Stormbreaker

Part 3-

Met een twijfelende blik keek ik naar het berichtje dat ik had geschreven voor Luke:
Heey, hoe gaat het? :)

Ik staarde wazig verder en de wind blies mijn haar naar achter. Ik zat buiten op het balkon, in mijn schommel. Nee. Ik verzend het toch maar niet..snel wiste ik het bericht en staarde naar zijn profielfoto. Hoe knap kan je toch zijn?!
Van Luke:
Ik kan je zien, je bent mooi.. :)

Wat!??!! Ik sprong op en keek rond en toen naar beneden. Ik zag Luke's heldere blauwe ogen me lief aankijken. Hij stond voor de stoep. Ik glimlachde en zei "Ik kom eraan wacht even!". Hij knikte en ik rende snel de trap af. Gelukkig is mijn moeder aan het werken. Ik kneep even in mijn wangen en deed toen de deur open. Luke keek me aan en kwam toen naar me toe. "Hey.." zei hij zacht en ik voelde dat mijn wangen rood werden. "Heey.." zei ik terug en keek hem even aan. Snel wendde ik mijn gezicht af.  Arghh, dat blozen ook. "Je bent schattig als je bloost" mompelde hij en ik keek hem aan. Ik ben niet schattig. Zijn blauwe ogen glinsterden en ik zag een glimlach op zijn mond. "Zeker?!" zei ik en sloeg mijn armen over elkaar. Hij grijnsde en haalde een wenkbrauw omhoog "Neem je me nog mee naar binnen?" vroeg hij en stapte dichterbij. Er was nu minder dan een meter tussen ons. "Misschien wil ik buiten met je praten?!" zei ik met een grijns. "Tuurlijk.." mompelde Luke en kwam dichterbij. TE DICHTBIJ. Hij boog voorover om me een kus te geven. GOD DAMN NEE! Snel stapte ik naar achter, duwde hem naar achter en deed de deur dicht. Shit. "Niet echt beleefd, zomaar de deur voor me dicht doen.." zei hij en ik wist zeker dat hij grijnsde. "Ik blijf hier wachten tot je de deur opent!" zei hij met dezelfde stem en ging zitten voor de deur. Door het glas heen zag ik Luke me aankijken. "Meen je dat?" vroeg ik en keek hem verveeld aan. "Jep!" antwoordde hij grijnzend. Ik keek twijfelend naar de deur. Zal ik openen? Ik doe het maar. Mijn hand stak uit naar de deurklink en in een mum van tijd stond Luke op. Mijn hart begon sneller te kloppen. "Wat wil je van me?" vroeg ik en keek hem glimlachend aan. Hij is echt een sukkel. Maar een leuke, knappe en grappige sukkel. Dat wel! "Nou...dit" zei hij, stapte naar me toe en drukte een kus op mijn wang. Ik voelde hoe rood ik werd en hij glimlachde. "Ik ga maar eens..tot ziens! En trouwens hoe heet je?" vroeg hij en keek me aan. "R-Rachel.." zei ik zacht en nadat hij knikte liep hij mijn straat uit. Ik bleef hem nakijken tot hij een andere straat in ging. Wow. Ik sloot de deur en ging op de bank zitten. Hij vind me niet leuk. Ik overdrijf weer eens met mijn gevoelens. Maar..nee! Luke is gewoon lief. En schattig. Hij is zo...perfect. Ik pakte mijn mobieltje van de tafel en zag dat ik een appje had. Van Luke: Geloof me je bent leuk :) x

Hoe de fack weet hij waar ik aan dacht!!?! Creepy. Nogal ja. Naar Luke: Dankje Luke..

Zo, dat was nogal lief van hem. Bijtend op mijn lip vergrendelde ik mijn telefoon en ik opende de tv. Morgen begint school. Nieuwe klas. Nieuwe mensen. Ik hoop zo dat ze me mogen...

