Poison h.s (Greek Translation)

Κεφάλαιο 68

 Τα τραγούδια αυτού του chapter είναι: 
What it’s like – Everlast
Seven Nation Army – The White Stripes

****

«Τι συμβαίνει;», με ρωτάει ο Harry καθώς φτάνω στο τραπέζι.
Είμαι ακόμα μπερδεμένη με ότι συνέβη, αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να του το πω ακόμα. «Τι; Τίποτα», λέω, αλλά ξέρω πως ξέρει ότι συμβαίνει κάτι.
«Hunter, μπορώ να το καταλάβω ότι είναι κάτι, σε παρακαλώ πες μου», η έκφρασή του δείχνει πως πραγματικά ενδιαφέρεται.
«Πραγματικά, δεν είναι τίποτα», προσπαθώ να επαναφέρω τον εαυτό μου και τελειώνω αυτό που πίνω.
Ο Harry σπρώχνει το πιάτο με το φαγητό του στο πλάι και γέρνει στο τραπέζι, κοιτώντας με μέσα στα μάτια. Αναστενάζει και πιάνει το ελεύθερο χέρι μου μέσα στα δυο δικά του. «Hunter, δε θέλω να κρατάμε πράγματα ο ένας από τον άλλον πλέον. Σου είπα τα πάντα, όλα όσα ξέρω, όλα όσα έχω κάνει. Απλώς σε παρακαλώ, όχι άλλα μυστικά».
Ξαφνικά ακουμπάω το ποτήρι μου στο τραπέζι και γέρνω πίσω στην καρέκλα μου. «Καλά», δεν θέλω να του πω τι συνέβη την περίοδο που δεν ήμασταν μαζί, αλλά προτιμώ να του το πω τώρα, παρά να το ανακαλύψει αργότερα. 
«Το Σάββατο», ξεκινάω, «το Σάββατο ήταν η μέρα της κηδείας της Regina», ήδη νιώθω λίγο ένοχη. Έχουν συμβεί τόσα πολλά από τότε, που δεν την έχω σκεφτεί σχεδόν καθόλου. «Αφού την θάψαμε, τα συναισθήματα μου με συνεπήραν εξαιτίας όλων αυτών που είχαν γίνει τελευταία και κατά κάποιον τρόπο τα έχασα στην κηδεία, είναι μεγάλη ιστορία», λέω αφήνοντας έξω τις λεπτομέρειες για το πώς είχα την παραίσθηση ότι τον είδα. «Δεν είχα που να πάω, το κινητό μου ήταν νεκρό οπότε έπρεπε να βρω ένα μέρος για να στεγνώσω και το πρώτο μέρος που βρήκα ήταν ένα μπαρ».
Η έκφραση του Harry αρχίζει να αλλάζει από περίεργη σε νευριασμένη, αλλά δεν λέει τίποτα, αφήνοντάς με να συνεχίσω να μιλάω. «Αφού καθαρίστηκα, ένας τύπος μου προσέφερε ένα ποτό… Εννοώ πως η ιδέα του να πιω ένα ποτό με ένας άγνωστο ήταν παράλογο, αλλά με έπεισε. Ήπιαμε μερικά ποτά και μέθυσα λιγάκι. Εμ, και μετά εμφανίστηκε ο Trip». 
«Ο Trip;», με ρωτάει, και η υπομονή του αρχίζει να μικραίνει. «Τι στο διάολο έκανε αυτός εκεί;»
«Δεν ξέρω, αλλά υποθέτω πως ήταν φίλος με αυτόν τον τύπο που τα έπινα. Το όνομά του ήταν Jack νομίζω. Αλλά αποφασίσαμε να πάμε στο σπίτι του μετά».
«Τι στο διάολο Hunter; Γιατί να κάνεις κάτι τόσο χαζό; Εννοώ πως από όλα τα πράγματα που θα μπορούσες να κάνεις, εσύ αποφάσισες να πιεις με έναν ξένο και μετά να πας στο σπίτι του; Για να κάνεις τι; Να πηδηχτείς;», σηκώνει την φωνή του και μερικοί άνθρωποι μέσα στο μικρό εστιατόριο αρχίζουν να κοιτάν προς το μέρος μας.
