"Sonbaharda ağacını terk eden bir yaprak gibi süzüldüm sanki havada. Uçtum, uçtum ve uçtum... Bir şekilde dayandım ayrılığa. Sana olan sevgimle dayandım. Fakat sen nişanlandın, ve ben yere çakıldım. Şimdi ise nasıl yeniden havalanacağım, bilmiyorum...
Yeni bir kitapla sizlerleyim! Uzun bir ara verdiğimin farkındayım ve üzgünüm. Fakat gerçekten de durmadan yazdım, sildim. Ve bu uzun süre boyunca wattpad'e girmediğim en fazla bir hafta vardı. Her gün buradayım. Bazen okuyordum, ama genelde yazıyordum. Yine de bir kitabı bitirmek gerçekten de zor bir işti. Ama döndüm, fakat bir sonraki kitabım ne zaman çıkar hiç bilmiyorum ve sizi Akakuro fanficimle baş başa bırakıyorum.
Bir saniye, bunu da okuyun. İlk bölüm ve ikinci bölümün bir kısmı daha çok geçiş bölümü gibi diyebilirim size. Yani size konuyu anlatabilmek adına yazdığım bölümler. Lütfen ilk iki bölüm sıkılırsanız bırakmayın, devam edin. Yani tabii size kalmış. Çok konuştum, neyse. İyi okumalar~!
❅ ❅ ❅
Bölüm 1: ' çaba ve başarı '
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"İlgimi çektin."
❅ ❅ ❅
Gökyüzü mavisi saçları esen rüzgârın etkisiyle birbirine karışırken, dökülen sakura yaprakları ise etrafında hoş bir görünüm oluşmasını sağlıyordu. Genç oğlan elindeki turuncu topu yere vurarak sektiriyordu. Kısa bir süre sonra onunda kendisini durdurabildi ve topu koluyla bedeninin arasına aldı. Yüzündeki tatlı gülümseme kendisini belli ediyordu, çokta uzak olmayan kapıya yöneltti adımlarını. Yaklaştıkça daha da hızlandı ve içerisinde kendi kendine katlanan heyecanla beraber spor salonuna giriş yaptı. Okul sonrası olduğundan kimse yoktu, ve Kuroko'nun Ogiwara'ya verdiği sözü tutabilmesi için herkesten daha çok çalışması gerekiyordu. Omzuna taktığı çantayı bir kenara bıraktı ve şut denemeleri yapmaya başladı. Ama 10'da 7'sini ve hatta bazen daha fazlasını kaçırıyordu. Topu hâlâ atmaya devam ediyorken duyduğu çığlık sesi ile arkasını döndü. Lacivert saçlara sahip olan genç bir oğlan dizlerinin üzerine çökmüş, eğilip yüzünü kaparken bir yandan da sayıklıyordu.
"Gerçekten de basketbol oynayan bir hayalet mi?! Daha neler?!"
"Şey..."
Aomine duyduğu ses üzerine duraksadı ve başını arkasına çevirip gökyüzü mavisi gözlerle karşılaştı. Ardından yeniden çığlığı basıp ayağa kalktı ve hızla geri adım attı.
"Ne zamandır buradasın?!"
"Yarım saat oldu sanırım."
Aomine derin bir nefes verip Kuroko'yu iyice süzdü ve gülümsedi.
"Harbiden çok garipsin. Her neyse, beraber çalışalım."
"Bunun sorun olmayacağından emin misin Aomine-kun?"
"Ha? İsmimi nereden biliyorsun?"
"Seni tanımamak mümkün mü?"
Kuroko yüzüne takındığı düz ifadesiyle konuşuyorken Aomine yüzündeki sırıtışla savunma pozisyonu aldı.
