Stormbreaker

Part 35~einde~extra lang~

Het is al een week dat Michael weer naar huis was gekomen. Uit het ziekenhuis. Hij moest nog wel medicijnen slikken omdat hij soms nog niet al te beter was. En nu, nu zitten we samen op de bank. Bij Michael thuis. Een of andere spel aan het spelen op zijn Playstation. Ik denk dat het Call Of Duty is. "Michael!" riep ik opeens en legde controler op de bank. Hij deed meteen hetzelfde. Hij keek me even aan en begon toen te lachen. Die prachtige lach van hem. "Laat je arm zien" zei ik en hij stopte meteen met lachen. "Waaro"-"Geef je arm nou maar Mikey" onderbrak ik hem en keek hem aan. Hij knikte en stak zijn arm uit. Ik schoof zijn mouw omhoog. Niks! "De littekens zijn bijna weg, ik ben trots op je.." fluisterde ik en gaf hem een dikke knuffel. "Dankje" zei hij zacht en schoof zijn mouw weer naar beneden. Ik keek hem verbaasd aan en hij ging verder "Voor zorgzaam zijn, je..je bent gewoon geweldig. Ik hou van je Rachel". Awwww. Ik glimlachde en sloot mijn armen om hem heen. "Alles voor jou Mikey, dat weet je toch?" zei ik zacht en drukte een kus in zijn haar. Hij knikte lachend en drukte toen een kus op mijn voorhoofd. "En trouwens, ik hou meer van jou.." mompelde ik terwijl Michael me helemaal tegen zich aan drukte. Hij grijnsde en knikte. " Weet ik toch.." fluisterde hij en drukte zijn lippen wel tientallen keren achter elkaar op mijn wang en in mijn nek. "Nu kan je kappen klefferd" zei ik lachend en duwde hem weg. Hij had een schattige glimlach op zijn mond en pakte weer zijn controler van de bank. Na een halfuur stopten we maar omdat het saai werd. Michael was ondertussen op de bank in slaap gevallen. Zijn hoofd had hij begraafd in een groot kussen en zijn benen had hij opgetrokken. Voorzichtig deed ik het spel uit de Playstation en borg het op in een kastje. Ik draaide me om en ging voor de slapende Michael zitten. Ik stak mijn hand uit en ging met mijn vingers door zijn zachte haar. Hij is zo schattig als hij slaapt. Mijn vingers gleden naar zijn wang. Wacht eens even. Waarom is hij zo koud? Ik drukte de buitenkant van mijn hand tegen zijn wang en voelde een koude tinteling door mijn hand gaan. Shit! "Michael!!" riep ik en schudde door elkaar. Mijn ademhaling versnelde en ik schudde hem harder door elkaar. "Michael word wakker!" riep ik en stond op. Ik trok een kastje open en pakte een van zijn aftershave flesjes. Ik deed wat op mijn hand en hield toen mijn hand onder zijn neus. Kut, het werkt niet! Ik pakte mijn telefoon en belde meteen 112. "Kunt u alstublieft een ambulance sturen?! Het is dringend! Ja, Keizerlaan 35. Oke snel alstublieft" zei ik snel en ik merkte dat ik trilde. Ik hangde op en begon te ijsberen. "Michael word nou godverdomme wakker alsjeblieft!" riep ik paniekerig en bukte voor hem neer. "Alsjeblieft.." zei ik met een gebroken stem en streek zijn haar naar achter. Zijn oogleden zaten licht dichtgesloten en hij ademde heel langzaam. Zijn gezicht was helemaal verbleekt. "WAAR BLIJFT DIE AMBULANCE" schreeuwde ik bang en begon te huilen. Ik deed snel de deur open, voor als de ambulance plots komt. Ik rende snel terug naar de woonkamer en hurkte naast Michael. "Alsjeblieft word wakker, ik hou van je alsjeblieft Michael" zei ik schudde hem weer door elkaar. Het helpte helemaal niet. Plots hoorde ik gestommel op de gang en iemand riep "De ambulance is hier aan de kant!". Ik draaide me om en liet de broeders er langs. Ze legden Michael op een brancard en namen hem mee naar buiten. "Mag ik mee?" vroeg ik en deed snel de deur dicht. Een man knikte en trok me in de ambulance. Twee zusters zetten Michael vast aan een infuus en ze gaven hem een spuitje. Een broeder maakten van die elektrische schok dingen klaar en toen hij daarmee klaar was zette hij ze op Michael's borstkast. Ik sloot mijn ogen en kneep mijn handen tot vuisten. Ik wil niet zien hoe Michael pijn lijd. Dat kan ik gewoon niet. Ik opende langzaam één oog en keek hoe