Videoya baktığımda annemin sessiz ağlayışını küçük Serenayımınsa hiç bir şeyi anlamaz bakışıyla donuk kaldığını gördüm. İstemsizce göz yaşlarım yanaklarımdan süzüldü. Hiç bir şey hiss edemiyordum. Bakışlarımı videodan alıp yanımda hissiz duran o adama katile Sinana korku dolu bakışlarla bakdım. Korkuyodum evet. Onlar benim bu dünyada sahip olduğum tek varlıkdılar. Ben onlara tutunarak yaşıyodum. Bunları düşünürken Sinan bana bakarak "ailen yaşasın istermisin?" Dedi. Ben hala ona donuk bakışlarla bakıyordum. Birden bir bağırma sesleriyle kendime geldim. " sana söylüyorum. Yeşim!!! Ailen yaşasın istermisin?" Kendimi toparlayıp "ne istiyosun aşşağılık herif?" Bana dik dik bakarak " Öncelikle bana bağaran o dilini keserim. Anladınmı?? Keserim. Şimdi eyer benim yanımda zorluk çıkartırsan onları bir daha göremezsin." Şaşkın bakışlarla ona baktığımda ne diyor diye önce kendime gelmeye çalıştım. Daha sonra yutkunarak gerçekleri kabul etmeye çalıştım. Evet!! O benim onun yanında kalmam karşılığında ailemin yaşamlarını garantiye alıcağımı söylemişti. "senden tiksiniyorum sen nasıl bir insansın? Maksadın ne?" Bana bakarak "sensin maksadım." Dedi. Sonra bi çırpıda odadan çıktı.
Sinan
Bunu söyleyip odadan çıktım. Çıkar çıkmaz annemle karşılaşdım. Bana "bu kız seni sevmiyor neden inatla yanında tutuyosun?" Dedi. Sinirle anneme dönüp "seninde söylediyin gibi anne inat!!! TAKINTI! Onu sevmiyorum ki. Anladınmı? Ama yanımda kalıcak burda. Şimdi rahatlamam için kızlara gidicem. Bu kız evden dışarı çıkmicak. Zaten yarın burdan götürücem" Bunu söyledikden sonra hızla merdivenlerden indim. Kendi sözlerime kendim bile inanmıyordum. Bunlarl gerçekten ben mi söylemiştim.
Yeşim
Kapıdan duyduğum sözlerle bir kez daha yıkıldım. Allahım sadece bir takıntı yüzünden beni yanında tutuyordu. Neden?? Amma bende Yeşimsem bu olanları onun yanına bırakmicam. Ama o bir mafya en kötüsü ne yapa bilirdim ki? Kaça bilirdim. Ailem gözümün önüne geldi. Ama kaçmalıydım. Bunları içimden tekrarlarken aklıma bir şey geldi. Uygulamaya karar verdim. Kapıyı açıp dışarı baktım. Görünürde kimse yoktu. Sakin adımlarla odadan ayrıldım. Merdivenlerden inmeye başladım. Kapıya doğru yöneldim. Sonra arkamdan gelen bir sesle içim titredi. Bu oydu. Sinanla konuşan kadın. Ona doğru döndüm. Bana"nereye?" Diye sorduğunda kaçamicağımı anladım. Korku dolu sesimle "gitmek istiyorum. Korkuyorum. Burdan hemen uzaklaşmak istiyorum. Nolur gitmeme izin verin" dedim. Bana doğru gelerek "tamam kızım korkma. oğlum bir takıntı yüzünden hayatını mahv edecek ben buna göz yumamam. Git kızım git!!!" Bunları bana söylediğinde sevinş ve şaşkın gözlerle ona baktım. Ve teşekkür ederek hızla kapıya ulaştım. Kapıdakı güvenlik korumaları benim karşıma geçerek gitmemi engelledi. Ve Sinan beyin kesin emri var gidemezsiniz. Üzgün bir şekilde arkama baktığımda o kadın kapıya yaklaşarak ben izin veriyorum. Gide bilir. Dedi. Onlarda hemen önümden çekilerek yolumu açtılar. Bende kadına teşekkür bakışları atarak yürümeye başladım. Nereye gitdiyimi bilmeden yürüdüm. Aklımda sadece ailemin yanına gidip onları ilk fırsatda uzaklaşdırmak.
Vedat
Sen ne yaptın kadın? Oğlun seni öldürür bu kız farklıydı onun için farklıydı.
4cü bölüm sonu. Beyenmenizi umuyorum. Yorumlarınızı bırakırsanız sevinirim.))
