Nial wist nu ook niet meer wat hij moest zeggen dus bleven we elkaar maar omhelzen. Geheel onverwachts ging de deur open.. Snel gingen Nial en ik rechtop zitten. Daivin stond in de deuropening. Teminste.. Het moest Daivin voorstellen! Een verschrikkelijk walm van alcohol zweef om hem heen, en zijn haar zat warrig. Er zaten gaten in zijn broek en zijn ogen waren donker en triest. Daivin had gezien hoe Nial en ik elkaar aan het omhelzen waren.. "Wat heeft dit te betekenen?!" Met trieste en verdrietige ogen keerde hij zich weer van ons af. "Wacht!" Ik stond op en rende achter Daivin aan. "Ga weg! Ga maar naar je vriend 'Nial' toe!" Daivin keek me boos aan. "Je ziet het helemaal verkeerd! Ik ben zijn vriendin helemaal niet, Nial trooste me.. Ik zou nooit iets met Nial willen!" "Echt?" Daivin keek me hoopvol aan. "Ja echt" Ik gaf Daivin een omhelzing. Daivin gaf me een kus op mijn mond. Ik proefde alcohol en duwde voorzichtig hem van me af. "Waar heb je de hele dag uitgehangen?" "Sorry ik ehm.. weet het niet eigenlijk" Was het duffe antwoord van Daivin. Ach het boeide me verder ook niet. Ik was allang blij dat hij er weer was! Ik had door dat Daivin nu nodig toe was om wat uit te rusten dus ik stelde voor dat hij zich ging wassen en dat we daarna allebij wat rust zouden nemen. Daivin vond het goed. Ik liep naar boven en liet me zakken in de zachte kussens op de ligbank. Heerlijk. Ik merkte hoe moe ikzelf eigenlijk was. Ik hoorde Nial beneden nog wat rommelen en even later hoorde ik hem weg gaan. Daivin had zich gewassen en ik hoorde hem boven komen. Ik deed alsof ik sliep. Ik merkte dat Daivin dacht dat ik sliep want hij deed heel zachtjes en voorzichtig. Hij deef zijn schoenen uit en toen hoorde ik even niets meer. Volgens mij stond hij me te bekijken ofzo.. Ik voelde opeens zijn warme hand in mijn nek. Hij streelde mijn hals en gaf me voorzichtig een kusje op mijn wang. Toen kroop hij naast me en sloeg zijn armen om me heen. Met een toch nog beetje goed gevoel van die dag vielen we samen in slaap...