Letters To Nowhere

Aan het is even zwaar,

Aan het is even zwaar,

Ik ben zo moe. Alle dingen groot en klein drukken op mijn schouders en hangen aan mijn benen met elke stap die ik zet. Het bevolkt mijn hoofd, laat geen ruimte meer over voor andere dingen. De leuke dingen.

Mijn lichaam weigert, mijn geest staakt en elke dag stort er weer iets in. De fundering waar ik jarenlang aan heb gewerkt, kraakt en scheurt. Het zal niet lang meer duren voor die instort en alles met zich meesleurt in zijn val.

Weer iets om aan te denken.

Doe steeds je best, wees een goede vriendin, wees lief, lach naar anderen,...
Vooral dat laatste, laat niemand iets merken en lach gewoon.

Ik sta op het punt om op te geven, velen zouden het zwak noemen. Maar ik ben al zo vaak gevallen mag ik niet gewoon voor deze ene keer blijven liggen. Gewoon één keer opgeven, om te zien hoe dat voelt?
Ik wil me gewoon weer oké voelen, is dat zoveel gevraagd? Ik hoef me niet perse gelukkig te voelen. Gewoon weer oké is goed genoeg, voor nu.

Het helpt ook niet echt dat niemand het echt ziet. Misschien is de regenwolk boven mijn hoofd voor hen onzichtbaar of knijpen ze snel hun ogen toe omdat dat makkelijker is. Mijn punten zijn goed, dus waarom zouden ze zich zorgen maken? Maar kunnen ze echt vanachter hun computer zien hoe ik me voel? Zien ze echt mijn tranen die in beken over mijn wangen stromen terwijl zij vanachter hun computer verder praten?

Maar ik hou me flink en trek mezelf weer recht. Even wenen, zonder dat iemand het ziet en dan weer verder. Adem blijven halen zoals ik al altijd heb gedaan en op mijn tanden bijten tot ook zij onder de druk dreigen te breken.

Er zijn een paar mensen die op mijn lach rekenen. Opdat mijn goeie dag er ook één voor hun kan zijn, veeg ik mijn tranen weg en zet ik mijn masker op.

Klaar voor een nieuwe dag.

J.O