Avşa Adası

DÖNÜYORUM

Niye arıyor bu şimdi beni ya? Hani artık ben onun kızı değildim... Normalde açmazdım ama üç kez üstüste aradı diye açmak zorunda hissettim kendimi.

Alo... sesim bayağı soğuk çıkmıştı.

-Alo Özge nerdesin??!!!?

Tatildeyim.

-Buraya gelmen gerek.

Sebep?

-Babaannen...

Babaannem kalp krizi geçirmiş, yoğun bakımdaymış. Beni çağırmasına bende şaşırdım. Bir keresinde babaannem hastahaneye kaldırılmıştı oraya gittiğimde onu öyle görünce biraz üzülmüştüm tabi ama şimdi onca olan şeyden sonra pek bir şey hissetmedim. Yine de Allah gecinden versin birşey falan olur, son kez göreyim diye İstanbul'a dönecektim. Annemler yazlığa taşınmamıza rağmen daha elektrik, su işleriyle uğraşıyorlardı ayriyetten annem, babama ve babaaneme pek meraklı olmadığından gelmek istemedi. Tek başıma gidecektim. Bilet ayarlamak gerekiyordu ve bunun için ertesi günü bekledim. Sabah kalkar kalmaz biraz atıştırıp üstümü giyindim, saçlarımı yaptım, telefonumu ve cüzdanımı da çantama koyup evden çıktım. Gemiye giden yol tabi ki de pansiyonun ordan geçiyordu. Yolda giderken bir cafede Nilay'ı ve Devrim'i gördüm. Onlar beni görmediler. Görseler bir sürü soru sorarlardı kesin. Böylesi iyi oldu. Annem de iki gün sonra İstanbul'a gelecekti. Pansiyonun önünden geçerken ister istemez oraya baktım, Orçun'u burdan görmem imkansızdı ve ben bu saatten sonra imkansız diye bir şeyin olmadığına inanmaya başlamıştım. Neden mi? Sağ tarafa doğru uzun uzun bakan gözlerimi önüme doğrultunca Orçun'u gördüm. Fazla yakınımızda olduğu için annemle birbirlerine selam verdiler ve konuşmaya başladılar. Bir bu eksikti!

"Merhaba."

"Merhaba Orçun'cum."

"Gidiyor musunuz?" dedi. Sanki çok umrumdaydı. Daha geçen pansiyonundan kovdun lan beni yavşak.

"Ben değil, Özge gidiyor." Oley lan anne. Geri gelecek dememen iyi oldu, bir kaç gün babamlarda kalsam küs falanız ama buzlar erir şimdi. Oh. Biraz yokluğumu anlar belki lale.

"İyi günler."

"İyi günler canım." Bak bak triplere bak iyi günler falan hay senin ben tavrını ya.

Onlar konuşurken ben etrafa mal mal bakındım.

Annemle vedalaşıp gemiye bindim. Üst kata çıkıp denize doğru tarafa oturdum. Rüzgar yoktu ve fırsattan istifade telefonumla kulaklığımı çıkarmıştım. Şarkı listemden slow bir şarkı açıp denizi izlemeye başladım ki bu pekte işe yaramadı. Slow şarkılar daha çok Orçun'u aklıma getiriyordu.

Aslında Orçun her konuda ilkti. İlk defa bir çocuğa böyle duygular beslemiştim. O yanımdayken farketmesem de yokluğu herşeyi açıkça ortaya seriyordu. Aklıma gelişi hayra alamet değildi. Orçun'dan önce aşık olmuştum demiştim ya ilk başında. Ben aşık olmamışım. Asıl ben şimdi aşık oldum...

Olmayacak bir hayale kaptırdım kendimi

Sonra kuşkular sardı bedenimi

Kocaman bir aşkın içinde kayboldum

Bulamam yolumu sen olmayınca

Yanımda kalsan hep yanımda olsan

Gitmesen dursan öylece baksan bana

Söz versen, sözünden hiç dönmesen

Ömrün boyunca hep beni sevsen

Ama çok zor bırakmazlar aşkımızı yaşatmazlar