Letters To Nowhere

Aan jou dichtbij maar verder dan ooit,

Aan jou dichtbij maar verder dan ooit,

Ik zie je elke dag, maar je bent nog nooit zover bij mij vandaan geweest. Ik wil naar je toe komen, even praten over onze zorgen, even lachen over wat ons nu weer is overkomen of gewoon even stil zijn. Met jou erbij maakt het me niet zoveel uit.
We zijn gescheiden door onzichtbare muren, verplicht om met diegenen die zich binnen onze muren bevinden om te gaan. Ik zou naar de andere kant kunnen komen, anderen doen het namelijk ook. Maar ik geef meer om jou dan om mezelf dus daarom blijf ik nu nog even weg.
Jij houdt je net als ik aan deze regels en ik zou tegen mezelf liegen als ik zei dat ik niet een klein beetje jaloers ben. Ik zie je lachen met die anderen, zei die zich binnen je muren bevinden, en wenste dat ik daar kon staan in hun plaats.
Ik ben bang dat je me vergeten zult zijn als de muren uiteindelijk afbrokkelen. Bang dat ik na deze periode van eenzaamheid, niets dan nog meer eenzaamheid zal moeten ondervinden.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben dankbaar dat binnen mijn muren er iemand is met wie ik kan praten. Alleen is er steeds dat knagende gevoel, dat er dingen zijn die ik niet aan die persoon kan vertellen. Dingen die ik bij jouw wel kwijt kon. Je zou me niet beoordelen. Je zou de juiste woorden zeggen om me de kracht te geven die ik nodig heb om nog even vol te houden.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan je denk. Ik trek me op aan je korte sms'jes want zo weet ik dat je me nog niet vergeten bent, en dat ik wel degelijk besta.

Hopelijk weer snel dicht bij jou,

J.O