I still love you (Flikken maastricht)

deel 19

Eva p.o.v

Ik zat heen en weer te schommelen in een kleermakers zit, waarom dat wist niemand... ik was even in mijn eigen trans het 'Eva wereldje'. Zou hij de hint hebben begrepen met hij kaartje? Waarom liet hij mij achter en skypte hij steeds minder? Oke ik had dan Frank maar Frank en ik waren goede vrienden, hele goede vrienden. "Eva ik wil dat je iets zegt." Zei Frank tegen mij terwijl er geen beweging in mijn mond of hoofd te vinden was. Ik zat na te denken, hoe zou ik dit overbrengen aan Frank. "Eefke, er is iets met je ik zie het aan je." terwijl hij met zijn hand door mijn haar ging wist ik het, ik heb geen Floris nodig om gelukkig te zijn ik heb nu 5 jaar op hem zitten wachten, heb al een begrafenis alleen gedaan zonder maar een keer aan hem te denken. Oke ik ben zo slecht in liegen dacht ik in mijzelf. "Hij is diegene." Stamelde ik, zou hij wel begrijpen wat ik bedoel.  "Is hij diegene die weg was gegaan?" Zei hij met een teleurstelling in zijn stem, een vraag was het niet meer echt. "Hoezo ben je teleurgesteld? " was mijn vervolg vraag ook zonder andwoord te geven op wat hij vroeg. "Ik zo'n aardige gast, en man wat kan hij lekker koken zeg!" Met een nadruk op man en hij. "Wil je hem hier laten?" Dit maal was ik geïrriteerd.  "Vind je dat erg dan? Hij is een aardige gast hoor. " "hij heeft mijn leven verziekt! Zijn vader is met mijn moeder het bed in gedoken en hij en zijn vader zijn nooit op de begrafenis van mijn moeder geweest!  Ze zijn niet eens wezen kijken!" Schreeuwde ik dit maal echt hard door de kamer heen en volgens mij hoorde letterlijk iedereen het, op dit moment was dat het laatste wat me interesseerde. "Wat.. hoe? Hij!" "Komt er nog wat zinnigs uit die mond van jou of kunnen we hem gelijk westuren!" Ik was zo kwaad, kwaad omdat hij niet op de begrafenis kwam of ging getuigen of was ik kwaad dat hij nu met een ander had terwijl wij het nooit uitgemaakt hadden. "Uhm Eva?" Hoorde ik mijn naam geroepen achter de deur. "Wat nu weer!" Zei ik met een groote zucht. "Is jou moeder overleden?" Oke dit was een bevestiging op mijn gedachten van eerst. "Ja." Zei ik kortaf terwijl mijn tranen in mijn ogen zaten te branden. "Het spijt me zo, waar aan?  Waarom heb je me nooit iets verteld." Ik hoorde zijn medeleven echt goed maar dat was nu wel het laatste waar ik zin aan heb. "Ze is overleden aan een herseninslag en meerdere messteken, als jij je nou aan de afspraak had gehouden had ik het jou willen zeggen. Trouwens het stons wagewijd in de krant 'vrouw dood naar mysterieus ongeluk' " las ik hem voor. "Mysterieus ongeluk?" Herhaalde hij mijn woorden. "Ja, waar was jou vader eigelijk op de begrafenis?  Of zat hij weer is lekker in het wild aan het neu." "Jezus Eef doe even normaal!" Schreeuwde Floris naar mij toe. "Ga weg!" Zei ik dicterent wetend dat Frank nog steeds mij aan zat te kijken. "Eva doe even rustig!" Probeerde hij mij te kalmeren. "Eefke ik denk dat je even moet slapen." "Ik heet geen Eefke hoe vaak moet ik dat nog vertellen! En hij gaat het huis uit of ik ga!" Oke zo'n woedeaanval heb ik niet meer gehad sinds ik hoorde dat mijn moeder vermoord is. Ze zeggen we dat het een ongeluk was maar ik weet zeker dat het alles behalve dat was. "Eva, Floris blijft! Hij heeft niks misdaan in mijn ogen, als jij hem niet kan vergeven snap ik niet waarom jij gelovig bent." Zei Frank tegen mij, ik kon het niet geloven Frank in al die jaren deed hij weer is bot tegen mij. "Stik erin!" En ik pakte me koffer en deed er mijn kleine hoeveelheid aan kleren in. "Kijk dit bedoel ik je kan nooit tegen je verlies het moet altijd maar draaien om Eva, oh ik ben Eva en ik moet altijd mijn zin krijgen." Imiteerde hij mij en deed zo'n hoog stemmetje. "Dat ik helemaal niet waar!  Helemaal niet alles draait om mij en hoe durf je daarmee te spotten, jij zou beter moeten weten!" Schreeuwde ik en ik vetrok uit mijn huis, pension de Ponti.

Sorry fleva laat op zich wachten. Laat graag even comment achter en vote's :D  -Bigg Huges and kisses from Esmée-