Letters To Nowhere

Aan spiegels,

Aan spiegels,

Jullie zijn wonderlijk. Jullie zijn net kameleons. Jullie veranderen je uiterlijk naar gelang wie er voor de spiegel staat. Wat best wel een goed/slecht talent is.
Waarom is het slecht? Wel, jullie roepen onzekerheid op: ben ik niet te dik, zit mijn haar wel goed, waarom lijkt mijn voorhoofd op het Himalaya gebergte. Nu ik dit zo schrijf moet ik denken aan een verhaal dat ik ooit gelezen heb. Het ging dus als volgt: Leven die er uitzag als een godin omringt door levende wezens zat op een dag aan de oever van een meer samen met Dood die er verrot en eenzaam uitzag omringt door een duistere aura.
'Dood waarom houden mensen van mij en haten ze jou,' vroeg ze.
Waarop dood antwoord: ' Omdat jij een mooie leugen bent en ik de verschrikkelijke waarheid.' Om zijn punt kracht bij te zetten raakte hij één van levens wezens aan die onmiddellijk sterft. Ik denk dat ik je vaak vergeleek met de dood uit dit verhaal. Je laat ons altijd de waarheid zien ook al is die soms pijnlijk en hard om te beseffen. Maar nu, nu ben ik toch van je gaan houden. Je bent één van de enige die nooit tegen mij of iemand anders heeft of zou liegen. Waren mensen maar wat vaker als spiegels. Of misschien ook niet?!

Liefs J.O