Stormbreaker

Eind Epiloog

Vandaag is het twee jaar dat Michael is overleden. "Hi Mike" fluisterde ik terwijl ik door de begraafplaats, naar het graf van Michael liep. Mijn voeten deden pijn. Hoe vaak ben ik hier al  gekomen? Vaak genoeg. Ik stapte richting Mike's graf en ik ging op het hellinkje zitten. Ik zuchtte en staarde naar het grafsteen. De letters waren er strak ingetekend. Iets wat Michael wel zou willen. Mijn vingertoppen streken over het koude grafsteen en ik zei zacht "Ik ben zeker dat je het daarboven beter hebt..". "Tenslotte hoef je niet meer verdrietig te zijn, je hoeft niet meer te huilen om de schrammen, je hoeft niet meer jezelf te haten. Je bent eindelijk vrij Michael. Is dat niet geweldig?" vervolgde ik zachter dan net en trok mijn hand terug. Mijn handen waren enorm koud. Ik draaide mijn hand zodat je mijn handpalm kon zien en ik staarde naar de bloedvaatjes. Blauw, dun en vermoeid. Allemaal hetzelfde. Mijn hand reikte uit naar de zak van mijn parka en trillend pakte ik er het mesje uit. Ik voelde aan het scherpe metaal en huiverde even. Ik stroopte langzaam mijn mouw van mijn jas op en staarde naar mijn arm. Of ik wilde of niet, ik pakte het mesje en drukte het langs mijn huid. De pijn verlamde heel mijn arm. Even liet ik het mesje los en staarde naar de sneeën en het bloed dat naar beneden stroomde. Ik moet wel. Nu of nooit. Mijn vingers klemden zich om het mes en ik drukte het lsngs mijn pols. Ik hield me in om niet te gaan schreeuwen van de pijn. Tranen druppelden langs mijn wangen, op mijn bebloedde pols. Het mixte zich en prikte. Met mijn rechterarm veegde ik de tranen weg en drukte het mesje nog een keer langs mijn aders. Het bloed vormde al snel een klein plasje op de grond en ik staarde er naar. Dus dit is het? Mijn arm voelde enorm slap aan omdat ik zoveel bloed verloor. Ik nam nog een keer diep adem en voelde toen hoe mijn ogen zich sloten voor de wereld. Waarschijnlijk voor altijd. Of niet. Dat wist ik zelf ook niet. Ik werd door elkaar geschud en ik hoorde een bezorgde stem wat zeggen. Ik kon niks antwoorden. Ondertussen voelde heel mijn lichaam slap en ik viel bijna tegen iets aan maar een persoon hield me tegen zodat ik niet op mijn bek donderde. Mijn ogen openden zich heel langzaam en ik keek hoe een bezorgde Luke me door elkaar schudde. We keken elkaar een paar seconden aan voordat mijn ogen zich definitief sloten. "NEE!! RACHEL!! SHIT!" hoorde ik hem angstig vloeken en ik werd opgetild. Ik voelde nog net hoe ik in een auto werd gelegd voordat ik alles kwijtraakte. Mijn gevoelens, emoties en zintuigen. Alles was weg. Ik ben Rachel Blackely, een meisje dat haar hart aan een jongen heeft gegeven die haar heeft verlaten. En eindelijk, eindelijk ga ik hem weer zien. Na twee jaar. Dit was mijn verhaal, mijn geschiedenis. Zo zie je maar weer, elk persoon heeft wel een sterk verleden. Ookal glimlacht die persoon, of doet diegene blij..je weet nooit wat er eigenlijk gebeurt met hem of haar. Soms is dat maar goed ook en soms..is dat heel vervelend. Rachel Blackely, een meisje dat alles voor haar liefde over heeft. Alles.

Y'aaallll. Pfff. Oke dit is fking zielig. Ik had wel gezegd dat ik een epiloog zou maken in de comments van het eind-deel. So here you go. Maar het moest wel gebeuren want ehhmmm idk. Hope y'all liked it :) Voor de laatste keer: Vote, Comment and Share♡