~volgende dag~

Verveeld keek ik voor me uit. Het grote school gebouw stak hoog boven me uit en ik zuchtte diep. Ik liep naar binnen en ging toen naar de receptie. "Ik ben nieuw hier, mijn naam is Rachel Blackely..weet u misschien waar klas 34G zit?" zei ik snel en de vrouw keek me even aan. Ze tikte iets in op de computer en zei toen "De coördinator komt zometeen, zij neemt je mee naar je nieuwe klas! Wacht maar even hier..". Ik knikte en ging op een bankje zitten naast het receptie hokje. Even later kwam een vrouw met een blije glimlach naar me toe. Ze stak haar hand uit en zei vrolijk "Ik ben Hanna, je coördinator! Kom je mee?". Ik knikte en liep met de vrouw mee. Ze kletste over mijn klas en de school zelf. Vanbinnen negeerde ik haar volkomen maar, ik deed ofdat ik luisterde. "Je moet die gang ingaan en dan de trap naar beneden nemen. Het spijt me maar ik moet weg nu! Je vind de weg toch wel he?!" zei ze opeens nadat ze een telefoontje kreeg. "Ja hoor, bedankt voor het meelopen!" zei ik en liep de gang door. Ik opende de klapdeur en voelde iemand me duwen, voordat ik het wist viel heel mijn rugzak van de trap en lagen mijn boeken eruit. Boos keek ik naar de persoon voor me. "Kan je niet uitkijken ofzo?!" riep ik boos. Tot ik zag dat Luke zich omdraaide en me aankeek met open mond. Mijn mond zakte ook open en ik mompelde "Dit meen je niet..". Hij draaide zich meteen om en begon mijn boeken in mijn tas te doen. "Het spijt me ik zag je niet Rachel..!" zei hij nerveus en ik raapte de andere boeken bij elkaar. Hij gaf me mijn tas waarbij hij even mijn hand aanraakte. "Nieuw hier?" vroeg hij en ik ritste mijn tas dicht terwijl ik knikte. "Welke klas?" vroeg hij terwijl we samen de trap afliepen. "34G.." zei ik en keek hem even aan. Hij stopte met lopen en keek me aan met een grijns. "Je hebt geluk, je zit bij mij in de klas!" zei hij blij en ik begon weer te lopen. Dat meen je toch niet. "Oh.." zei ik zacht en glimlachend keek ik naar Luke. "Kom, we zijn al te laat!" riep hij weer en hij pakte mijn hand vast. Ik voelde dat mijn hand warm werd. Hij lachte en trok me mee door de gangen. "Luke-oh sorry- stop eens met trekken!" riep ik terwijl ik half tegen een ander meisje aan liep. Luke stopte met lopen en ik keek hem aan. Zijn ogen twinkelden en de blauwe kleur leek helderder dan ooit. Wow. Mijn hand zat nog steeds in de zijne. Langzaam trok ik mijn hand weg en hij opende de deur van het klaslokaal. Ongeveer 20 leerlingen keken ons aan. Dit is zo vervelend. Pff. Luke pakte me weer bij mijn hand vast en trok me mee naar binnen. Hij liet me los toen we bij de docent waren. Luke legde uit waarom we te laat waren en de docent klapte voor aandacht. Iedereen keek weer onze kant op. "Dit is Rachel, ze is nieuw in de klas! Wees aardig en help haar een beetje...oke ga maar weer verder nu!" riep hij en ik voelde mijn wangen rood worden. Ik beet op mijn lip en keek naar Luke. "Je mag wel naast mij zitten, er is nog een plekje vrij dus..?" vroeg hij en keek me weer aan met zijn prachtige ogen. Ik hoorde gefluit uit de klas en keek op. Een jongen met een getinte huid en zwart,kort golvend haar had een grijns op zijn gezicht. Naast hem zat een andere jongen en die had wat langer haar met bruine krullen en groene ogen, hij zag er vriendelijk uit. Achter het tweetal zat een andere jongen met rood haar en hij grijnsde ook naar Luke. Wat the fuck gebeurt er. Ik knikte en Luke leidde me naar een bankje met twee stoelen, achteraan. Ik legde mijn spullen op tafel en merkte dat Luke naar me keek. "Is er soms wat?" vroeg ik en kon een lachje niet onderdrukken. "Nee..niks.." mompelde hij verlegen en schoof zijn stoel dichterbij het bankje. De docent schreef de opdrachten die we moesten maken op het bord en ik staarde naar het teken mapje voor me. Vragend keek ik naar Luke die al een paar schetsen had gemaakt. Het was een quote. We moesten namelijk quotes schrijven met een mooi letttertype. "Ever since I've met you, no one else is worth thinking about" stonde er geschreven. Wauw. "Kan je me helpen?" vroeg ik na een kwartier. Luke draaide zich naar me toe en knikte. "Geef je handen.." mompelde hij en keek me met een grijns aan. Ik legde mijn handen langzaam in de zijne, een wenkbrauw optrekkend. Zijn