"Sonbaharda ağacını terk eden bir yaprak gibi süzüldüm sanki havada. Uçtum, uçtum ve uçtum... Bir şekilde dayandım ayrılığa. Sana olan sevgimle dayandım. Fakat sen nişanlandın, ve ben yere çakıldım. Şimdi ise nasıl yeniden havalanacağım, bilmiyorum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Lütfen artık beraber çabalayalım."
❅ ❅ ❅
"Neden buradayız?" dedi mavi saçlı oğlan etrafına bakarken. Soruyu sorarken kullandığı sert ses tonuna rağmen oldukça hoşuna gitmişti burası. Karanlık gökyüzünün altında dalgalanan denizin ucunda durduğu uçurumun kayalara vuran sesini duyabiliyordu ki denizi dinlemek ve izlemek en sevdiği aktivitelerden biriydi. Bunu bilen Akashi ise özenle seçmişti burayı, onun sevdiğini bilerek.
"Seninle konuşmam gerek."
"Ne konuşacaksın? Bu sefer de evleniyorsun herhalde?" dedi mavi saçlı gözlerini denizden ayırmazken. Buraya gelirken az da olsa toparlanmış, gözyaşlarını durdurabilmişti. Kendisine verilen hırkayı üzerine giymiş, öylece hoş manzaraya bakarken bileğini kavrayan el ile sağına dönmek zorunda kaldı. Kızıl saçlı olan kollarını karşısındaki oğlanın beline sardı ve başını boyun girintisine gömerek ona yaklaştı.
Buradan itibaren şarkıyla okumanızı tavsiye ederim.
"Ben sadece korkmuştum." dedi hafifçe titreyen sesiyle. Kuroko nutku tutularak yüzünü boynuna gömen gence bakarken, boynunu gıdıklayan ıslaklık ile iyice şaşırdı.
"Babam asla onay vermezdi bize, ve ben sana zarar gelmesinden korktuğum için bıraktım seni..."
Kızıl saçlı olan içerisinde tuttuğu her bir duyguyu boşaltıyordu ona karşı. Kuroko ise ne yapacağını bilemez haldeydi. Bir elini yavaşça kaldırıp kızıl saçlara daldırdı ve şefkatle okşamaya başladı.
"Akashi-kun... lütfen ağlama. Sen ağlayınca ben daha çok üzülüyorum." dedi mavi saçlı oğlan yüzündeki hafif tebessümle. Şimdi gerçekleri öğrenmiş olsa bile, öğrendiği hiçbir şey onun yaşadığı acıyı ve hayal kırıklığını götürmüyordu. Fakat yine de onu üzgün görmek, tüm kalbini yumuşatmıştı. Ona karşı hissettiği sevgi öylesine sınırsızdı ki, bir gün ölümü onun elinden olsa bile onu affedebilirdi. Bir yandan da bu konuda kendisine kızıyordu genç oğlan. Fakat o anda kendisine odaklanamayacak kadar hüzünlü hissediyordu. Sebebi ise kızılın yanaklarında yol çizen inci tanelerinden başka bir şey değildi. Kızılın başının hareket etmesiyle elini indirdiğine karşısındaki oğlanın başını kaldırmasıyla dolu gözleriyle karşılaştı. Kızıl saçlının yüzündeki buruk gülümsemeyle kendisi de istemsizce gülümsedi. Akashi onun belindeki ellerinden birini çekip nazikçe yanağını kavradı genç oğlanın, özlemle gezdirdi parmağını teninde. Ardından hiç beklemeden, bir başkası değil kendisi için, uzun süredir yapması gereken şeyi yaptı. Yavaşça yüzüne yaklaşıp solgun dudaklarını mavi saçlının renkli dudaklarına değdiğinde bu hareket karşısında tamamen gardını düşüren Kuroko da beklemeden karşılığını verdi bu hareketin. Aralanan dudaklarının arasına giren dudaklar bütün dudaklarını tatmak istermişçesine gezdi kendisini. Mavi kaldırdığı kollarını kızılın beline sarmışken, çokta uzatmak istemediği öpücük kısa süre içerisinde sonlandı. Çünkü konuşmak istiyordu mavi saçlı, her şeyi iyice anlamak istiyordu. Esen rüzgâr hırkasının havalanmasına ve saçlarının karışmasına sebep olurken alıp verdiği kesik nefeslerle beraber dudaklarını ayırdı kızıl saçlı oğlandan. Alınları birbirlerine yaşlanmışken birbirlerinin tam olarak gözlerinin içine bakan ikili bir süre öyle durdular rüzgâr tenlerini nazikçe okşarken. İkisi de hissettiği derin özlemi gidermeye çalışıyor gibilerdi fakat bu o kadar kolay değildi.
