Shot Through the Lights

Kabanata 14

Summer

We slowly danced to the music.

His hand on my back was gentle, almost only touching the cloth of the dress I'm wearing. I can feel the nervousness showing on his eyes. His hands are cold. And so are mine.

Nakatuon ang kanyang mga mata sa akin. Ganoon din ako sa kanya. At sa isang iglap, hindi ko na namalayan na naroon pa kami. Ang tanging nasa isip ko lang ay nasa harap ko siya ngayon, at sobrang lapit niya.

I know that people are probably staring at us now, especially those who thought he's gonna ask the winner of the pageant.

"Bakit hindi mo inaya ng sayaw ang nanalo?"

Nag-angat siya ng kilay sa tanong kong 'yon.

"There's only one person I'd like to dance with this evening, Alunsina."

Pinirmi ko ang aking mga labi at pinilit ang sariling 'wag ngumiti. Ngunit imposible 'yon. Alam kong imposible gayong narito siya sa harap ko at titig na titig na ngayon sa akin.

He's too straightforward. Hindi ako nakapaghanda!

Nag-iba ang kanta. May ilan na tumigil na sa pagsayaw sa kanilang naging kapares kani-kanina lang para isayaw naman ang iba. Pero nanatili kami sa gitna ng sayawan.

"How do you feel?"

I looked at him, confused.

"I'm okay... I guess?"

He raised my right hand and turned me around. Mabilis niya akong hinila papalapit sa kanya habang nag-iba na naman ang kanta.

His breath tickles my nose. Staring up at him feels like staring into a whole galaxy, with his eyes twinkling from the dimly lit lights around us.

"I heard what happened."

Tinaas ko ang aking kilay.

"Ano?"

"Ang tatay mo..." he trailed off.

Natahimik ako at hindi na nagtaka kung bakit niya alam. Most of the people knew our family. Hindi dahil sa maimpluwensya kami, kundi ay halos lahat 'ata ng trabaho napasukan na ng mga magulang ko.

There's no reason to beat around the bush. So I smiled a little.

"Ayos lang," I mustered a small smile. "I had to be okay."

"You are free to be sad, Alunsina. Walang pumipigil sa 'yo."

I laughed lightly.

"My family depends on me, Sergio. I can't afford to selfishly put myself first."

"Choosing yourself isn't selfish. You can always feel what you want to feel."

I opened my mouth for a reply. But then, the music changed again. And the spell between us broke. We both realized we've been on the dancefloor far too long. We quickly stepped away from one another.

I was about to turn away after I bowed to him when he held my wrist.

"Can we talk?"

Unti-unti akong tumango. Nauna siya sa paglalakad. Nakasalubong ko ang mga kakilala ko na nag-aaya ng sayaw at kaonting inuman. Magalang akong tumanggi pati na rin sa mga gustong makipagsayaw.

Wala nang ma-uupuan, kaya sumandal na lang kami sa mga sementong haligi nitong plaza, malayo sa mga taong nagsasayaw at nagkakatuwaan.

"Nakakapagod pala makipagsayaw," wala sa sarili kong sabi.