I still love you (Flikken maastricht)

Deel 36

Eva pov.

We sloten de zoen af, terwijl in mijn ogen nog steeds gesloten had. Wolfs mocht best zien dat ik er van genoten had. 'En?' keek hij me glimlachend aan. 'Natuurlijk wil ik je vriendinnetje zijn.' drukte ik mijn lippen opnieuw op die van hem, voor een nieuwe kus. Alleen voor de kus kon overgaan in een zoen, hoorde ik een schot, van heel dichtbij. 'Aah.' greep Wolfs naar zijn schouder, terwijl ik me verschrikt omdraaide. David stond me aan te kijken, met die lelijke kut grijns op zijn gezicht. 'Dat is jammer.' richtte hij zijn pistool nu ook op mij, waardoor ik hem angstig aankeek. 'Ach Eefke, zullen we met jou nog maar even wachten.' liet hij zijn wapen zakken, waarna hij weg ging en ik me op Wolfs richtte. 'Flo, gaat het.' trok ik mijn vest uit, die al half kapot was, waarna ik die om zijn schouder heen wond. 'Blijf bij me, alsjeblieft.' sloeg ik tegen zijn wang aan, omdat hij weg viel. 'Wolfs alsjeblieft.' huilde ik toen hij niet reageerde. Plots vloog de deur open en zag ik Marion en Romeo staan. 'Zijn jullie oké?' kwam Marion naar ons toe, waarna ik helemaal in shock mijn hoofd schudde. 'Wolfs, ambulance.' snikte ik, waarna Romeo zijn mobiel greep. 'Hoe hebben jullie ons gevonden, hebben jullie David?' keek ik ze hoopvol aan, waarna Marion knikte. 'Ik vertel je alles Eef, maar eerst naar het ziekenhuis.' tilde ze me op, waarna ik in de zelfde ambulance als Wolfs mocht.

Wolfs was net succesvol geopereerd. Ik zat naast zijn bed en wachtte tot hij wakker werd en tot de dokter me kwam vertellen of ik verkracht was. Ik had het behoorlijk mal gedaan bij het onderzoek, maar ik hield er nu eenmaal niet van als mensen aan me zaten. 'Mevrouw van Dongen?' werd ik opgeschrikt door een stem, waarna ik de arts hoopvol aankeek. 'Het spijt me dit te moeten zeggen, u bent verkracht.' Verdrietig sloeg ik mijn ogen neer. 'Ik laat u wel even alleen.' knikte de arts, waarna de tranen begonnen te stromen. Ik was verkracht, ik had er niks tegen kunnen doen. Plots voelde ik een hand door mijn pony heen, een hand die me geruststelde, die me liet weten dat alles altijd goed zou komen. 'Wolfs?' keek ik hoopvol op, waarna ik hem liefdevol naar me zag kijken. 'Eef, ik zorg ervoor dat je nooit meer iets overkomt.' verstrengelden mijn vingers met de zijne. 'Wat is er allemaal gebeurd?' snikte ik, waarna hij zijn schouders ophaalde. 'Marion en Romeo weten het wel.' gaf hij een kusje op mijn wang, waarna hij de deken een stukje omhoog deed en ik veilig naast hem kroop.

Deeltje gemaakt door flevafan ;D voor het eerst dat ik iemand kan taggen💎 -bighuges from Esmée.-