Yeşim
Yolda yürümüyü devam ediyordum. Bir tarafdan aileme kovuşmanın sevincini yaşarken bir taraftan Sinanın onlara zarar vermesinden korkuyodum. Hızlı adımlarla ordan uzaklaşıyordum. İçimden Sinanın yapacaklarını düşünürken bir anda aklımda bir fikir durdu. TAKINTI! Sinan için ben sadece takıntıydım. Bu yüzden gitmeme kızıcağını sanmıyorum.
Sinan
Bi telefon sesiyle uyabdım. Telefonu açıp konuşmaya başladım.
"Ne var?"
"Sinan bey bilmeniz gereken bir şey var."
"Uzatma!"
"Yeşim hanım az önce evden ayrıldı"
Bunları söylerken beynimden vurulmuşa döndüm. Benim iznim olmadan o evden nasıl çıka bilirdi? Bir an onu kaybetdiyimi sandım. Sonra kendime gelerek hiç kimse benden kaçamaz. Ben Sinan Karabulutum. Dedim. Ardından telefondakı adamıma bağırmaya başladım. "Lan siz körmüsünüz? Kız giderken aklınız nerdeydi? Ben size o kız benim haberim olmadan hiç bir yere gidemez demedim mi? Sizi öldürürüm demedim mi?"
Telefondakı adam "Sinan bey anneniz izin verdi. O yüzden gitmesine izin vermek zorunda kaldık" Tabii ya annem her zamankı gibi işlerime burnunu sokuyor. Ama bu seferki farklı annem bunun hesabını verecek. Bi çırpıda yerimden kalkdım. Üstümü giyinirken yatakdakı kadın sinirlerimle oynama başladı. "Aşkım nereye gidiyosun? Bu kadar erkenmi?" Bunu söylerken kadından bir kez daha tiksindim. Cebimden yüklü bir mikdarda para çıkarıp kadının yüzüne fırlatdım. "Eyer şuanda ağzını açıp tek kelime edersen seni bu yatağa gömerim" diyip ani hızla odadan fırladım.
Anneme çok kızgındım. Ona söylemişdim. Yeşimin benim yanımda kalıcağını söylemişdim. Bunu yapmamalıydı. Benim işime karışmaması gerekdiğini biliyordu. Beni çok kızdırdı hem de çok!!!!
Yeşim
Hızlı adımlarla eve yaklaşıyordum. Annemi ve kardeşimi görücekdim. Onları çok özlemişdim. Eve girdim. Serenay hızlı şekilde etrafda koşuşduruyodu. Korkmaya başlamışdım. Neler oluyodu? "Serenay neler oluyo? Ne bu telaş?" Bu sorum karşısında Serenay bana dönerek "Abla iyiki geldin. Annemin tansiyonu kalkdı. Fakat ben ilaçlarını bulamıyorum. Annemin durumu gitdikçe kötüleşiyo." Diye ağlamaya başladı. "Ablacım sakin ol. Buralarda bir yerlededir. Şimdi buluruz." Serenay daha da telaşlanarak "Abla her yere bakdım yok hiç bi yerde yok. Abla zaman kaybediyoruz. Sen hemen gidip eczaneden alsan. Benim üzerimde para yokdu. O yüzden gidemedim" dedi. Serenayı sakinleşdirmeye çalışarak annemin yanına gitdim. Evet. Gerçekden durumu çok kötüydü. Serenaya bakarak "ben eczaneye gidiyorum. İlaçları alıp hemen geri gelicem. Annemin yanından sakın ayrılma" diyerek evden ayrıldım. Koşar adımlarla eczaneye doğru yol aldım.
Sinan
Bu yaptıklarıyla annem ve Yeşim beni çok kızdırmışdı. Ama en çokda Yeşime kızıyodum. Demek ki ufaklığı yeterince korkutmamışız. Ahh Yeşim. Bunu yapmamalıydın. Bunun bedelini ödüceksin.
Yeşim
İlaçları alıp eve doğru koşmaya başladım. Eve yaklaşıp anahtarı cebimden çıkardım. Kapıyı açarak eve girdiyimde gördüklerim karşısında donup kaldım.
