Pan,nic nie czuję

„Rozpoznanie po latach"

Ophelia siedziała przy stole swojego domu,gryząc tosta i zapijając go sokiem dyniowym.Zauważyła Walburgę wchodzącą do wielkiej sali,oczy miała czerwone od płaczu.Przysiadła obok przyjaciółki i nałożyła sobie jedynie paszteciki.

-Zjedz coś więcej-namawiała Ophelia-No proszę...BO CIĘ NAKARMIĘ!-uderzyła pięścią w stół.

-Nie mam ochoty...chcę wrócić tylko do ojca...do domu...przytulić kogoś,wypłakać się...i mieć święty spokój...-dramatyzowała Black.

-W takim razie,odwróć się i popatrz w stronę ślizgonów-zarechotała Henderson.

-Po co?

-Nie gadaj-Ophelia odwróciła głowę dziewczyny w stronę Riddle'a i Rosier'a (który przestał się dławić)-czy Evan...czy on byłby twoim powodem do szczęścia?

-C-Chyba...-nie mogła przestać patrzeć na niego.

Walburdze poprawił się trochę humor,ale i tak nie mogła przestać wpatrywać się w niebiesko-okiego bruneta.

*Pov Tom*

-Tak jak myślałem...będę pierwszy-powiedziałem sam do siebie.

Podeszłem do Rosier'a który akurat rozmawiał z innymi ślizgonami,na talerzu były same tosty i paszteciki...zastanawiałem się gdzie on to wszytko mieści! Gdy usiadłem,jak zwykle ktoś musiał palnąć głupi żart bo wszyscy zaczęli się śmiać,a Evan oczywiście dławić bo jakby inaczej.

-Kurwa jedz powoli,a nie rżysz jak koń!-zacząłem walić go ręką po plecach żeby się nie udusił.

-M-Mh-Mhm-to jedyne co usłyszałem z jego ust.

Zobaczyłem Walburgę całą w łzach wchodzącą na wielką salę.

-Atencjuszka...-to było pierwsze co pomyślałem.

Zauważyłem że odrazu usiadła obok Ophelii,zapewne po to żeby się żalić...pff co za niedorzeczność! Jak można komuś spowiadać się z swoich problemów? Ja nigdy nie mówiłem nikomu tego co czuję! No...nikomu oprócz Ophelii...Ale to jest kwestia sporna!

~~~

Ophelii udało namówić się Black żeby więcej zjadła,zrobiła to na siłę bo nie chciała słuchać zrzędzenia Henderson.Po kilku minutach podeszło do nich dwoje brunetów (tak tak Tom i Evan).

-Skończyłyście jeść loszki?-Powiedział Rosier a Tom złapał się za głowę nie wierząc że ten chłopak jest jego najlepszym przyjacielem.

-Loszki? Przepraszam bardzo...a kto wpierdala na śniadanie i kolacje po 10 tostów? Hmm? Napewno nie my!-oburzyła się Ophelia.

-Mhm,tak tak...to takie pytanie...gdzie są moje fasolki? Miałem 5 paczek!-wtrącił się Tom.

-Emm,No bo...ja nie...-zaczęła się jąkać.

-No właśnie...dobra skończcie pierdolić idziemy się pakować!-krzyknął Tom i obie dziewczyny złapał za szaty.

**

*Pov Tom pt.2*

Byłem sam na sam w swoim dormitorium,pakowałem się...czułem się w miarę dobrze,bo wiedziałem że wracam do domu Ophelii,a nie do sierocińca...przeklętego,rozwalającego się sierocińca! Wyciągałem moje wszystkie idealnie poskładane ubrania,przed moimi oczyma coś błysnęło.