Aan ontlopen,
Onze problemen blokkeren onze paden. Ze staren ons met hun grote ogen meedogenloos, uitdagend aan. Wij kijken zelden recht terug. We dralen er wat om heen, rekken tijd. Het bestuderen ervan van op een afstand is ons niet vreemd. In ons hoofd overlopen we de mogelijke opties om deze aanvaring aan te gaan. We overwegen ze allemaal. De ene al wat langer dan de andere, zonder er echt één te kiezen. We kijken en zoeken naar de makkelijkste uitweg.
Uiteindelijk schuift onze blik er langs. We draaien ons om, twijfelen en lopen weg.
De makkelijkste oplossing? Of is het er wel één?
Als we ons omdraaien, weglopen of er rondlopen, is het probleem niet echt opgelost. Het ligt er nog steeds. Genegeerd.
Langzaam maar zeker vervolg je je pad, vergetend wat je onderweg hebt achtergelaten. Achter je spreidt het vergeten probleem zich uit. Je zou kunnen zeggen dat het opzwelt. Het groeit traag maar gestaag en haalt je uiteindelijk in. Het lacht je uit om je onwetendheid en haalt je zonder schaamte gemeen onderuit.
De bal ligt dan in jou kamp en je hebt een aantal opties.
Loop je opnieuw zo hard als je kan zonder om te kijken, met het risico opnieuw ingehaald te worden en verpletterd? Of kijk je het vol moed aan, lach je om zijn onkunde en laat je hem zien wat jij op je omweg ondertussen hebt geleerd? Ik hoop van wel.
Maar de keuze om te lopen is zo verleidelijk.
J.O
JE LEEST
Letters To Nowhere
PoetryEen gedachte is iets mooi maar kan ook moeilijk zijn. Soms kan je er met niemand over praten en is het misschien makkelijker om ze neer te schrijven. Doe dat dan in een brief. In Letters To Nowhere schrijf ik mijn gedachten en meningen op en hoop ik...
