Aan de klappen die het leven uitdeelt,
Sommige zeggen dat het leven een rollercoaster is, maar het is zoals ze zeggen wat omhoog gaat komt vroeg of laat weer naar beneden.
De klappen die het leven uitdeelt zijn niet gelijk verdeeld, maar vroeg of laat komen ze toch voor iedereen. Niemand wordt gespaard.
Er zijn de zachte klappen die ons even verdoven, die ons even doen stilstaan. Toch zijn er ook de zware klappen die ons compleet dreigen weg te vagen, die ons uit het veld slaan.
Het enige wat we kunnen doen als we uit het veld zijn geslagen is proberen om er weer in te komen. Dan slagen we gewoon dubbel zo hard terug en we volgen de weg.
Sommige klappen zien we aankomen, voor sommige klappen kunnen we ons op voorbereiden, ons schrap zetten.
Sommige zien we aankomen, maar we duwen hun komst weg. We ontkennen hun kracht en verschijning. Wanneer ze dan toch komen worden we toch opnieuw omver gemaaid.
Toch blijven de zwaarste klappen diegene die we nooit zagen aankomen, diegene die komen wanneer er geen wolkje aan de hemel te bespeuren was.
Dit zijn de momenten dat we beseffen hoe hard we ook proberen, hoe hard we ook terugslaan, we niet altijd terug in het veld raken. Dat wanneer het weer goed gaat, het elk moment kan omslaan. Dat na elke hoge berg, er ook een diep dal moet komen.
En toch slaan we ons er door. Al vechtend. We slaan ons terug naar het licht. Wanneer we uit het veld geslagen worden, haal dan even adem. Sta even stil. Het is oké, als je even niet kan vechten. Het is oké als je even wil zitten wanneer het gevecht te zwaar wordt. Vechten is onze eerste reflex, maar misschien niet altijd de juiste.
J.O
JE LEEST
Letters To Nowhere
PoetryEen gedachte is iets mooi maar kan ook moeilijk zijn. Soms kan je er met niemand over praten en is het misschien makkelijker om ze neer te schrijven. Doe dat dan in een brief. In Letters To Nowhere schrijf ik mijn gedachten en meningen op en hoop ik...
