Yeşim
Korkmaya başladım. Adamı tanımıyordum. Ve söylediyi bu sözler beni daha da korkutuyordu. Adamlar beni arabaya doğru çekiştirirken benim tek düşündüyüm Zeynep ablanın durumuydu. Çünki o adam Zeynep ablanın bulunduğu odaya gitdi. Ve kesinlikle ona zarar vericekdi. Ben adamlatın elinden kurtulup odaya doğru koşmaya başladım. Ve o an! Bir silah sesi. O adam Zeynep ablayı vurmuştu. Çok korkdum. Yerimdece donup kaldın. Daha fazla ilerleyemedim. Sonra tam tahmin etdiyim gibi o adam elinde silahla odadan dışarı çıktı. Ben şaşkın bakışlarla ona bakıyordum. Bir tarafdanda çok korkmuşdum. Neden? Niye? Gibi sorular kafamı çatlatıyordu. Sonra kendimi toparlayıp "ne yaptınız?" Diye bağırdım. Adam hala bana bakıyordu. Beni korkutduğunun farkındaydı.
Sinan
Odadan çıktığımda karşımda melek yüzlü bir kız duruyordu. O kız. Çok korktuğu gözlerinden belliydi. Korkmasıda normaldi. Nede olsa kadını öldürdüm. Sonra adamlarıma dönüp "size kızı arabaya götürün demedinmi?" Diye bağırdım. "Bi işi becerdiyiniz yok be" dedim. Sonra kızı kendimle götürmem gerekdiyini anladım. Çünki tek şahit oydu. Ve ortalıklarda kalması tehlikeydi. Ama sanki sebep tek bu diyildi. Başka bir şey daha vardı. Adını henüz koyamadığım. Elimle adamlarıma işaret etdim kızı almaları için. Diğer adamlarımada burayı temizlemelerini söyledim.
Yeşim
Onun gözlerine bakdım. Hiç bir şey olmamış gibi çok rahatdı. Hem çok kızgın hemde çok üzgündüm. Duygularım karışıkdı. Sonra adamlar beni arabaya götürdüler. Olayın şokunda olduğum için hiç bir tepki gösteremedim. Beni arabaya bindirdiler. Gözlerimden yaş akmaya drvam ediyordu. Sonra kapı açıldı. Yanıma o- uzunboylu, siyah gözlü, kaslı adam oturdu. Şaşkındım. Beni nereye götürüyordular? Ama hiç bir tahminim yoktu. Sonra birden nereye götürüceklerki olàyın tek şahidi benim. Tabiki de öldürecekler. Birden "Korkuyomusun?" Dedi bana o katil adam. Çok soğuk kanlıydı. Bir adamı öldürdü ve hala vicdan azabı çrkmiyordu. Yine bana dönerek "soruma cevap ver! Korkuyomusun?" Dedi. Nasıl korkmazdım ki? Ağlayarak "evet. Az önce Zeynep ablamı öldürdün. Ama hala sinir bozucu rahatlığa sahipsin. Hemen arabayı durdur. İnicem. Zeynep ablamı hasateneye götürmeliyim." Dedim. O da bana dönerek hem sinirli hemde hafif bir gülüşle "ufaklık. Çok soru soruyosun. Bak ben rahatım. Çünki bu öldürdüyüm ilk adam diyil. Tabi sen beni tanımıyosun ben ünlü mafya Vedat Karabulutun oğlu Sinan Karabulut. Anladınmı şimdi neden çok rahat olduğumu. Zeynep ablana gelince o çoktan öldü. " ben şaşkın bir o kadarda kızgın bakışlarla ona bakıyordum. Evet yanlış duymadım. Mafya! Allahım bir mafyanın elindeyim. Üstelik başıma neler geleceyinden habersizim. Ailem. Zeyneep abla. Kız kardeşim. Onları bir daha görememe korkusu vardı bende. Ağlamaya devam ediyordum. Sonra "ağlamayı kes! Sinirlendiriyosun beni. Artık buraya dönmiceksin. Aileni bir daha görmiceksin. Brnimle kalıcaksın. Haa bide bu laflarımı bir daha bana tekrarlatmicaksın. Anladınmı ufaklık?" Diye sinirli bir şekilde konuştu. Daha çok korkdum. Ailemi bir daha görmicekdim.
Sinan
Ağlıyordu. Durmadan ağlıyordu. İçimden ona üzüldüm. Ama belli etmemeye çalıştım. Evet. Benimle kalıcaktı. Sonsuza kadar. Nedenini bilmiyordum ama çok istiyordum. Benim olmalıydı. Eve geldik. Arabadan indim. Onunda inmesini söyledim. Ama o hala mal mal eve bana bakıyordu. Önce sakin bir şekilde "arabadan in" dedim. Sanki beni umursamıyodu. Sinirlendim ve kolundan tutup arabadan indirdim. Canını yaktığımın farkındaydım. Benimle göz göze geldi. Ondan gözlerimi çekemiyodum. Garip bir his vardı içimde. Onu öpmek geçti içimden. Ama yapamadım. Ve kendime gelip bi şekilde "artık yeni evin burası burda benimle kalıcaksın. Yeni evine hoş geldin gülüm"
2ci bplüm sonu.. iyi okumalar...
