Poison h.s (Greek Translation)

Κεφάλαιο 62

 Α/Ν ΕΠΕΙΔΗ ΞΕΠΕΡΑΣΑΜΕ ΤΙΣ 30.000 ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ, ΕΙΠΑ ΝΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ!

Τα τραγούδια αυτού του chapter είναι:
Midnight City- M83
All around me- Flyleaf 

Four’s P.O.V.
Μαζεύω όλα τα κομματάκια. Σπασμένα γυαλιά και σκουπίδια περικυκλώνουν ολόκληρο το σπίτι μου. Αν δεν υπήρχαν τα παπούτσια μου, οι πατούσες μου θα ήταν κουτσουρεμένες. Υπάρχουν ήδη κομμάτια γυαλιού στις σόλες των παπουτσιών μου. Αλλά το προτιμώ από το να περάσω την μέρα μου βγάζοντας κομμάτια γυαλιού από τις πατούσες μου.
Αν η Hunter ήταν εδώ, προφανώς θα το έκανε αυτή για εμένα, όπως ακριβώς την βοήθησα κι εγώ να βγάλει το γυαλί από το πόδι της την πρώτη φορά που πήγα στο σπίτι της.
Σκέφτομαι εκείνη τη μέρα. Ήταν μια σειρά από ατυχή, αλλά και από τυχερά γεγονότα. Αρχικά, κάποιος πέταξε μια πέτρα μέσα από το παράθυρό της, κάνοντάς το χίλια κομμάτια, και μετά κατέληξα στο να περάσω την νύχτα μαζί της. Ελπίζω όποιος της έστελνε εκείνα τα μηνύματα να σταματήσει τώρα μιας και είμαι μακριά από τον ορίζοντά της.
Μόλις είμαι έτοιμος να πάρω άλλη μια σακούλα σκουπιδιών από την κουζίνα, ένα δυνατό χτύπημα ακούγεται από την πόρτα. Αφήνω κάτω την άλλη σακούλα σκουπιδιών και περπατάω προς την πόρτα.
Όταν την ανοίγω, είμαι έκπληκτος με τον ποιόν έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο στην πόρτα. «Τι κάνεις εδώ;», ρωτάω, αλλά η φωνή μου βγαίνει αδύναμη και κατεστραμμένη.
«Νομίζω πως πρέπει να μιλήσουμε», η φωνή της είναι ήσυχη αλλά σταθερή.
«Γιατί;», ρωτάω ακόμα ανυποψίαστος.
Αντί να απαντήσει στην ερώτησή μου, με περνάει και μπαίνει μέσα στο σπίτι, και κάθεται άνετα στον καναπέ μου.

Hunter’s P.O.V.
Ένα αγόρι στέκεται κοντά στην άκρη των δέντρων ντυμένο στα μαύρα. Τα καστανά σγουρά του μαλλιά είναι ελαφρώς σπρωγμένα προς τα πίσω με μια σκούρα μπλε μπαντάνα και έχει ένα χαζό αυτάρεσκο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Γέρνει πάνω σε ένα από τα δέντρα και αναβοσβήνει κάτι στο χέρι του. Βλέπω μια φωτεινή πορτοκαλί φλόγα να γεννιέται και να πεθαίνει με μια συνεχόμενη κίνηση.
Ο Four. 
Το κεφάλι του γυρνάει ελάχιστα, έτσι ώστε το πρόσωπό του να είναι στραμμένο προς το μέρος μου και να μπορώ να δω ξεκάθαρα την δελεαστική του εμφάνιση. Το ψηλό του γερμένο του σώμα ξεκουράζεται τεμπέλικα πάνω στον κορμό του δέντρου και η δελεαστική του έκφραση μου δίνει την εντύπωση ότι θέλει να τον δω.
Καθώς τα μάτια μου συναντούν τα δικά του, το χαμόγελό του μετατρέπεται σε ένα δελεαστικό δάγκωμα του χείλους του. Τα μάτια του στενεύουν καθώς κοιτάνε μέσα στα δικά μου, και κοιτάει ακριβώς μέσα μου, σαν να μπορούσε να κοιτάξει μέσα στην ψυχή μου.
«Four;», ψιθυρίζω σαν να μπορούσε να με ακούσει, αν και βρίσκεται τουλάχιστον πενήντα μέτρα μακριά μου.
Χωρίς καν να σκεφτώ το ότι βρίσκεται εδώ στα αλήθεια, τα πόδια μου αρχίζουν να αντιδράν για εμένα, φέρνοντάς με στο μέρος του. Το περπάτημά μου μετατρέπεται σε ένα μικρό τρέξιμο, το οποίο στην συνέχεια γίνεται ένα κανονικό τρέξιμο.
Παρόλα αυτά είναι περίεργο, γιατί φαίνεται σαν να είναι διαφανής. Γυαλίζει και κάθε γωνία του, κάθε κομμάτι του κορμιού του έχει αυτή τη μαλακή εμφάνιση. Όσο πιο κοντά του φτάνω, τόσο πιο διαφανής φαίνεται, ακριβώς σα να εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια μου. 
Άλλα δέκα μέτρα για να τον φτάσω.
Γρήγορα μετράω τα βήματα μου καθώς τον φτάνω, αλλά μόλις είμαι έτοιμη να τον αγγίξω για να δω αν είναι αληθινός, εξαφανίζεται στα ακροδάχτυλά μου. Την στιγμή που τον άγγιξα, έλιωσε μπροστά στα μάτια μου, σαν να ήταν μια επινόηση της φαντασίας μου.
«Four;», φωνάζω δυνατά. Στριφογυρνάω μερικές φορές για να δω μήπως έτρεξε μακριά και κρύφτηκε κάπου, σαν να παίζουμε κάποιο παιχνίδι, αλλά δεν τον βλέπω πουθενά. Το μόνο που βλέπω είναι η βροχή που πέφτει γύρω μου και τα χοντρά δέντρα που περιβάλλουν το μικρό νεκροταφείο.
Ένα δάκρυ φεύγει από τα μάτια μου, κυλάει πάνω στο μάγουλό μου και πέφτει στο έδαφος. Ακόμα ένα δάκρυ ακολουθεί, και συνεχίζουν κι άλλα δάκρυα. Μέσα σε δευτερόλεπτα τα μάγουλα μου είναι υγρά από τα δάκρυα. Αναμειγνύονται αμέσως με την βροχή που πέφτει πάνω μου.
Δεν θα ξανάρθει λέει μια μικρή φωνή μέσα στο κεφάλι μου. Δεν σε θέλει, μου λέει μια άλλη φωνή.
Τα πόδια μου σπάνε από κάτω μου και βρίσκω τον εαυτό μου κάτω στα γόνατά, να αρπάζω το γρασίδι κάτω από τα δάχτυλά μου, ξεριζώνοντας τα φυτά. Τα μαλλιά μου πέφτουν γύρω από το πρόσωπό μου. Όλα φαίνονται τόσο σουρεαλιστικά. 
Είναι σαν να μπορώ να νιώσω την παρουσία του παντού γύρω μου, να επιβαρύνει τον αέρα και να τον γεμίζει με δηλητήριο, κάνοντάς το δύσκολο να αναπνεύσω. Μπορώ να νιώσω τα δάχτυλά του πάνω μου, να αγγίζει και να παραλύει κάθε ίνα του κορμιού μου.