Pamuk Şekerim (TAMAMLANDI)

30| Bana özelliklerinden bahset

Annem: "Peki öyle olsun. İlk zamanınız nasıldı peki ?"

Abim: "Onlara bayıldım"

Ablam: "Bizde sana"

"Bizde sana. Abim olmasını zaten yıllardır istiyordum ben."

Ablam: "Benden nefret mi ediyordun yani" dedi gözleri dolarak.

"Hayır, hayır ben öyle bir şey demedim. İkinizinde olmasını istiyordum. Yani şu an hayalimi yaşıyorum resmen. Hem ablam hemde abim var. Daha ne isteyebilirim ki"

Ablam: "Benden nefret etmemene sevindim"

"Ölsemde nefret etmem senden"

Abim: "Şu an ben bayağı dışlanıyorum yanii"

Ablam: "Olur mu öyle şey hiç canım abim. Bu arada senin sevgilin var mı" annem hızla abime döndü ablamın bunu söylemesiyle.

Abim: "Y-yok ya ne sevgilisi"

Annem: "Aferin. Sizin var mı kızlar"

Ablam: "Yani benim yok açıkcası."

Annem: "Yanı Esin'in var diyorsuun"

"Anne ne alaka neden öyle bir şey desinki değil mi abla"

Annem: "Ablana baskı yapmayı kes. Var mı yok mu"

"Yok"

Annem: "Gözlerimin içine bak"

"Gibi. Ama kesin değil"

Annem: "Nesi var onun ?"

Abim: "Nasıl nesi var. Neden sevgilisinin bir şeyi olsun ki anne?"

Ablam: "Esin birilerine çok zor bağlanır. Sevgilisi daha da zor olur çünkü en son ortaokuldayken onu biri terk etm-"

"Kesin sesinizi"

Annem: "Esin sakin olur musun biraz"

"Ondan bahsetmeyecektiniz. Hani o konu kapanmıştı."

Annem: "Es-"

"Kesin dedim. O şerefsizin en son bana ne yaptığını bilmiyorsunuz değil mi. Çünkü en son ben evimdeydim"

Ablam: "E-evdeyken ne yaptı ki o"

"Beni itince kafamı çitlere çarptım, bilincim kapandı. Sonrada hastanede 11 yıllık arkadaşlarımı hatırlayamayacak kadar hafıza kaybı geçirdim. Karan olmasaydı ben şu an sizi de unutmuştum"

Annem: "Karan kim ya"

Ablam: "Sevgilisi" onlar bunları konuşurken ben hızla odama çıkıp kapıyı kapattım. Son duyduğum şey abimin öfkeli bir biçimde söyledikleriydi :

Abim: "Anne bana şunun numarasını at. Bir hesabım var onunla." diyordu, sonrada dış kapının sesi geldi ve ev sessizleşti.

Uyandığımda saat 19.00'ye geliyordu ve başımda ailem vardı. Hepsinin başımda uyumasına biraz şaşırsam da mutluydum. Sadece babam bizden uzaktaydı. "Şimdi n'apıyordur acaba" diye düşünürken abim kıpırdanmaya başladı, ardından da uyandı ve bana baktı.

Abim: "Sen ne ara uyandın güzelim ?"

"Çok olmadı. Tam babamı düşünüyordum ki sen uyandın. Bu arada evden çıkınca ne yaptın"

Abim: "Halledilmesi gerekeni"

"Yaniii" diyerek konuyu açmaya çalıştım.

Abim: "Boş ver Esin." yataktan kalktı ve aşağıya indi. Bende annem ve ablamın üzerini örtüp aşağıya indim. Mutfak bölümüne (salon ve mutfak karışık o yüzden bölüm diyorum) gidip atıştırmalık hazırlamaya başladım. Abim telefona bakıyordu.