S(HE) BE(LIE)VED

CHAPTER 31- LET GO

JULIA'S POV.

Nandito kami sa tapat ng condo ni DJ para dalawin siya. We make sure to visit him atleast once or twice a week. Kahit pa sa bawat pagbisita namin sakanya ay wala kaming napapala. Walang improvement. Para nga lang kaming hangin. We knocked for how many times, pero di siya sumasagot. Sinubukan naman ni Lester na ipihit ang doorknob and Luckily, it's open.

Pumasok kami, at bumungad saamin ang napakaraming bote ng alak. Napakagulong kwarto. Napaka kalat na mga gamit. Were used to it, laging ganito ang scenario pag napapasyal kami dito. Kami ang nag aayos ng kwarto ni DJ dahil alam naman naming di niya lilinisin ito. It's the least thing we could do for him.

Inikot ko ang paningin ko, pero walang Daniel na nandoon. Unang binuksan ni JC ang mga kurtina at binuksan naman ni Katsumi ang mga bintana para may pumasok na hangin.

Ganito na kami for 5months, Yes. 5months nang nakalipas nang mamatay si Kathryn. Pero ganto parin si DJ. Laging lasing, wala sa sarili. Di nakikipag usap kahit kanino, laging mag isa.

Sinubukan din namin siyang ipatingin sa psychiatrist pero He insisted, at inaway away pa ito. Kaya ang payo lang samin ay suportahan at alalayan si DJ. Dahil bukod sa pamilya ni Kath, siya ang isa sa pinakanaapektuhan sa pagkawala ni Kathryn.

Narinig kong nakaopen yung shower sa CR. And I was surprised to see DJ. Basang basang nakalupasay sa floor habang bumubuhos sakanya ang tubig ng shower. Yung mukha niya, nakasandal sa bowl.

"Urgh. Guys please help me" sigaw ko at agad kong nilapitan si DJ. Tulala. Iniangat naman nila Seth si DJ at nilabas sa CR. Inalalayan siya ng mga boys, napaluha ako. Naaawa ako kay DJ and there's nothing I can do to help him. Sa pagkawala ni Kathryn, parang dahan dahan siyang pinapatay ng araw araw na buhay niya. Wala akong magawa para sa kaibigan ko.

Pati family niya, hindi siya makumbinsing paalisin dito sa condo nya. Ayaw rin naman nyang magkaroon ng yaya dahil pinaaalis niya.

Pinunasan na nila si DJ at nakita kong sinusuotan na nila ito ng Tshirt. He's so wasted. He's broken. So far from the DJ we all knew.

Nilinis na namin ang kwarto niya. Nagtawag rin kami ng doctor para tingnan siya. Pero sabi ng doctor ay si DJ lang ang makakatulong sa sarili nya ngayon.

Aalis na ulit kami, nilapitan namin si DJ na tulala parin.

"DJ. Please get well soon" sabi ko at niyakap siya.

"Bro. Sana tulungan mo sarili mo"

"Kuya, we miss you. Nandito ka. Pero parang wala ka rin. Kuya si ate Kath lang ang nawala. Sana wag mo hayaang mawala ka rin ng tuluyan" naiiyak na sabi ni JC sa kapatid niya. Nakita ko namang may luhang pumatak sa gilid ng mga mata ni Daniel. I know naririnig niya kami. Pagkatapos nun ay lumabas na kami ng pinto.

Hay DJ. Sana nga, bumalik ka na.

DANIEL'S POV

Bumili ako uli ng maraming alak at nag inom. Nag inom ng naginom. Ganito na ang buhay ko simula ng mawala si Kath, wala na yung buhay ko. Wala na.

I drove all the places we used to hangout. Thinking about our little memories. Letseng buhay to! Kahit lasing ako, ikaw parin ang nasa isip ko Kathryn. Kahit anong gawin kong takas. I end up thinking of you. All those things reminds me how stupid I am.

I thought about you. About me. About us. About our first kiss. How you left me with our promises, with our dreams, Like every single wish we ever made. Like the way it feels to fell asleep next to you. And remembring all those memories that I can never escape. Sana kahit isang araw lang maging manhid ako, kahit isang araw lang makalimot ako. Kahit sandali lang.. Dahil ang sakit sakit parin.