«Όχι! Φυσικά και όχι!», λέω, προσπαθώντας να κρατήσω χαμηλή την φωνή μου. «Εννοώ πως πήγα εκεί για να πιω λίγο νερό και να πάρω και μια ασπιρίνη ώστε όταν θα γύριζα στο σπίτι μου να μην ήμουν πολύ μεθυσμένη».
Ο Harry αναστενάζει θυμωμένα και μου κάνει νόημα να συνεχίσω. Μπορώ να πω πως κάνει ότι μπορεί για να συγκρατήσει τον θυμό του, αλλά δεν ξέρω πως θα νιώσει αν του πω τη συνέχεια της μικρής περιπέτειας που είχα το Σάββατο το βράδυ. «Και οπότε όταν φτάσαμε εκεί, πήγα σε ένα μικρό ήσυχο δωμάτιο γιατί είχε φασαρία και είχα πονοκέφαλο, ο Trip πήγε να μου φέρει λίγο νερό και μια ασπιρίνη, αλλά όταν έλειπε, ο τύπος με τον οποίο έπινα τα ποτά, ο Jack, ήρθε μέσα στο δωμάτιο με μερικά χάπια και νερό, λέγοντάς μου πως ο Trip έπρεπε να πάρει ένα τηλέφωνο και του έδωσε τα χάπια για να μου τα φέρει. Οπότε τα πήρα και έφυγε, αλλά όταν ο Trip επέστρεψε είπε πως ποτέ δεν είπε κάτι τέτοιο στον Jack. Μετά λοιπόν, όταν σηκωθήκαμε για να φύγουμε από το πάρτι, ο Jack με τράβηξε πίσω μέσα σε ένα δωμάτιο μαζί του παρόλο που αντιστάθηκα. Δεν ξέρω τι χάπια μου έδωσε, αλλά με έκαναν να νιώθω λίγο ζαλισμένη και δεν ήμουν με τα σωστό μυαλό, όπως ήταν η κριτική μου, παρόλα αυτά είχα ακόμη κάποιον αυτοέλεγχο. Κατά κάποιον τρόπο με τράβηξε και με έσυρε προς τα πίσω καθώς εγώ προσπαθούσα να βγω από το δωμάτιο και έπεσα και χτύπησε τόσο δυνατά το κεφάλι μου ώστε να μείνω αναίσθητη. Αλλά πριν να χάσω όλες μου τις αισθήσεις, άκουσα κάποιον να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και να με τραβάει. Το επόμενο πράγμα που ξέρω, είναι ότι ξύπνησα στο δικό μου κρεβάτι. Ξέρω, ξέρω, ήταν όλα χαζά, αλλά ήμουν πληγωμένη και μπερδεμένη. Υποθέτω πως οι άνθρωποι κάνουν πραγματικά πολύ χαζά πράγματα σε αυτές τις στιγμές».
Κοιτάω τον Harry καθώς τελειώνω τον λόγο μου. Κοιτάει κάτω στα χέρια του που είναι σταυρωμένα στο τραπέζι, χωρίς να λέει κουβέντα. Είναι ωραίο να τα βγάζω από μέσα μου, αλλά αυτό που δεν είναι ωραίο είναι το πόσο σιωπηλός είναι. Ειλικρινά δεν ξέρω τι πραγματικά σκέφτεται, αλλά προφανώς είναι κάπου στις σκέψεις από εμένα να κάν χαζές αποφάσεις.
«Συγνώμη», του λέω.
«Όχι Hunter», λέει και νιώθω την καρδιά μου να σταματάει για λίγο. Είναι αναστατωμένος, μπορώ να πω. Συνήθως αρχικά είναι ήρεμος αλλά η φωνή του καταλήγει σε ένα δυνατό φώναγμα και μετά νευριάζει και σηκώνεται και φεύγει. Αλλά αυτό που λέει στη συνέχεια με εκπλήσσει. «Όχι, εγώ συγνώμη».
«Περίμενε, τι πράγμα;», ρωτάω, προφανώς μπερδεμένη. «Για ποιο λόγο ζητάς συγνώμη;»
«Αν ποτέ δε σε άφηνα εκείνη την μέρα, αν ποτέ δε σου έλεγα ότι δε σε θέλω, τίποτα από αυτά δε θα συνέβαινε. Δεν θα έμενες μόνη σου στην κηδεία της φίλης σου, δεν θα είχες μεθύσει με έναν ξένο, και δεν θα ήσουν ένα σχεδόν θύμα βιασμού. Συγνώμη», λέει καθώς συνεχίζει να κοιτάει κάτω στα χέρια του.