My Life

Huilend strompelde ik naar de auto en stapte in de auto. Mijn leven was echt verandert in een puinhoop.. In de auto liet ik me zakken tegen het raam en sloot mijn ogen. De rit naar huis duurde een eeuwigheid voor mijn gevoel en mijn ouders leken naar woorden te zoeken om me pijn te doen. "Jody.. Je hebt geen idee hoeveel pijn en moeite je ons hebt aangedaan om zomaar weg te blijven. Je bent en blijft onze dochter. Maar omdat je dit ons hebt aangedaan zullen we je nog harder moeten straffen, we willen namelijk onze eigen dochter terug en niet een dochter die wegloopt en verkeerde dingen doet." Ik zuchtte en zei niets. Ik verlangde naar Daivin.. dat hij zorgzaam zijn armen om me heen zou slaan. En dat hij me troostend kusjes zou geven.. Maar helaas, ik had geen idee hoe het met hem was en waar hij was.. "Jody, Voorlopig kom je het huis niet meer uit en zullen we je constant in de gaten houden. Zo hopen je vader en moeder dat je dan eindelijk inziet hoe fout je zit." Ik liet de woorden over me heen komen, ze klonken vreemd genoeg kalm met een soort vreemde trilling in hun stem. Ik had geen zin om te antwoorden en hield me stil. Eenmaal thuis gekomen liep ik naar de deur. Voor mijn gevoel deed alles pijn. Ik plofte op de bank neer en sloot mijn ogen. "Jody, ga jij de badkamer soppen en daarna heel boven stoffen en zuigen. Als je klaar bent heb ik heel veel schoolwerk wat je moet inhalen." Moeder zei het met kille stem en haar ogen stonden donker. Ik gehoorzaamde en strompelde naar boven. Een pijnscheut schoot door mijn enkel toen ik er even op leunde. "Aauww" Kraamde ik uit. Voorzichtig liep ik verder en uitgeput pakte ik een emmer en maakte een sopje. Tegelijkertijd keek ik naar mezelf in de spiegel. Mijn lange blonde haar hing slopjes over mijn schouders en mijn ogen stonden dof. Ik probeerde rechtop te staan en keek naar mijn buik in de spiegel. Mijn buik was zo plat als een dubbeltje, ik kon me amper voorstellen dat ik zwanger was! Bah wat maakte die gedachte me ongelukkig. Met moeite sopte ik de badkamer en vervolgens stofte ik boven en zuigde de boel. Ondertussen knaagde een stemmetje in mijn hoofd om weer weg te gaan lopen. Maar dat zou moeilijk worden als ik constant in de gaten word gehouden.. Nadat ik klaar was met al het werk kwam moeder met een tas vol huiswerk aazetten. Zucht.. alsof mijn hersens nu zin hadden om zich daar op te richten. Ik plofte neer op mijn bureau stoel en keek naar het schoolwerk voor me. De deur werd achter me op slot gedraaid dus zo kon ik er niet uit. Dan maar wat huiswerk maken. Ik zocht naar een pen maar toen trok iets anders mijn aandacht. Een wit opgevouwen briefje met mijn naam erop was onder het pennenbakje geschoven. Mijn hartje sloeg een slag over toen ik het briefje openvouwde en nieuwschierig las ik wat er op stond:

Lieve Jody, ik houd je in de gaten. Ik ben bij je dag en nacht.

Je kunt me niet zien maar ik ben er wel. Misschien dat ik je kom opzoeken als je slaapt, dan kan ik aan je voelen en van je genieten, want jij bent degene die ons babytje draagt en Ik zal daarom met je gaan trouwen zodat je je fouten goed kunt maken.

Je toekomstige man Simon.

Met walging las ik het briefje door, mijn buik trok zich samen en plotseling moest ik weer overgeven. Ik rende naar de deur maar die zat op slot dus kotste ik voor dat ik het besefte de hele deur en grond eronder. Uitheigend ging ik op mijn bed zitten. De vieze zure smaak in mijn mond maakte me misselijk en dan die kots overal.. Ik begroef mijn hoofd in mijn kussen en snikte het uit. Na een paar minuten zo gelegen te hebben werd ik weer een beetje helder in mijn hoofd. Het briefje was het eerste weer waar ik aan dacht. Wat bedoelde Simon met: Ik houd je in de gaten dag en nacht. "Je kunt me niet zien maar ik ben er wel." En hij kon het mooi vergeten want ik ging dus mooi niet met hem trouwen! Ik werd boos en trapte mijn stoel en burauw omver. Ik schrok van de herrie die ik maakte en hoorde beneden een deur open en dicht slaan. Er liep iemand de trap op.Mijn deur werd opengedaan en stilletjes keek ik toe wat er zou gebeuren. Mijn vader stond voor me. Torenhoog met een woest gezicht. Ik hield mijn adem in, want ik was opeens erg bang voor hem. Met zijn ogen samengetrokken keek hij mijn kamer in om te zien wat voor ravage ik wel niet had aangericht. De stank van de kots maakte dat hij snel mijn kamer verliet en hij riep met ingehouden woede toe dat ik snel alles moest schoonmaken en opruimen.

pov: Simon

Ik zat op het puntje van mijn stoel toen ik zag dat Jody naar binnen struikelde en ze plaats nam achter haar bureau. Haar blonde haren had ze naar achter gegooit en toen was ze op zoek gegaan naar een pen ofzoiets en vond ze opeens mijn briefje. Het werd haar duidelijk te veel en ze kotste de boel eronder. Helaas werd ook mijn geheim geplaatste camera er onder gekotst. Ik balde mijn vuisten.