I still love you (Flikken maastricht)

deel 15

Eva pov.

Ik hoorde stemmen, maar ik kon mijn ogen niet openen. "Eva, hoor je mij?" Ik wilde wat zeggen, maar het lukte me niet. "Bel een ambulance Lars." Ik herkende de stem van de vader van Floris die nu de ambulance belde. Waarom hij de ambulance belde wist ik niet. Er zat een vrouw naast me die mijn hand vast pakte. "Eva, het spijt me zo." Nu drong het pas tot me door dat het mijn moeder was die naast me zat. Ik had alleen geen idee waar ik was en wat er was gebeurd. Waar was Floris in dit hele verhaal, zou hij me hier zo achtergelaten hebben. Dat het niet goed was, was iets wat zeker was. Ik voelde hoe ik opgetild werd en ik hoorde sirenes die pijn deden aan mijn oren. Nog steeds liet mijn moeder mijn hand niet los. "Waar is Floris?" hoorde ik Lars zeggen. "Ik weet het niet, als we nou gewoon beter naar die twee geluisterd hadden, was dit allemaal niet gebeurd." "Jij wilde dat bericht niet lezen." Ik hoorde alles wat ze zeiden, welk bericht en wat deed Floris zijn vader eigenlijk met mijn moeder.

Floris pov.

Met mijn handen op de wond gedrukt, zat ik voor me uit te staren. De tranen rolden over mijn wangen. Ik wist zeker dat het de vader van Eva was. Als die kut ouders van ons tenminste naar ons hadden geluisterd, was het niet zo gelopen. De voetstappen kwamen weer dichterbij. "Hoi Floris Wolfs. Ik wil een deal met je maken. Je moet precies doen wat ik zeg, doe je dat niet, dan is dit het einde van je leven." "Zeg maar wat ik moet doen." Het klonk zelfverzekerde dan dat ik was. Eigenlijk was ik doodsbang. "Jij gaat Eefke hier heen brengen, dan laat ik jou vrij." Ik legde mijn hoofd in mijn handen, Eva aan die klootzak geven, dat nooit. "Ik doe het niet." De tranen rolden over mijn wangen. Ik wou alleen liever zelf mishandeld worden, dan dat Eva dit allemaal zou moeten doormaken.

Eva pov.

"Eva van Dongen?" Ik opende mijn ogen, ik had geen idee hoelang ik hier gelegen had, maar wat zeker was, was dat ik in coma gelegen had. "Je herkent ons vast nog wel, Dreesen en Sanders." "Mama? Floris?" "Je moeder is even gaan slapen, we moeten je vragen stellen over wat er gebeurd is, Floris is namelijk spoorloos verdwenen." Op dat moment stortte mijn wereld in, ze hadden hem meegenomen. "Ik wil naar huis." "U kunt niet gaan, voor u alles verteld hebt." De tranen rolden over mijn wangen, terwijl ik met mijn handen op de dekens sloeg. "We werden aangevallen door mannen en ze hebben hem meegenomen." Ik begon weer te huilen. "Eva, meisje." Ik zag mijn moeder de kamer binnen rennen, met achter haar de vader van Floris. Hij zag er slecht uit, maar ik kon me niet voorstellen dat hij Floris meer zou missen dan dat ik zou doen." Heb je enig idee waar hij nu is?" "Nee." fluisterde ik. Ik kon het gewoon niet geloven en ik was bang, bang voor wat ze met hem zouden doen.

Floris pov.

Ik voel weer een klap tegen mijn slaap. Huilend zak ik in elkaar. Het bloed loopt langs mijn slaap naar beneden. Al mijn kracht verdwijnt, waardoor ik de wond niet meer kan laten stoppen met bloeden. Mijn handen lukken niet meer en langzaam sluit ik mijn ogen. Als ik hier uit ben, ga ik weg. Ik weet het nu zeker, ik ga een tussenjaar nemen, reizen over de hele wereld. Natuurlijk hoop ik dat Eva mee gaat, maar ook als ze dat niet wil, ga ik. Als ik hier ooit nog levend uitkom dan. De volgende trap raakt mijn gezicht, kermend van de pijn val ik van de stoel af. Alles bloed en even denk ik dat dit mijn laatste adem was, totdat ik een schot hoor en de mannen snel wegrennen. Met mijn gedachten bij Eva, probeer ik te bedenken wie hier kunnen zijn. De politie heeft geen flauw idee, die kunnen het nooit zijn, maar wie zijn het dan wel?

Deeltje van @flevafan . Sorry dat ik zo laat nog post maar was wezen wokken.