Hindi Tayo Pwede (Paramour Series #1)

Chapter Seventeen

"A-Agony." Pagtawag ng isang tao sa pangalan ko.

Muli akong napapikit at napabuntong hininga kasi alam ko na malaki ang posibilidad na sya yung tumatawag sa akin. Alam na alam ko kasi maliban sa mommy ko, sya lang ang tumatawag sa akin ng ganun.

"Why are you still following me? Huh?" Wika ko.

Nakita ko ang pamumuo ng kanyang mga luha. Ayoko talaga sanang makipag-usap pa sa kanya kasi marupok ako. Masyado akong marupok para bumigay agad.

"I'm sorry." Tanging sabi niya.

Nilapitan nya ako pero umaatras naman ako papalayo sa kanya. "Leave me alone! I don't want to see you anymore!" Sigaw ko sa kanya.

Napahagulhol sya sa sinabi ko. Ganun nalang ba kadali sa kanya yun? Kasi para sa akin hindi ih. Hinding-hindi. Sa konting panahon iyon, nadurog ako. Nadurog ako kasi umasa ako. Umasa ako na mamahalin niya din ako pabalik. Umasa ako sa bawat galaw nya.

"A-Agony please. Talk to me." Pagmamakaawa nya.

"Wala na akong dapat sabihin pa sayo. Wala na tayong dapat pag-usapan. Kaya kung ako sayo, umalis kana. Umuwi kana sa lugar kung saan ka masaya."

"Simula nung umalis ka, mas lalo akong hindi sumaya."

"My mom already signed the annulment papers with my dad. They are already over. You can have my dad."

Yes. My mom and dad are already over three years ago. Umiyak ng todo nun si mommy nang matanggap namin ang annulment papers. Di ko alam na may balak na pala silang gawin iyon matagal na. They just waited for me to reach my legality age and that is 21. My mom signed the papers and send it back to Philippines. Isa din iyon sa dahilan kung bakit ayoko nang bumalik.

"I know. I know they are over but---"

"But what? Masaya kana dapat kasi wala na ang mommy at daddy ko. Maaangkin mo na ng buo ang taong sobra mong minahal. Hindi ba?"

"No, that's not---"

"Then what Monique? What miss Atacia? What do you want? Do you want to tame me while taming my father as well? Is this what you mean before? Do you want to hit two birds with one stone?"

"No!"

"Then what?! What do you want to tell me miss Atacia?!"

Napapikit sya sa pagsigaw ko. This may be too much but she can't blame me. I was just hurt.

"I want to tell you that I also left Laurel just for you! I left him because I loved you right after you left me! And I know it was too late because there is no way that I can do because you're already angry! You hated me too much! Too much that you don't want to talk to me anymore! Too much that you don't want me to see you! Too much that you wanted me to disappear for good!" Tuloy-tuloy nyang sabi.

Napaluhod sya after nyang sabihin iyon sa akin. I was shocked.

"I-I'm sorry for realizing it late. I'm s-sorry for hurting you."

Hindi ko na maigalaw ang katawan ko. She was still crying. Feeling ko agad nawasak yung pader na binuo ko sa sarili ko, para protektahan yung puso ko sa sakit.

"You better go home. It's getting late." Saad ko sa kanya.

Sinubukan kong itayo sya pero maski ako, walang sapat na lakas. Mugtong mugto yung mga mata nya nang tignan nya ako. Basang basa na din yung mukha nya dahil sa luha.

"A-Agony." Mahinang bigkas nya.

"Let me drive you home." Pagpresenta ko. Tumango naman sya bilang pagsang-ayon.