vingers gleden langs mijn polsen en ik pakte een potlood. Hij stond op en ging achter me staan. Zijn adem was te voelen in mijn nek. "Lukt het Luke?!!" riep iemand. Mijn ogen zochten naar de persoon. Het was de jongen met het rode haar. Luke keek hem even boos aan en zei toen "Shut up Michael..". Dus hij heet Michael. Ik concentreerde me weer op het tekenblad voor me en al snel hadden we een schets van een andere quote die hij me had laten zien uit zijn eigen schetsen. "I want to be your favourite hello and your hardest goodbye" hadden we samen geschreven. En ik moet zeggen het was echt mooi. Net als de blik die hij op zijn gezicht had. Hij kneep eventjes in mijn handen en toen trok ik ze weg. Zonder iets te zeggen tekende ik verder en maakte de letters krullend. Bijtend op mijn lip duwde ik het tekenblad weg en staarde voor me uit. Ik weet het gewoon niet meer. Vind Luke me nou leuk of niet? Ik vind hem wel leuk maar, hoe zou hij denken over mij? Nee, ik moet stoppen met dromen. "Wat hebben jullie gedaan?" vroeg een aardige stem en ik schrok op uit mijn gedachte. De jongen met het krullende haar stak zijn hand uit en zei "Ashton!". Ik schudde zijn hand en schoof het blad zijn kant op. Luke's blik bleef hangen op Ashton die de quote las. "Mooie quote, heel sterk.." mompelde hij en glimlachde. Mijn blik bleef hangen bij zijn kuiltjes. Hij ziet er lief uit. Ik wendde snel mijn gezicht weg en staarde naar het blad. Wat bedoelt Luke hier nou mee? Hij moest eens weten wat hij met me doet.. Toen ik opkeek zag ik Luke's ogen me aankijken. Ik knipperde even met mijn ogen en zuchtte. "Wat is er?" vroeg hij zacht en ik voelde zijn hand op mijn arm. Ik voelde mijn lichaam zich opwarmen en ik keek hem aan. "Weet niet.." mompelde ik en keek weer voor me uit. Niemand is nooit zo lief geweest tegenover mij, nadat papa overleed. Wat mis ik mijn vader toch. De tranen zwelden op en ik veegde ze snel weg. "Hey..je kan me alles vetellen Rachel.." trooste Luke me en wreef over mijn arm. Mijn adem schokte en ik sloot mijn handen voor mijn ogen. Ik wil mijn vader. Ik wil naar huis. De tranen druppelden uiteindelijk toch langs mijn wangen. Ik voelde de vingers van Luke over mijn wangen glijden en hij veegde de tranen weg. Langzaam trok hij me in zijn armen. "Rustig maar.." zei hij zacht en drukte een kus op mijn voorhoofd. De hele klas keek ons aan maar ik zat nog steeds te huilen. Ik hoorde Michael iets zeggen maar ik verstond het niet echt. De docent kwam naar ons toe en fluisterde "Ga maar alvast de les uit, we zijn toch zo klaar..". Ik knikte en Luke ruimde zijn eigen en mijn spullen op. Hij trok me op en snel veegde ik de tranen weg. We liepen het lokaal uit en ik hoorde iemand wat roepen. Dat is zeker die getinte jongen. "Dat is Calum zeker..laat hem maar, hij kan het niet hebben dat wij zo close zijn" zei Luke zacht en ik knikte. Calum dus. "Wil je erover praten?" vroeg hij toen we samen op een bankje zaten in de kantine. "Ik..heb mijn vader verloren..twee jaar geleden nog.." mompelde ik en sloot mijn handen voor mijn ogen. Rot tranen. Ik wil niet eens huilen. Ik wil het gewoon niet. "Oh..het spijt me.." mompelde Luke zacht. Ik keek op en zag dat hij naar me keek met een bezorgde blik. "Het is niet jouw schuld..ik mis hem gewoon heel erg!" bracht ik huilend uit en veegde de tranen weg terwijl er steeds nieuwe kwamen. Hopeloos. Luke trok zijn tas open en gaf me een zakdoekje. "Dankje je bent een schat.." zei ik zacht en veegde mijn gezicht droog. Hij glimlachde en knikte. Ik voel het gewoon. Er gaat wat gebeuren nu. "Rachel, ik moet je zeggen.." begon hij. Hij streek zijn haar naar achter en vervolgde toen "Ik vind je leuk, echt leuk..". Even stopte ik met ademen maar keek hem toen aan. Zijn ogen keken vragend. "Ik jou ook, geen zorgen.." zei ik en hij zuchtte opgelucht. Hij trok me in een knuffel en zijn lippen drukte hij wel tig keer achter elkaar op mijn wang. Ik glimlachde en riep "Zo is het wel genoeg Luke!". "Sorry schoonheid.." zei hij met een grijns en ik begon te lachen. Ik hou van Luke. En daar ben ik blij om.

Laaanngg deel!! Omdat ik het druk ga krijgen deze week; school begins!! En ik moet meer slapen omdat ik tegenwoordig echt te weinig slaap! Bedankt voor de reads love y'all ♡♡♡