Pull the trigger [DNF]

XVIII

Wyciągając dwa pistolety ze schowka wręczył jeden z nich chłopakowi z teatralną wręcz łatwością. Mimo faktu, że jego przekrwione oczy wypełnione były już łzami nie chciał w ogóle płakać. Czuł się w gruncie rzeczy, wolny. Nie tak miało się to skończyć, ale skoro idzie to już w tym kierunku to czemu śmierci nie przyjąć z otwartymi ramionami. 

-George..?- Wyszeptał nachylając się nad chłopakiem. 

-Clay ja, ja nie, ja nie chce umierać. Nie uważasz, że to za szybko? Ty zawsze tak szybko- Jąkał się próbując dobrać odpowiednie słowa.  

-Boisz się śmierci?- Uśmiechnął się krzywo zgarniając włosy z jego twarzy.

-A ty nie?- Westchnął rumieniąc się smutny. 

-Nie, nie ma czego. To, musiało się tak skończyć. Spójrz na mnie, przyłóż lufę do klatki. O tak...- Łagodnie zademonstrował przyciskając pistolet do serca roztrzęsionego bruneta. Wyglądał jakby zaraz miał zacząć płakać, ale po chwili wahania zrobił to samo w jego kierunku.

-Jesteś pewny, że my, teraz, chcemy?

-Umrzeć? 

Skinął głową w odpowiedzi i tyle wystarczyło. Śmierć była, szybka, bo nic na nią nie wskazywało, tak na prawdę nic do niej nie prowadziło. Czy tak nie jest jednak zawsze? Umierasz jak najgorszy bohater drugo planowy swojego życia praktycznie zawsze. 

-To jedyne wyjście. Po prostu pociągnij za spust. George... Ja przepraszam. Przepraszam, że w ogóle tutaj dzisiaj jesteś. Gdyby nie ten cały syf który wywołałem, ale gdy cię pierwszy raz zobaczyłem. 

-Nie tłumacz się, to już nie ma sensu. 

-George, ja, kocham cię- Wyszeptał czując jak łzy spływają po jego polikach.

-Ja ciebie też- Uśmiechnął się do niego przez łzy składając delikatny pocałunek. 

-Chciałbym móc powiedzieć ci to jeszcze tysiąc razy- Zaśmiał się smutno pociągając nosem. 

-Uwierz mi, ja też. 

-To, co? Na trzy?

-Raz.

-Dwa.

-Trzy.