Internet {Larry Stylinson- Dutch}

{28} Kom uit de kast.

TW: DEPRESSION! 

Harry pov:

Ken je dat gevoel? Dat je wilt huilen, maar dat het gewoon niet lukt? Alsof er geen emotie meer in je zit. Alsof je alle tranen hebt opgebruikt. Ik zit hier nu al een kwartier sinds Louis is wegelopen en hij is nog niet terug. Als ik besluit dat ik beter een excuus kan verzinnen voor mijn moeder waarom Louis wegliep, begin ik het bloed op te vegen en een verband errond te doen. Als ik dat gedaan heb trek ik een oversized trui aan en ga ik naar beneden.

Ik hoor gesnik uit de keuken. Het gesnik dat ik elke nacht gehoord heb, voor twee maanden lang. Ik loop naar de keuken en zie Louis met mijn moeder zitten. "Ik snap het. Rustig maar. Ik ga zoveel mogelijk doen om hem te helpen." zei mijn moeder rustig maar je kon horen dat ze op het randje van huilen stond. "Ik snap het niet. Hij heeft me nooit verteld dat hij naar een psycholoog ging." huilt Louis. Mijn moeder had het dus verteld. "Harry is iemand die niet graag zwaktes toont. Bij jou voelt hij zich veilig en doet hij het vaker maar er zijn nogsteeds muren om hem heen die niemand kan breken." zegt mijn moeder. "Depressie is niet niks he Louis." zegt ze en dan valt de druppel. Ik storm de keuken binnen. "Ik snap jou niet mam! Je wist dat ik dit zelf zou en wou willen vertellen! Ik was het zelfs van plan om vandaag nog te doen! Nu hoeft het ook niet meer want jij hebt MIJN vriendje verteld dat IK depressie heb! Dat is zo f*cking ziek! Ik kan niet eens meer zelf iets over mezelf vertellen! Echt waar f*ck off!" snauw ik en loop de deur uit naar buiten. Ik moet gewoon even weg. Ik ga naar de rand van het bos waar de afgrond is. Daar ging ik altijd zitten na ruzies. Ik had verschillende plekjes voor verschillende gevoelens. Bij de afgrond als ik boos was. Als ik alleen wilde zijn, in het bos. En als ik blij was.. bij Louis..

Ik voel me misselijk. Alsof alles nep is. Alles lijkt wel zwart en wit. Zwart is een mooie kleur. Alleen mis ik de gele kleur. Die ik vroeger overal mee naartoe nam. 

Als het donker begint te worden wil ik op mijn gsm kijken om te zien hoe laat het is maar dan besef ik me dat ik mijn gsm niet meeheb. Het duurt ongeveer 10 minuten voor ik het bos uit zal zijn en dan zal het wel al donker zijn. Ik sta op en begin naar huis te strompelen. Hopend dat niemand mij opmerkt, zodat ik gewoon, alleen op mijn kamer kan zitten.

Ik kom thuis en doe zo stil mogelijk mijn schoenen uit en verstop ze zodat ze niet kunnen zien dat ik thuis ben. Tot mijn verbazing staan Louis' skateboard en schoenen nog tegen de muur. Nu maar hopen dat hij me niet ziet. Ik loop zo stil als ik kan de trap op en ga ongemerkt naar mijn kamer. Niemand heeft me gezien. Maar niemand geeft ook om me dus waarom zou het hun boeien. Ik ga in mijn bed liggen en rol me in een bolletje. Na een kwartier hoor ik voetstappen op de trap en dan richting mijn kamer. Ik verstop me zo snel als ik kan in de kast. ;) Ik hoor de deurklink omlaag gaan en de deur opengaan en na een tijdje weer sluiten. Ik hoor Louis' gesnik en dat hij op mijn bed gaat zitten, ik kijk door het spleetje tussen mijn twee kastdeuren en zei dat hij de ingekaderde foto van ons -die op mijn nachtkastje stond- vastheeft. "Oh Hazz.. waar ben je?" zegt hij en hij trekt zijn neus op en veegt zijn tranen weg. Hij komt naar de kast doen en mompelt iets van 'Het is hier best koud en ik heb geen trui.' Shit! Waarom dacht ik er niet aan dat hij graag mijn truien draagt. Nu zit ik hier en kan hij me hier elk moment zien. Ik duw me zo diep mogelijk de hoek van de kast in wanneer de deuren opengaan. "Blauw, paars, geel, zwart wit, oh hey Hazz, groen, HAZZ?!" schreeuwt hij opeens uit. Ik schud mijn hoofd. Ik geef mezelf mentaal een facepalm want hij weet echt niet dat ik Harry ben ofzo (feel the sarcasm). "Hazz kom uit de kast." zegt hij en grinnikt even als hij beseft wat hij net zei. Ik ga er rustig uit en Louis neemt me in zijn armen. "Waar was je baby? Ik was zo ongerust. En niet alleen ik, ook je moeder." zegt hij en geeft me een kusje op mijn neus. "Ik was op mijn plekje waar ikaltijd naartoe ga als ik boos ben." zeg ik en negeer de rest van zijn zin. Het is toch een leugen. "De afgrond?" vraagt hij en ik knik met een frons op mijn gezicht. "Hoe weet je dat?" vraag ik en wurm me uit zijn armen. De enige die dat wisten waren mijn dagboek en moeder, ik wilde niet dat iemand het wist zodat ze me niet achterna kwamen. "Je moeder zei dat je daar naartoe gaat als je boos bent." zegt hij. "Waarom vraag je dan nog waar ik was? Als mijn moeder je dan toch alles verteld." sis ik en Louis schrikt. "Ik was gewoon ongerust Hazz. Ik was ook naar Niall gegaan om te kijken of je daar was." zegt Louis zacht. "Stop daar mee! Ik ben f*cking oké! Ik hoef geen medelijden! Ik wil gewoon met rust gelaten worden! Hoe zou jij je voelen moest je niet eens zelf kunnen zeggen dat je depressie hebt en dingen uitleggen?! Ik voel me f*cking machteloos nu!" roep ik hard en tranen ontsnappen uit Louis' ogen. Al snel ging de woede over naar verdriet. Ik zakte door mijn knieën en begon te huilen. "I-ik ben hier duidelijk niet gewenst dus ik ga dan maar." zegt Louis zachtjes en loopt de deur uit. "Nee Lou wacht! Alsjeblieft." smeek ik en hij loopt terug de kamer in. "Kun je me alsjeblieft gewoon knuffelen? Ik heb je nodig." huil ik en hij komt naast me zitten. "Hazz, het is oké om niet oké te zijn. Dat is helemaal normaal." zegt hij. "Wat wilde je me uitleggen?" vraagt hij terwijl hij door mijn haar gaat met zijn handen. "Ik weet niet waarom ik altijd verdrietig ben. Soms ben ik boos en dan weer verdrietig en ik ben zo moe maar kan niet slapen en ik heb geen honger meer." pers ik en begin daarna nog harder te huilen. "Ik weet niet wat ik nog moet doen Lou. Ik ben zo moe. Gewoon moe van het leven."
"Shh maar. Het komt allemaal goed. Ik ben ervoor je." zegt Louis en we knuffelen alsof er geen morgen meer is.

----------------------------------------------------------------------------------

Ik hou van jullie en stay safe.

Dont forget to treat people with kindness.