Pamuk Şekerim (TAMAMLANDI)

10| Karan

Baran: "Esin Tanıştırayım. Abim Karan"

............................. ☆ ................................

Yüzünü açtığında öylece bakakaldım. Çünkü beni hastaneye götüren o çocuktu. O da bana baktı ve Baran'a döndü.

Karan: "şimdi senin o çok sevimli, sempatik, sıcak kanlı ve yardım sever biri olarak anlat anlat bitiremediğin kişi bu kız mı ?"

Baran: "Evet n'oldu ki"

Karan: "bilmem bana pek öyle gelmedi." dedi soğuk bir şekilde.

Ben Karan'a daha dikkatli baktığımda tam hayalimdeki bir erkek olduğunu gördüm. Hastanede bunu nasıl fark edemediysem...

Karan bir anda bana döndü. Gözleri buz gibi bakıyordu. Hemen önüme döndüm. Ama hâlâ bana baktığını hissediyordum. Etrafa baktığımda cafedeki bütün kızlar Karan'a bakıyordu. Sinir oldum ama belli etmedim.

Cafede biraz durduktan sonra ben kalkmak istedim. Çünkü ilaç saatim geliyordu.

"Baran kalkalım mı ?"

Baran: "olur ama sende bu gün bir haller var anlamadım sanma."

"Yok bir şeyim gerçekten. Sadece yoruldum."

Cafeden kalktıktan sonra Baran yürüyüş yapmayı önerdi bizde kabul ettik. Baran ve Karan önden gidiyordu. Ben de arayı açmış bir şekilde arkadan geliyordum. Çünkü her yerim resmen kopuyordu.

Ben yürürken birden 4 tane çocuk bana bakıyormuş gibi hissettim. Ama belli etmedim. Onlar normal normal yürüyormuş gibi yapıp yandan yandan bana doğru gelmeye başladılar.

2 dakika sonra sadece 3 adımlık mesafe vardı aramızda. Biri konuşmaya başladı:

"E napıyorsun"

"Kör ! Yürüyüş yapıyorum ya. Mal mıdır nedir"

"Kaba saba konuşma şimdi. Yoksa bedelini ödersin"

"Napabilirsiniz ki. Ah ben söyleyim. HIÇ BİR ŞEY"

"Sen öyle san" dediler ve ikiside bir bileğimi kavradı ve sıkıp sürüklemeye başladılar. İkisinin bacağına birer tekme geçirdim ama kaza geçirdiğim için önceki gücümü yitirmiştim sadece bileğimi bırakmalarını sağlayabildim o tekmeyle. Onlar sendelerken diğerleri bana doğru geliyorlardı bende geri geri gidiyordum. Ayağım son yere geldiğinde arkamda denizin kenarındaki kayalıklar vardı.

Bir anda onlara doğru yaklaştım ve birine yumruk attım. Diğeri beni yere doğru attı. O sırada burnuma yine o metalik koku geldi.

"Off yine mi"

Ben yerdeyken diğeride ayaklanmıştı ve dördüde üzerime doğru geliyordu. Ben yerde sürünerek geri geri giderken bir yandan da kanı silmeye çalışıyordum. Ama nafile.

Onlar bana doğru gelirken arkalarından Karan ve Baran geldi. Aralarındaki diyalog şöyle geçti :

Sarı kafa: "Bakın kimler gelmiş. Karan ve Baran"

Boncuk göz: "Yine mi kendinizi bir şey zannediyorsunuz"

Mal olan: "vah vah dur tahmin edeyim. Bu şeyi kurtarmak için mi geldiniz" diyerek beni gösterdi. Bana 'bu şey' demesi o kadar sinirimi bozmuştu ki kendimi tutamadım.