Letters To Nowhere

Aan een sprong in het diepe,

Aan een sprong in het diepe,

Ik sta aan de rand. Ik sta aan de rand van het diepste zwembad dat ik ooit zag, de overkant onmogelijk ver, bijna niet te zien.

Ongemakkelijk kijk ik uit over het water. Mijn armen stevig om me heen geslagen. Het water voelt koud en bevriest me. Een gevoel van angst bekruipt me en ik voel me als versteend. Het is een gevoel dat vanuit mijn tenen, mijn hele lichaam overneemt.

En ik wil graag naar de overkant.
Echt waar, maar het water is diep en donker en de enige weg naar de overkant is erdoor. Ik ben bang en zet een paar stappen bij het water vandaan. Ik probeer ruimte te creëren tussen mij en het nieuwe dat me angst aanjaagt. 

Twijfelachtig maak ik me klaar om te springen, maar ik krabbel steeds terug. Ik stond nog steeds op de kant.

En dan opeens niet meer.

Ik kan me niet herinneren dat ik sprong. Ik kan me niet herinneren dat ik een duwtje kreeg. Er is nu alleen nog het water om me heen en terug grijpen naar de kant is niet mogelijk, want die is nu verdwenen.

De overkant is waar ik me nu op focus. Langzaam begin ik aan de zware overtocht.
Halverwege ga ik kopje onder en even voelt het alsof ik verdrink. De diepte roept en trekt me naar beneden. Even voelt ontsnappen onmogelijk, voelt falen onvermijdelijk.

Tot het opeens beter gaat. Mijn hoofd verschijnt langzaam maar zeker bovenwater. Mijn slagen die eerst zwak en onzeker waren, worden krachtiger en de overkant komt inzicht.
Ook deze keer bereik ik weer de overkant. 

Hoewel ik trots ben op mijn prestatie ben ik steeds blij met de supporters die aan de zijkant stonden en de persoon die zijn hand naar me uitstak en me weer op het droge hielp.

Van een trotste maar bange springer in het diepe.

J.O