"Yapmadım de !" Öyle bi bağırmıştı ki boğazının dahi yanmasına izin vermişti. Olurmuydu bir insan bir gün içinde hem yaşar hem ölürmüydü. O ölmüştü öncesinden ama neden her şey onun başına gelmek zorundaydı ki. Bir insanın bu acılara daha ne kadar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
13.BÖLÜM:"HERCÜMERÇ"
Ben sadece on yedi yaşında olan belki bir hafta sonra on sekiz yaşına girecek olan bir kızçocuğuydum. Peki neden ruhum 70 yaşında gibi hissettiriyordu bana.
Neydi bu her şeyden bıkmışlık, neydi buyaşama isteksizliği. Evet beni bu dünyada sevmeyenler olabilirdi bana ihanet edenler de ama beni sevenkişiler daha fazla değil miydi? Annem , arkadaşlarım , dostlarım ve dargın olsak da bir sevgilim yok muydu? Kendime bir sözvermiştim ve sonuna kadar pes etmeden bu sözütutarakhayatı sonuna kadar yaşamak istiyordum. Beni seven tek bir kişi kalmayana kadar hem de.
İkiye ayırarak balıksırtı ördüğüm saçlarımı sırtıma atarak montumu ve çantamıaldım ve kendimi odamdan dışarıya attım. Bu günkızlarlaalışverişe gidecektik hepsi erkenden toplanmışevlerine giderek okul için hazırlanacaklarını söylemişti. Merdivenihızlı bir şekilde inerek masaya oturmuş ve sakince kahvaltı eden aileme katıldım. Bir süre sonra masadakirahatsız eden sessizligi babamın sesi bölmüştü.
"Üniversiteyi nerde okuyacağına karar verdin mi Ece?" Kaşlarımı çatarak gözlerini bana dikmiş olan babamın bakışlarına çevirdimbakışlarımı.
"Hayır."
Kafasını sallayarak kahvaltısına devam ederken beni karşılıksızbırakmadı. "Güzel düşünmene gerek yok, sen de ablan gibi yurt dışındaeğitimine devam edeceksin."
Bu sinir katsayılarımı daha da artırırkençatalvebıçağı sesli bir şekilde bilerek tabağabıraktım bu onu bir an duraklatsa da beni takmayarak devam etti. Sesime hakim olmak isterken sorumu ona yönelttim.