de broeders de brancard uit de ambulance tilden en in het ziekenhuis reed. Ik sprong op en ging achter ze aan. Hijgend stopte ik voor de ziekenhuis kamer die met een klap dicht werd gegooid. Trillend zakte ik op de grond en begon te huilen. Ik moet het de rest nog vertellen! Ik pakte mijn telefoon en drukte op Luke's naam. Ik wachtte tot hij op nam. "Hallo? Met Luke" zei hij en ik huiverde eventjes. "Luke, Michael is opgenomen in het ziekenhuis hij h-hij" verder kwam ik niet want ik barstte in tranen uit en veegde ze snel weg. "Rachel wat is er gebeurd?! Wacht, ik kom eraan met Calum, bel jij dan Ash en Maddie?!" riep hij en hangde op. Ik stond op en liet mezelf zakken op het bankje. Ookal wilde ik het niet:de tranen namen me over en ik trok mijn knieën tegen me aan. "Laat me niet alleen Michael" fluisterde ik zacht. "Gaat het meisje?". Geschrokken keek ik op. Een oude mevrouw was naast me gaan zitten en ze liet haar hand rusten op mijn knie. "Het g-gaat niet, s-sorry" zei ik en nam mijn gezicht in mijn handen. "Ach meisje toch, wat is er gebeurd?" vroeg de oude vrouw en wreef met haar gerimpelde hand over mijn been. "M-mijn vriendje i-is, ik weet het eigenlijk niet echt. Hij was opeens koud en hij ademde heel langzaam en en hij werd niet meer wakker!" zei ik snel en veegde mijn tranen weg. De vrouw knikte begrijpend en zei toen "Ik hoop voor je dat het goed komt". Ik knikte en vroeg toen "Waarom bent u hier?". "Mijn man heeft nu een hartoperatie" zei ze zacht en wees naar de kamer naast die van Michael. "Ik moet nog even twee vrienden bellen, excuseert u me even?" zei ik en ze knikte toen ik mijn telefoon pakte. Ik scrolde met trillende vingers door mijn contacten en drukte toen op 'Ashton'. Hij ging twee keer over en toen nam Ashton op. "Ash kom alsjeblieft naar het ziekenhuis, M-Michael is opgenomen" zei ik meteen en ik hoorde gestommel op de achtergrond. "Ik kom er meteen aan, niet huilen" zei hij in haast en ik hangde op. Mijn vingers zochten naar Maddie in mijn contacten en ik drukte erop toen ik het vond. "Met Maddie?". "Maddie kom naar het ziekenhuis a-alsjeblieft, Mike is opgenom"-"IK KOM ER METEEN AAN HANG OP NU, TOT ZO!!". Ik hangde op en legde mijn telefoon in mijn zak. "Meid ik moet even praten met de dokter, nog veel sterkte met je vriend" zei de oude vrouw en stond op met een glimlach. Ze liep weg met een dokter. Op de een of andere manier hoop ik dat ze goed nieuws krijgt. Dat verdient ze. "Rachel!" hoorde ik Calum roepen en ik keek op. Shit, ik zie er zeker niet uit nadat ik zo hard had gehuild. De twee jongens kwamen snel naar me toe en ze gaven me allebei een knuffel. "Wat is er gebeurd?!" vroeg Luke en ging naast me zitten. Ik begon weer te huilen en verstopte mijn gezicht in mijn handen. "Ssstt" fluisterde Calum en sloeg zijn arm om me heen. Even was het stil en ik droogde mijn wangen. "We za"-"Rachel!!!" Ik keek op en zag Maddie en Ashton naar ons toe komen. Maddie hurkte voor me neer en zei zacht "Wat is er gebeurd? Vertel op!". Ik zuchtte en begon toen te vertellen "We waren bij Michael thuis en toen viel hij in slaap. Ik dacht tenminste dat hij sliep, toen ik voor hem hurkte en het haar uit zijn gezicht streek, merkte ik dat hij koud was. Ik probeerde hem wakker te maken maar het lukte niet. Hij werd niet wakker. En toen belde ik 112 en en" ik stopte met praten en nam mijn gezicht in mijn handen. Ik begon weer te huilen en ik voelde een hand over mijn rug wrijven. "Het komt goed, Michael gaat het redden" fluisterde Calum. Op dat moment kwam de dokter uit de kamer met een ijskoude blik. Zo...ik weet niet hoe ik zijn blik kon beschrijven. Het was hopeloos. Juist. Iedereen staarde de dokter indringend aan. "Het spijt ons, we hebben meneer Clifford kwijtgeraakt". Dat. Dat was de zin die mijn leven verknalde. Die mijn hele leven liet instorten. Ik had nog niet eens de sterkte om iets te zeggen. Ik kon niet. En ik zal  nooit meer iets kunnen. Niet zonder Michael.